Της Μυρτώς Κατσούλη,
Είμαι ένας καλός και έντιμος πολίτης. Ξυπνάω κάθε πρωί, πηγαίνω ευλαβικά στη δουλειά, τελειώνω και επιστρέφω σπίτι. Και οι μέρες περνάνε. Περνάνε αργά και σταθερά. Και περιμένω κάποια αργία να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Να περπατήσω μέχρι το κέντρο και να γυρίσω σπίτι. Σπίτι, στη φωλιά μου. Να δω και λίγο τηλεόραση. Να μιλήσω με κάποιον φίλο στο τηλέφωνο. Να ασχοληθώ με τα παιδιά μου. Γιατί τις καθημερινές δεν προλαβαίνω. Το μεσημέρι που γυρίζω από το γραφείο, μετά από ένα πολύ κουραστικό οκτάωρο, δεν έχω άλλες δυνάμεις. Προτιμώ να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μην με ενοχλεί κανείς. Καμιά φορά θα τρέξω τα παιδιά σε δραστηριότητες, αλλά αυτές δεν είναι δουλειές για εμένα. Έναν σκληρά εργαζόμενο με πολλές έγνοιες και σκοτούρες και άπειρα προβλήματα. Δεν έχω χρόνο να σκέφτομαι μικροπράγματα…
Ειδικά τώρα που πνίγομαι στις υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνω. Και εκεί που πάω λίγο το βράδυ να ξεχαστώ, τηλεφωνούν οι γονείς μου. Αν είμαι καλά, αν χρειάζομαι κάτι, πώς περνάω, πώς είναι τα παιδιά. Κάθε φορά οι ίδιες ερωτήσεις. Ώχου πια! Κουράζομαι να δίνω σημασία. Μιλάνε οι υπόλοιποι για εμένα, που δεν κουράζονται τόσο. Που δεν δυσανασχετούν με τα ίδια και τα ίδια. Και ένα τριήμερο που πήγαμε του Αγίου Πνεύματος στο εξοχικό αναγκάστηκα να υποστώ την παρουσία τους. Εμφανίστηκαν από το πουθενά -τα παιδιά, λέει, τους κάλεσαν- και μας έπεσαν σαν βάρος. Παππούδες είναι, άλλωστε. Τι μπορούν πια να προσφέρουν…
Τις προάλλες στον δρόμο για τη δουλειά έπεσα πάνω σε μια μεσόκοπη κυρία. «Δεν βλέπεις μπροστά σου!», είπα από μέσα μου, αλλά εκείνη με χαμηλό το βλέμμα ζήτησε συγγνώμη και με ρώτησε μήπως έχω λίγα χρήματα για κάτι άπορα παιδάκια. Την κοίταξα καχύποπτα και τότε είδα δίπλα της έναν πάγκο με φυλλάδια, μαζί με άλλους δύο με το ίδιο κόκκινο μπλουζάκι να σταματάνε περαστικούς και να ζητούν λεφτά. Πού κατάντησε ο κόσμος; Να υποπέσει στην ανάγκη των περαστικών! Και οι αθεόφοβοι άνοιγαν διάπλατα το πορτοφόλι και έδιναν. Ευτυχώς που έφυγα γρήγορα από αυτήν την κοροϊδία. Έτσι λένε, ότι και καλά τα χρήματα προορίζονται για κάποια φιλανθρωπική δράση. Στην τσέπη τα βάζουν αυτοί οι αδίστακτοι συμφεροντολόγοι. Δεν με συγκινούν λοιπόν αυτοί οι ψευτοηρωισμοί. Δεν βρέθηκε κανείς που να συνεισφέρει πραγματικά. Πού είναι οι οργανώσεις όταν τις χρειάζεσαι; Πού είναι η προστασία από αυτούς που εκμεταλλεύονται την καλοσύνη του κόσμου; Από αυτούς τους απατεώνες; Ψέματα, ψέματα, ψέματα όλα! Σημασία έχει μόνο το συμφέρον…
Στο μετρό που ήμουνα προχτές σε κάποια στάση ήρθαν και έκατσαν απέναντί μου κάτι παλικαράκια. Κάνανε φασαρία και ενοχλούσαν τον κόσμο. Βάζανε τα πόδια τους πάνω στα καθίσματα χωρίς να σέβονται. Ντροπή και αίσχος! Δεν έχουνε γονείς; Αλλά τι να τους πεις; Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Μάταιη θα ήταν οποιαδήποτε παρέμβαση. Ένας σταθμάρχης που μπήκε τούς έκανε ευγενική παρατήρηση και στη συνέχεια η κατάσταση εκτροχιάστηκε. Στην στάση που κατέβηκε τον ακολούθησαν και τον χτύπησαν τόσο που