Του Χάρη Πασχαλάκη,
Με το πέρασμα του χρόνου οι ανθρώπινες σχέσεις συνεχώς χειροτερεύουν. Έτσι, ο άνθρωπος έχει καταστεί ένα όν όπου το μοναδικό πράγμα που τον απασχολεί είναι η προσωπική του ικανοποίηση χωρίς να δείχνει το παραμικρό ίχνος ενδιαφέροντος για τον συνάδελφο ή τον φίλο του. Όταν κάποια στιγμή αποφασίσουμε να ενταχθούμε ως άτομα σε μια κοινωνική ομάδα, σε μια ερωτική ή φιλική σχέση, τότε -λογικά- σταματάμε να δρούμε αυτοβούλως και δεν παίρνουμε αποφάσεις πλέον μόνο για τον εαυτό μας. Αν κάποιος δεν μπορεί να δεχτεί αυτή τη συνέπεια, απομονώνεται και αποσύρεται και συνεχίζει να ζει όπως ο ίδιος θέλει και επιθυμεί.
Το παραπάνω αποτυπώνει απλώς την κυρίαρχη οπτική. H πραγματικότητα, όμως, απέχει πολύ. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μαστίζεται από υγειονομική και οικονομική κρίση, ενώ ταυτόχρονα πλήττεται και από κρίση αξιών, ευγένειας, ηθικής παιδείας και ενσυναίσθησης, καθιστώντας μη βιώσιμη τη συνύπαρξή μας με τους άλλους. Για τον λόγο αυτό, ο άνθρωπος έχει σταματήσει να είναι ευχαριστημένος με όσα έχει και διαρκώς ζητάει το κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα, στον ερωτικό τομέα οι σύντροφοι είναι συνεχώς προβληματισμένοι και η οποιαδήποτε χαρά φαίνεται να απουσιάζει. Αποτέλεσμα του προαναφερθέντος είναι το άτομο να αναλώνεται σε πράγματα δευτερευούσης σημασίας, αφήνοντας τα σημαντικά να περνούν. Έτσι, οι άνθρωποι μπαίνουμε στη διαδικασία να ζητάμε από άλλους πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να μας τα δώσουν, όχι γιατί δεν είναι ικανοί, αλλά γιατί πολύ απλά οι άλλοι δε συμμερίζονται και δεν σκέφτονται όπως εμείς.
Το μοναδικό πράγμα, έτσι, που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα του διπλανού μας και να τον αποδεχτούμε, δεν είναι άλλο από κάτι που σήμερα το βρίσκουμε πολύ δύσκολα και ονομάζεται «αγάπη». Δυστυχώς, σήμερα ο άνθρωπος πλέον δεν αγαπά. Αντιθέτως, προτιμά να βάζει μπροστά το «εγώ», την κτητικότητά του και ένα τεράστιο «θέλω». Στη σημερινή εποχή, ακόμα και ο έρωτας είναι ένα τεράστιο εγωιστικό συναίσθημα που επιτάσσει στον εγκέφαλο μας την κατάκτηση του απέναντι με κάθε κόστος. Πολλές φορές, ο εγωισμός-έρωτας μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην τρέλα, αφού δεν μπορεί να δεχτεί μια ενδεχόμενη απόρριψη. Αν και το ερωτικό συναίσθημα προκαλεί μεγάλη ψυχική ανάταση στις αρχές του, στο τέλος του μπορεί να αποδεχτεί καταστροφικό. Και όλο αυτό γιατί; Διότι κάποιος δεν πήρε αυτό που «θέλει» από έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται, που δεν «θέλει» να μου το δώσει. Έτσι, φτάνουμε να έχουμε ακόμα πιο περίεργες συμπεριφορές, ακριβώς επειδή δεν μας θέλει. Χωρίς να σκεφτόμαστε πως δεν μιλάμε για κάποιον άλλο, αλλά για τον ίδιο άνθρωπο που πριν λίγο θέλαμε σαν τρελοί. Μήπως, τελικά, ο έρωτας είναι μια παράνοια και γενικότερα μήπως κάνει μόνο κακό;
Το «γιατρικό» στο παραπάνω είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ονομάζεται αγάπη. Κάτι μαγικό και, δυστυχώς, αρκετά σπάνιο, ένα συναίσθημα που καταφέρνει και νικά τα πάντα και αυτό το κάνει χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Όταν κάνεις κάτι ανιδιοτελώς, γίνεσαι αυτομάτως καλύτερος και πιο άνθρωπος. Το σημαντικό, επομένως, είναι να ξέρουμε να δίνουμε. Όταν δίνεις, αγαπάς τον εαυτό σου, χωρίς απαραίτητα να κάνεις τον άλλον σπουδαίο. Μπορεί σε κάποιον αυτό να ακούγεται δουλοπρεπές και να αναρωτιέται ποιος είναι ο λόγος του να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα. Ωστόσο, όποιος μπει στη διαδικασία να σκεφτεί το παραπάνω, ίσως να χρειάζεται να σκεφτεί αν έχει αγαπηθεί ποτέ, αν η απάντηση είναι αρνητική, τότε είναι αδύνατον να κατανοήσει το μέγεθος και το μεγαλείο του συγκεκριμένου συναισθήματος. Για να αγαπήσει κάποιος, θα πρέπει αρχικά να έχει κατανοήσει τον εαυτό του, τις αντοχές του και τις λειτουργίες του. Όλα αυτά, μαζί με τις εμπειρίες της ζωής, οι οποίες ως επί το πλείστων είναι σκληρές, σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Γιατί, εκτός από την οπτική της απαξίωσης του συνανθρώπου υπάρχει και ο δρόμος της κατανόησης, ο οποίος είναι αυτός που οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής.
