Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
11/2. Ανηφορίζω το πέταλο της Αριστοτέλους όταν με σταμάτα ηλικιωμένος εμφανώς δυσαρεστημένος:
-Γιατί δεν έχει λεωφορεία, κοπελιά;
-Διότι σήμερα έχει πορεία.
-Πάλι πορείες; Τι θα γίνει, και χθες και σήμερα η ίδια κατάσταση;
-Και κάθε μέρα αν χρειαστεί.
Κι έφυγα, αφήνοντας πίσω μου ένα συνονθύλευμα απρεπών χαρακτηρισμών που πρόλαβε να μου προσάψει ο εν λόγω κύριος, όταν γύρισα την πλάτη μου. Έφυγα έτσι απλά, χωρίς να φέρω αντίλογο για τα καροτσάκια της λαϊκής που φορτώνουν κάθε Σάββατο πρωί στο 32Α και αναγκαζόμαστε, ελλείψει χώρου, να πάμε στον προορισμό μας με τα πόδια. Έτσι απλά, επέστρεψα στο σπίτι μου και πάλι βαδίζοντας, έχοντας, όμως, την ικανοποίηση πως σήμερα, το περπάτημα ήταν μονόδρομος λόγω αγώνα, κι όχι λόγω λαϊκής.
Τις μέρες που προηγήθηκαν της ψήφισης του περίφημου νομοσχεδίου, πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικές διαδηλώσεις Φοιτητικών συλλόγων, Εργατικών σωματείων, καθηγητών, μαθητών, και απλών πολιτών. «Κούλη Κεραμέως, ακούστε το καλά, αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά» ήταν ένα από τα συνθήματα που επικράτησαν. Στη Θεσσαλονίκη, το εύρος των διαδηλωτών ξεπέρασε τους 7.500, και από νωρίς κεντρικοί δρόμοι που οδηγούσαν στο Υπουργείο έκλεισαν.
10/2. Βρίσκομαι λίγες γραμμές πίσω την ομάδα περιφρούρησης. Εκτελούμε στάση έξω από το Υπουργείο, συνεχίζοντας απτόητοι την εξαπόλυση κατηγοριών προς τους ιθύνοντες του ψηφίσματος αυτού. Οι φωνές ξαφνικά παύουν, και νιώθω μια αφόρητη πίεση προς οπισθοχώρηση. Πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει, νιώθω το λαιμό μου και τα μάτια μου να καίνε, ενώ η ύπαρξη της μάσκας κάνει ακόμα πιο αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Ξεκίνησα να τρέχω με κλειστά μάτια, αδυνατούσα να τα ανοίξω. Τα δακρυγόνα μας περικύκλωσαν από δύο πλευρές, ενώ καταστηματάρχες έκλειναν άρον άρον τις πόρτες των περιουσιών τους, μη τυχόν το εισπνεύσουν. Αργότερα πληροφορήθηκα πως, για προβοκάτσια των 10, κάτι χιλιάδες υπόλοιποι πνιγήκαμε στα χημικά και το ανθρωποκυνηγητό.
Στο άγαλμα του Βενιζέλου μας περίμεναν ΜΑΤ και κλούβες. Χειροβομβίδες κρότου λάμψης έσκαγαν πάνω από τα κεφάλια μας, όσο πανικόβλητοι προσπαθούσαμε να ανοίξουμε τα κόκκινά μας μάτια. Όσοι έκαναν το λάθος να αναζητήσουν φυγή στα στενά της Αγίου Δημητρίου προσήχθησαν, ενώ αρκετοί από αυτούς ήρθαν αντιμέτωποι με τη σύλληψη. Διαλυθήκαμε μυστικιστικά. Το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, σε όλο του το μεγαλείο.
