Της Σοφίας Σιδερίδου,
Σήμερα δεν γράφω κάποιο άρθρο. Δεν υπάρχει κεντρικό θέμα, ορθή δόμηση παραγράφων, ούτε κανονική ροή και σειρά σκέψεων, όπως συνηθίζω. Σήμερα θα είμαι σύντομη και περιεκτική, πράγμα που επίσης δεν συνηθίζω σχεδόν ποτέ.
Σήμερα δεν γράφω για τη Σοφία, τη Ζέτα, την Τζένη…
Σήμερα γράφω χάρη στη Σοφία, τη Ζέτα, την Τζένη… που με κάνουν να μπορώ να μιλήσω για μια νέα εποχή. Και αν μέχρι πριν λίγες μέρες το μόνο που λέγαμε ήταν για την προ και μετά κορονοϊού εποχή, ήρθε η στιγμή να πούμε και για μια άλλη εποχή, που επίσης δεν φανταζόμασταν.
Σήμερα, λοιπόν, είμαι χαρούμενη για την έλευση της δύναμης ψυχής πολλών ανθρώπων που αποφάσισαν να μετατοπίσουν την ντροπή στον σωστό άνθρωπο. Δεν είμαι χαρούμενη για ό,τι έχουν ζήσει αυτοί και άλλοι πόσοι άνθρωποι – πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό 2-3 ακόμα ονόματα από τον δικό μου περίγυρο που έχουν υπάρξει θύματα ψυχολογικής βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης. Ούτε είμαι χαρούμενη που έπρεπε να εκθέσουν τους εαυτούς τους δημόσια, να μιλήσουνε μπροστά σε μια κάμερα για τραγικές στιγμές που αναγκάστηκαν να ξεσκονίσουν και οι οποίες ποτέ δεν ξεχάστηκαν.
Είμαι χαρούμενη γιατί άνθρωποι που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν είχαν ιδέα τώρα ξέρουν. Γιατί άνθρωποι που ήταν στο μεταίχμιο παραβατικότητας ίσως αποθαρρυνθούν ή ακόμα καλύτερα συνετιστούν. Κάποιοι άνθρωποι που ήταν μόνοι βρήκαν κάποιον άνθρωπο να μιλήσουν και να τους καταλάβει. Κάποιοι άνθρωποι που αύριο θα ήταν θύματα ίσως να μην γίνουν ποτέ.
Για αυτό είμαι χαρούμενη. Γιατί η νίκη είναι μεγάλη και ΑΟΡΑΤΗ. Αόρατη, γιατί δεν θα ξέρουμε ακριβώς πόσοι σώθηκαν, πόσα κορίτσια δεν παρενοχλήθηκαν, πόσα αγόρια δεν κακοποιήθηκαν, πόσοι άνθρωποι απέφυγαν την ψυχολογική και σωματική τους καταπόνηση. Πόσοι γλίτωσαν! Και αυτό θα κάνει κάποιους σε λίγο καιρό να προσπαθήσουν να μειώσουν την αξία της σημερινής νίκης, να πουν «Και τώρα τι έγινε; Φούσκα ήταν, έσκασε, πάει».
Και αυτοί οι άνθρωποι θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η πρόληψη είναι πιο δύσκολη από την καταστολή. Γιατί παλεύεις με το κενό, με έναν αόρατο εχθρό. Και αν μη τι άλλο, ο κορονοϊός μας έδωσε να καταλάβουμε πολύ καλά πώς είναι να μην ξέρεις τι πολεμάς.
Στο δεύτερο-τρίτο μάθημα εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο θυμάμαι μιλήσαμε για το πρίσμα του Henry και Lanier (the crime prism), το οποίο αποτελεί μια απεικόνιση της εγκληματικότητας. Αυτό το πρίσμα ήρθε να εξελίξει την πυραμίδα της εγκληματικότητας του Hagan και επί της ουσίας να προσθέσει την αόρατη όψη της εγκληματικότητας στο παιχνίδι, η οποία κατά βάση ανήκει στους ισχυρούς, σε αυτούς που έχουν τη δύναμη να κρυφτούν (crimes of the powerful).
Σήμερα, λοιπόν, είμαι χαρούμενη, γιατί νιώθω ότι αυτό το κάτω μέρος του πρίσματος κάπως ταρακουνήθηκε, ότι χάρη στη Σοφία, τη Ζέτα τη Τζένη… η κοινωνία στην οποία ζω, η οποία επέτρεψε να υπάρξουν οι Σοφίες, οι Ζέτες και οι Τζένες… και η οποία επέτρεπε τα στόματα να μείνουν κλειστά, αλλάζει και δίνει το βήμα σε όλους να μιλήσουν, να δακρύσουν, να εξομολογηθούν και ρίξουν κάποιους από τους θρόνους τους· εργοδότες, σκηνοθέτες, θιασάρχες, αφεντικά, διευθυντές, παράγοντες και κάθε είδους ανωτέρους, οι οποίοι την επόμενη φορά θα προειδοποιηθούν από το σήμερα και την καταιγίδα που άνοιξε στόματα.
Σήμερα γράφω για μένα μέσα σε αυτόν τον νέο κόσμο όπου οι Σοφίες, οι Ζέτες, οι Τζένες… δεν είναι πλέον τελείως αόρατες και άγνωστες!
Με την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί από σήμερα να γίνει λίγο καλύτερος και τα αόρατα να γίνουν πιο ορατά σας προτρέπω να δείτε αυτή τη μικρή νίκη… ή απλώς δείτε:
«Τι σπουδαία καταιγίδα που έρχεται!»
Υ.Γ. Να σημειωθεί ότι χρησιμοποιώ πάντα τρεις τελείες μετά τα ονόματα της Σοφίας, της Ζέτας και της Τζένης (…) γιατί προφανέστατα γνωρίζω ότι δεν είναι μόνο αυτές οι τρεις γυναίκες. Απλώς για ευνόητους λόγους δεν μπορούν να συμπεριληφθούν όλα τα ονόματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Lanier, M. M., Henry, S., & Desire’JM, A. (2018). Essential criminology. Routledge, pp 21-26
