Της Καλλιόπης Τσιπλαντώνη,
Βαπτισμένη «Ευγενία Βραχνού», γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Φεβρουαρίου 1939. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μετά τον χωρισμό των γονιών της, ο οποίος προήλθε από τη μητέρα της. Σημαντικό ρόλο στη ζωή της Τζένης Βάνου έπαιξε η γιαγιά της.
Μας έχει χαρίσει πολλές επιτυχίες, όπως «η Σκλάβα», «Χίλιες βραδιές» κ.α.. Αρχικά, ήταν τραγουδίστρια ελαφρού λαϊκού τραγουδιού. Ξεκίνησε ως τραγουδίστρια στον ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ, μετά από ακρόαση στον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, ο οποίος αμέσως εκτίμησε το ταλέντο της. Τραγούδησε πρώτη φορά σε δισκογραφική εταιρεία το 1945, με το τραγούδι «Θυμήσου», ενώ ήταν μέλος στη χορωδία του Νίκου Γούναρη. Την ενασχόλησή της με το τραγούδι δεν γνώριζε, αρχικά, ο πατέρας της, που φιλοδοξούσε πανεπιστημιακές σπουδές για εκείνη, κι έτσι ο Γεράσιμος Λαβράνος τής έδωσε το ψευδώνυμο «Τζένη Βάνου», ώστε να μην την αναγνωρίσει. Πράγματι, στην αρχή, σκόπευε να σπουδάσει στη Φυσικομαθηματική Σχολή, αλλά, κατόπιν της επιρροής του Μίμη Πλέσσα, μέντορά της, έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας κι έτσι ξεκίνησε την καριέρα της το 1955.
Ήταν το τραγούδι «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου» του Πλέσσα, που την καθιέρωσε, ο οποίος, στη συνέχεια, υπέγραψε και τον πρώτο μεγάλο της δίσκο. Το 1964 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Ελαφράς Μουσικής Θεσσαλονίκης και πήρε το πρώτο βραβείο για το τραγούδι «Τώρα». Τότε, ο Δημήτρης Χορν, μέλος της επιτροπής, ψήφισε «Τζένη Βάνου». Όταν επισημάνθηκε ότι έπρεπε να ψηφίσει τραγούδι και όχι καλλιτέχνη, εκείνος απάντησε: «Μα δεν έχετε καταλάβει ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας βασανίζει με τη φωνή της;».
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ο Νίκος Μαμαγκάκης τής ζήτησε να τραγουδήσει το «Σ’ αγαπώ» για την ταινία του Νίκου Φώσκολου, «Λεωφόρος του μίσους», και το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Εκείνη την περίοδο, αρνήθηκε να ερμηνεύσει τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, καθώς η εκτίμησή της για τον Μίμη Πλέσσα ήταν πολύ μεγάλη.
Το ΄70, μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική, όπου δούλευε για περίπου 2 έτη, χωρισμένη, με δύο μικρά παιδιά από τον γάμο της με τον επιχειρηματία Βασίλη Ρηγόπουλο και χωρίς δουλειά. Σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής της, συνάντησε τον Τόλη Βοσκόπουλο, ο οποίος τη βοήθησε να επανέλθει. Αργότερα, το 1984, παίρνει χρυσό δίσκο με το «Τρένο της ζωής» του Τάκη Μουσαφίρη.
Για τη δουλειά της βραβεύτηκε στην Ισπανία, την Πολωνία και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της βρισκόταν μακριά από τη δισκογραφία, τραγουδώντας μόνο σε κέντρα διασκεδάσεως. Τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό της εγκατέλειψε πλήρως το τραγούδι. Από το 2013 άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας μεταστάσεων του καρκίνου. Στις 5 Φεβρουαρίου 2014, πέθανε στο νοσοκομείο Μεταξά, στον Πειραιά, όπου νοσηλευόταν.