Στα 20 χρόνια της ζωής μου, ήταν η πρώτη φορά που παρευρέθηκα σε πορεία. Η εκκωφαντικά αισχρή δομή του νομοσχεδίου, με ώθησε στην ανάγκη να βρεθώ στον δρόμο. Να φωνάξω για τους φοιτητές που είχαν την ατυχία να γεννηθούν φτωχοί, και συνάμα στη βιοπάλη, θα αντικρίσουν και τη διαγραφή. Για εκείνους που, μια αποτυχία στις πανελλαδικές εξετάσεις, σε συνδυασμό με την έλλειψη οικονομικής ευχέρειας για ιδιωτικά δίδακτρα, η μόρφωση τελειώνει εδώ. Για τα “Control Rooms”, για το μελλοντικό μου εαυτό που θα ανακριθεί από σώματα ασφαλείας, τα οποία λογοδοτούν στο κράτος και όχι στη διοίκηση του Πανεπιστημίου, όπως ορίζει το Αυτοδιοίκητο του Άρθρου 16. Για τους φύλακες και μέλη της ΔΕΠ που απολύθηκαν, όταν ο Πρωθυπουργός τελούσε αξιώματα Υπουργού. Για το εμπόριο ναρκωτικών στα κτίρια μας, το οποίο η Αστυνομία και προ άρσης του ασύλου μπορούσε να αντιμετωπίσει, αλλά, όχι, επιθυμούσε ειδικό σώμα. Για τις ΜΕΘ που καρδιοχτυπούν σε ενδεχόμενη αύξηση των κρουσμάτων, η Κυβέρνηση, όμως, εθελοτυφλεί προκλητικά. Διότι ας μη ξεχνάμε, 30.000.000 σε σώματα ασφαλείας, είναι κάτι το θεμιτό. 30.000.000 στην υγεία, ωστόσο, είναι φαντασιακό σενάριο αριστεριστών.
Παρακολούθησα προσεκτικά τις δηλώσεις βουλευτών στην ολομέλεια της Βουλής. Του Χρυσοχοΐδη, ο οποίος πιθανώς να μη διάβασε το νομοσχέδιο, προτού ψηφίσει θετικά, όπως άλλωστε έκανε και λίγα χρόνια πριν με το μνημόνιο. Τον Κατσαφάδο, που ΟΝΝΕΔ και ΝΔ «επιβράβευσε» με ανάδειξη σε κομματική ιεραρχία, όταν το 2003 φέρεται να είχε ανάμειξη σε επίθεση που οδήγησε τον Πρύτανη Βασίλειο Μπένο στο νοσοκομείο. Του Γεωργιάδη, οποίος τάσσεται υπέρ της διαγραφής φοιτητών, η φοίτηση των οποίων ξεπερνά το προκαθορισμένο διάστημα, όταν ο ίδιος έκανε 10 χρόνια να τελειώσει τη Φιλοσοφική. Και πολλών άλλων υπέρμαχων της «αριστείας». Εκείνων που θέλουν τους φοιτητές-πελάτες. Εκείνων που εξίσωσαν Δημόσια και Ιδιωτικά πτυχία, στα ιδιωτικά, όμως, δεν επέβαλλαν βάση εισαγωγής το 10. Βλέπεις, αν είσαι αμόρφωτος στην Ελλάδα του 2021, φταίει το ότι είσαι απλώς φτωχός.
Όσο το κράτος εκμεταλλεύεται το μονοπώλιο του στοχεύοντας στη διάλυση του αγανακτισμένου όχλου, ο όχλος θα ασκεί στο έπακρο το μονοπώλιο του νόμιμού του αγώνα. Για τα κανάλια της διαπλοκής, οι ελληνικές πορείες αποτελούν «κορωνοδιαδήλωση», οι αγώνες, όμως, των γειτόνων μας Τούρκων Φοιτητών είναι άξιες θαυμασμού. Στην Ικαρία και τα στοιβαγμένα αστικά δε κολλάει, στην πορεία, όμως, οι επιδημιολόγοι κρούουν τον κώδωνα της αύξησης των κρουσμάτων. Στην Ελλάδα, αν κατέχεις ηγετική θέση, μπορείς νόμιμα να σπας σαγόνια φοιτητών, να επιτίθεσαι σε υποψήφιους διδάκτορες του ΑΠΘ και να γευματίζεις σε ηλιόλουστα νησιώτικα μπαλκόνια. Αν όχι, λυπάμαι.
11/2. Η λαϊκή μάζα κατηφορίζει την Αγίας Σοφίας. Μια ηλικιωμένη στέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου, και κουνά τα χέρια της πανηγυρικά. Πάει να φωνάξει μα η φωνή της καλύπτεται από τη δική μας. Το χαμόγελό της, όμως, παραμένει.
Διότι για κάθε ηλικιωμένο που δυσανασχετεί για την εικοσάλεπτη καθυστέρηση του μέσου μεταφοράς του, θα υπάρχει πάντα η φλόγα μιας ηλικιωμένης που θα τον επισκιάζει.
