Της Ελευθερίας-Μαρίας Γκίκα,
Διανύοντας την Ερμού πριν από κάποιες μέρες, μεταξύ ενός άτσαλα στοιχισμένου πλήθους που σχημάτιζαν άνθρωποι έξω από διάφορα μαγαζιά περιμένοντας να κάνουν τις αγορές τους, την προσοχή μου κέντρισε μια νεαρή κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά. Μάλλον, αυτό που κέντρισε την προσοχή μου ήταν περισσότερο η ψυχραιμία, με την οποία διαχειριζόταν ότι κανείς από όλους εμάς γύρω της δεν έχει μεριμνήσει για να μπορεί να κινείται με το αναπηρικό της αμαξίδιο, με την ίδια ευκολία που όλοι εμείς μπορούμε να κινούμαστε περπατώντας.
Απορροφημένη από αυτή τη σκέψη, συνεχίζοντας πεζή το δρόμο μου για το σπίτι, ξεκίνησα να επεξεργάζομαι τις υποδομές που συναντούσα στη διαδρομή μου. Τα συμπεράσματά μου, θα τα χαρακτήριζα μάλλον απογοητευτικά: οι απότομες αναπηρικές ράμπες στα πεζοδρόμια είναι απλά το καλό σενάριο, μιας και η ύπαρξή τους δεν είναι καν δεδομένη παντού. Φτάνοντας σπίτι αποφάσισα να ψάξω περισσότερο για το μείζον αυτό θέμα, περιορίζοντάς το στα όρια της ελληνικής κοινωνίας. Τα ευρήματα δεν έδειξαν τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορείς να διαπιστώσεις ως ένας απλός παρατηρητής… Χιλιάδες ιδιωτικά και κυρίως δημόσια κτίρια, δεν διαθέτουν προσβασιμότητα για ανθρώπους με αναπηρία, αφού η ενσωμάτωση κοινοτικής οδηγίας για πρόσβαση σε κτίρια από ΑμΕΑ είναι κάτι που η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει, παρά τις πιέσεις που δέχεται στο συγκεκριμένο τομέα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εξετάζοντας μια σειρά από κτίρια στα οποία η εύκολη πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών θα έπρεπε να εξυπακούεται, όπως τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις, εμπορικά καταστήματα, σούπερ μάρκετ και κέντρα εστίασης, θα διαπιστώσει κανείς τα προβλήματα με τα οποία οι ιδιαίτεροι αυτοί συμπολίτες μας έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι. Απενεργοποιημένες, ή εκτός λειτουργίας ηλεκτρικές ράμπες αναπήρων, κακοτεχνίες και προχειρότητα σε ράμπες δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, πόρτες ασφαλείας, στενοί ανελκυστήρες με τα κουμπιά τους τοποθετημένα ψηλά, απουσία τουαλετών ΑμΕΑ σε πολλά κέντρα εστίασης είναι μόνο ενδεικτικές ανεπάρκειες του ελληνικού συστήματος υποδομών.
Θα μπορούσα να επεκταθώ με επιπλέον σχετικά παραδείγματα κακών ή ανεπαρκών υποδομών της ελληνικής κοινωνίας, μιας και μας έχει χαρίσει δυστυχώς, μεγάλη γκάμα. Αντ’ αυτού, θα προτιμήσω να σταθώ στη σημασία αλλαγής αυτής της κατάστασης. Η «ισότητα», η παροχή κοινών, ίσων δικαιωμάτων είναι μια έννοια που η κοινωνία μας έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να διεκδικεί και να επιδιώκει σε πολλούς τομείς, σημειώνοντας αισίως, όλο και μεγαλύτερη πρόοδο. Εντούτοις, ο εν λόγω τομέας αποτελεί εξαίρεση. Η διασφάλιση της ισότητας, της αυτονομίας και της ανεμπόδιστης άσκησης του δικαιώματος νόμιμης πρόσβασης σε ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, αποτελεί αναπόσπαστη ευθύνη μιας δημοκρατικής κοινωνίας, ενός δημοκρατικού κράτους πρόνοιας. Θα πρέπει να παρέχεται επαρκώς, αξιοπρεπώς κι ανεξαιρέτως σε όλους τους πολίτες. Η ισότητα μεταξύ των πολιτών, όποιες διαφορές και αν αυτοί παρουσιάζουν μεταξύ τους, αποτελεί λυδία λίθο για την άσκησης μια υγιούς δημοκρατίας, και σε καμία περίπτωση δεν επιδέχεται διαπραγμάτευση ούτε μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Κοινοτική οδηγία: Αυθαίρετα από το 2020 κτίρια που δεν έχουν πρόσβαση σε ΑμεΑ!, iefimerida.gr, διαθέσιμο εδώ
