Της Τάνιας Βράνου,
Σίγουρα έχετε ακούσει να λέγεται ότι «ρατσισμός, είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι». Αυτή, λοιπόν, η φράση ορίζει ακριβώς το προφίλ των ρατσιστών. Μισούν κάποιον για το θάρρος που έχει να παραδέχεται τη διαφορετικότητα του και να αγαπάει τον εαυτό του. Μαζί με αυτόν, μισούν και οποιονδήποτε άλλον τους αποδέχεται και τους υποστηρίζει.
Γιατί, όμως, το κάνουν αυτό; Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να αποδεχτούν τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι. Κρύβονται πίσω από κάτι που δεν είναι, φοβούμενοι ότι θα απογοητεύσουν τους άλλους και ότι θα απομονωθούν. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο ότι κρύβουν την σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά μπορεί να κρύβουν οποιοδήποτε στοιχείο ιδιαιτερότητας και διαφορετικότητας τους, όπως την καταγωγή τους, την οικογενειακή τους κατάσταση και οτιδήποτε τους κάνει να αισθάνονται πως θα τους θέσει στο περιθώριο. Όταν δεν αποδέχεσαι εσύ ο ίδιος ποιος είσαι κι όταν δεν έχεις αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, τότε πως είναι δυνατόν να πείσεις τους άλλους να σε αποδεχτούν; Οπότε, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Φροντίζουν ώστε πρώτοι να ασκήσουν βία και bullying στους διαφορετικούς και σε εκείνους που θεωρούν αδύναμους, και γίνονται θύτες για να μη γίνουν θύματα. Την ίδια κακοποιητική συμπεριφορά παρουσιάζουν απέναντι σε όλες τις ομάδες ανθρώπων που διαφέρουν από τους ίδιους.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που μαστίζεται από ομοφοβία, τρανσφοβία και από ανθρώπους που έχουν προκαλέσει κακό στους ΛΟΑΤΚΙ. Είναι τραγικό το γεγονός ότι, ενώ στη χώρα μας πλέον οι ομοφυλόφιλοι έχουν κατοχυρωμένα δικαιώματα μετά από έναν συνεχή και μακροχρόνιο αγώνα, υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που δεν αποδέχονται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
Παλαιότερα, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, ενώ τα περιστατικά βίας και αποκλεισμού ήταν πολύ πιο έντονα. Οι άνθρωποι αυτοί βίωναν βασανιστήρια και εξευτελισμό. Δεν μιλάμε απλώς για διάκριση, μιλάμε για κακοποίηση. Θεωρούνταν «άρρωστοι» και ήταν συχνό φαινόμενο οι ομοφυλόφιλοι να δέχονται υβριστικά σχόλια και να ξυλοκοπούνται. Τα συγκεκριμένα περιστατικά γίνονταν, είτε οργανωμένα σε άτομα που γνώριζαν ότι ήταν ομοφυλόφιλοι είτε τυχαία επειδή μπορεί αυτός ο άνθρωπος να βρισκόταν τη λάθος στιγμή στο δρόμο τους.
Αν και στις μέρες μας έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα για την αποδοχή τους από τη κοινωνία, δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε για την εξάλειψη της ψυχικής κακοποίησης τους. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν αναχρονιστικά και συντηρητικά μυαλά, τα οποία διατηρούν και διαιωνίζουν τέτοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές. Νιώθουν περισσότερο τίμιοι, αν γελοιοποιήσουν κάποιον ομοφυλόφιλο, ενώ στη πραγματικότητα όλη αυτή η συμπεριφορά τους προέρχεται από άγνοια ή από ημιμάθεια. Έχει αποδειχτεί ότι είναι δύσκολο η ελληνική κοινωνία να «σπάσει» εντελώς κάποια ταμπού που έχει, ωστόσο, όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές είναι αναμφίβολα αναγκαίο να ξεριζωθούν τέτοιες νοοτροπίες.
Το ψάρι λένε «βρωμάει από το κεφάλι», κι αυτό σημαίνει ότι, αν δεν ξεριζωθεί μια αντίληψη, δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές στη δουλειά τους, που έχουν χάσει τους φίλους τους, που έχουν διωχθεί από τις οικογένειες τους, παιδιά που δέχονται εκφοβισμό από συμμαθητές τους, επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν το δικαίωμα επιλογής σεξουαλικού προσανατολισμού.
Δυστυχώς, λοιπόν, για αυτούς τους ανθρώπους που τραμπουκίζουν άλλους, υπάρχουν και οι άλλοι, οι οποίοι όχι μόνο φροντίζουν να δώσουν βήμα στους ομοφυλόφιλους, αλλά αγωνίζονται και για τα δικαιώματα τους. Γιατί, επιτέλους, πρέπει να σταματήσει αυτή η κάθε λογής «τρομοκρατία» που υφίσταται οτιδήποτε είναι διαφορετικό.
Υ.Γ. Να είστε περήφανοι, πε-ρή-φα-νοι!