έμεινε αναίσθητος ο άνθρωπος. Το θέαμα φρικιαστικό. Ειδικά αν συμβαίνει μπροστά σου. Μπροστά σε εμάς που δεν φταίξαμε σε τίποτα. Αφού έβλεπε ότι ήταν απολίτιστα τα κακόμοιρα, γιατί μίλησε; Έπρεπε να προστατέψει τον εαυτό του. Θα γλίτωνε ξύλο! Ας ειδοποιούσε την αστυνομία! Δεν ήταν ο αρμόδιος να τους συνετίσει! Δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Να βάλει μυαλό στους άμυαλους! Είμαστε πολύ μικροί να προσπαθούμε για το οτιδήποτε. Ο καθένας κάνει το κουμάντο του. Ο καθένας τη δουλειά του…
Εκείνη την ημέρα ήμουν πολύ ταραγμένος. Όλα τα κακά σε εμένα συμβαίνουν. Και τώρα, αυτόν τον καιρό, πιέζομαι ιδιαίτερα. Έρχονται οι εκλογές και πρέπει να ψηφίσω. Γιατί σε εμένα, Θεέ μου; Τι σημασία έχει η ψήφος μου άλλωστε, αφού πάμε από το κακό στο χειρότερο; Δεν υπάρχει σωτηρία και δεν υπάρχει έλεος. Και δεν έχω ιδέα κιόλας περί τίνος πρόκειται η εκλογική αυτή περίοδος. Δεν έχω παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Δεν είχα χρόνο. Η μικρή αρρώστησε και έπρεπε να την τρέχουμε στα νοσοκομεία. Όχι εγώ, φυσικά, γιατί δεν προλάβαινα. Με νοιάζει, όμως, η υγεία των παιδιών μου. Όπως με νοιάζει και ο συνάνθρωπος, η κατάσταση της χώρας, το περιβάλλον και η φύση… Πηγαίνουμε εκδρομές σε δάση και παραλίες! Έχουμε και τον δικό μας κήπο στη βεράντα και καλλιεργούμε λαχανικά. Σπάνια όμως τα τρώμε, γιατί τα παιδιά προτιμούν τα έτοιμα σνακ από το σούπερ μάρκετ. Κάνουμε πολλά σκουπίδια, αλλά δεν βαριέσαι; Μια ζωή την έχουμε. Ας την ευχαριστηθούμε. Ας ασχοληθούν οι οικολόγοι με αυτά τα προβλήματα. Δεν είναι δουλειά μας…
Σε λίγο κοντεύει το διαζύγιο μετά από εφτά χρόνια γάμου. Λυπάμαι πολύ, τώρα που το σκέφτομαι. Τώρα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή. Και δεν θα βλέπω και τα παιδιά μου τόσο συχνά. Δεν αγαπάω λέει κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Δεν παλεύω και δεν διεκδικώ. Είμαι ένας δύστροπος, περίεργος, αδιάφορος και απαθής άνθρωπος, καλοπερασάκιας και χαραμοφάης. Και δώστου ανυπόστατες κατηγορίες και δώστου συνέχεια φωνές και τσακωμούς. Αλλά εγώ δεν συμμερίζομαι τέτοιες συκοφαντίες. Είμαι καλά με τη συνείδησή μου, γιατί ξέρω ότι δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Ξέρω ότι έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αποτελώ πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση για όλους.
Γιατί εγώ είμαι ένας καλός πολίτης, ένας συνεπής και έντιμος άνθρωπος, που σέβεται και αγαπά. Που κερδίζει άξιο μισθό, προσφέρει υλικά και συναισθηματικά στην οικογένεια και ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό του περίγυρο. Που πηγαίνει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και προσεύχεται να είναι όλοι καλά. Που νηστεύει τη Σαρακοστή και που τιμά τους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν. Που δίνει ζωή στη ζωή και είναι έτοιμος να προσπεράσει κάθε δυσκολία και να συνεισφέρει στο περιβάλλον του. Που είναι πρόθυμος να θυσιάσει χρόνο και ενέργεια για το κοινό καλό. Που είναι μεγαλόψυχος, ανιδιοτελής και φιλεύσπλαχνος. Είμαι, λοιπόν, χωρίς καμία αμφιβολία ένας τέτοιος πολίτης…
