Της Σάντυ Μακκού,
Υπάρχει στόχος ή σκοπός της ιστορίας; Και αν ναι, πώς μπορεί κάποιος να καθορίσει το σημείο εκκίνησής της, τους τρόπους με τους οποίους αναπτύσσεται και πώς επιτυγχάνει τον στόχο της; Ο Χέγκελ ανέλυσε φιλοσοφικά την ιστορία και προσπάθησε να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα. Ο στόχος της ιστορίας είναι ήδη μια εννοιολογική πραγματικότητα, παρά τα φαινόμενα της προόδου της και ο Hegel πιστεύει ότι το «τέλος» (υπό την έννοια του σκοπού) ή το τέλος (με την καταληκτική έννοια), που είναι εγγενές στην εξέλιξη του χρόνου, είναι ήδη παρόν.
Η κατανόηση της ιστορίας του Hegel είναι κυρίως μεταφυσική. Δηλαδή, γι’ αυτόν, η ιστορία είναι η εννοιολογική εκδήλωση του Πνεύματος ή η ουσία του Θεού ή η δύναμη που δημιουργεί ενεργά και συνεχώς τη ζωή σε όλη την ύπαρξη, στη γη. Ένας τρόπος με τον οποίο ο Hegel δικαιολογεί τη θέση του ισχυριζόμενος ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα, και έτσι, αυτό που είναι εννοιολογικά πλήρες και απαλλαγμένο από το να χρειάζεται να βασίζεσαι σε μια άλλη ιδέα για την πραγματικότητά του, είναι μια ψευδαίσθηση (το Non-Being είναι εξωπραγματικό). Συνεπώς, η μόνη υπαρξιακή ιδέα που μπορεί να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια την πραγματικότητα της ζωής είναι το «γίγνεσθαι» ή η ασταμάτητη ανάπτυξη του Πνεύματος σε ολόκληρο τον εννοιολογικό κόσμο. Για τον Hegel τα πάντα βρίσκονται σε μία κατάσταση εξέλιξης και προόδου, το ίδιο και η ιστορία.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πώς ο Hegel αντιμετωπίζει τις ανισότητες μεταξύ του Πνεύματος που ξετυλίγεται στη γη ή της παγκόσμιας ιστορίας, ως υλική και εννοιολογική πραγματικότητα. Για τον ίδιο, ο Θεός γίνεται αντικείμενο όταν η ουσία του, ή το Πνεύμα εκδηλώνεται ως η φυσική τάξη, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου, και ως εκ τούτου παρουσιάζει τον εαυτό του με πολύ πιο συνεπή τρόπο από ό,τι ως σύνολο ιδεών. Δηλαδή, η φυσική τάξη είναι λογικά σταθερή και η ιστορία δικαιολογεί ότι είναι μια σταθερή βάση για τη ζωή στη γη. Ταυτόχρονα, η ιστορία έχει δείξει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός εξελίσσεται ως συλλογή όλων των ιδεών, κι οι άνθρωποι νιώθουν πως τον καταλαβαίνουν όταν αντιλαμβάνονται τη δύναμη πίσω από το συνεχώς εξελισσόμενο σύμπαν.
Βάσει του φιλοσόφου, ο Θεός είναι μία υποκειμενική ουσία εκ φύσεως αντίθετη με τον εαυτό της. Εργάζεται για να συνειδητοποιήσει ότι είναι αυτόνομος, ούτε υποχρεωμένος ούτε ριζικά ελεύθερος, και έτσι, υπάρχει μια εγγενής ένταση σε αυτήν τη διαδικασία ανάπτυξης. Όταν οι άνθρωποι συμμετέχουν σε ιδεολογικές μάχες, προωθούν την ιστορία ή, κατά κάποιον τρόπο, βοηθούν τον Θεό να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτογνωσία για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να καταλάβει. Με άλλα λόγια, όταν οι άνθρωποι αμφισβητούν τις πεποιθήσεις του άλλου, προκύπτει ότι ο Θεός ως ημι-συνειδητό σκηνικό της φαινομενικής ύπαρξης ωριμάζει σε ένα πιο συνειδητό ον, το οποίο εκδηλώνεται στην ιστορία ως αλλαγή των καιρών.
Επιπλέον, η αλλαγή των καιρών ή η εξέλιξη της ιστορίας είναι μια λογική διαδικασία που τελικά καταλήγει στην έλλειψη ιστορίας. Δηλαδή, όπως πιστεύει ο Hegel, η πρόοδος της ιστορίας τελειώνει όταν οι άνθρωποι παύουν να τη χρειάζονται για να τελειοποιούν τον εαυτό τους και το έθνος τους. Κάνοντας λόγο για το τέλειο έθνος, ο Χέγκελ αναφέρεται σε μια κατάσταση όπου η ζωή είναι πλήρως λογική, γεγονός που μπορεί να συμβεί μόνο όταν οι ιδεολογικές αντιθέσεις τερματίζονται και όλοι οι λαοί ενός έθνους αντανακλούν και ενσωματώνουν το εθνικό τους πνεύμα στην πιο προηγμένη ή εξιδανικευμένη μορφή του. Επομένως, μπορεί κανείς να κατανοήσει τη συνειδητοποίηση του Θεού για την ελευθερία του, όπως εκφράζεται στη γη, ως διαφορετικές εποχές.
Για τον Χέγκελ, τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της εποχικής αλλαγής είναι παρόντα στις κοινωνικές ρυθμίσεις, την πολιτική, τον πολιτισμό, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία ενός λαού. Αν και κάθε πολιτισμός διαθέτει αυτές τις ανθρώπινες εκφράσεις του Θεού, πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε ένας διαφέρει στον βαθμό ωριμότητας ως προς την αντίληψη. Δηλαδή, ο Χέγκελ δεν πιστεύει ότι η εξέλιξη της ιστορίας εκφράζεται παντού με τον ίδιο τρόπο. Μάλλον, είναι πιο ακριβές να ισχυριζόμαστε ότι οι κοινωνικές μεταβολές συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι ωριμάζουν σε κατάσταση συνειδητοποίησης που απαιτεί την εξέλιξη της ιστορίας, ή τη συνειδητοποίηση του Θεού για την ελευθερία του στη γη, και όπως κατανοείται από το μεμονωμένο έθνος τους. Με άλλα λόγια, ο Χέγκελ πιστεύει ότι όταν το εθνικό πνεύμα ενός λαού, ή το σύνολο των ο πολιτισμών, απαιτεί πρόοδο για τη ζωτικότητά του, στην πραγματικότητα ο Θεός φτάνει στο επόμενο βήμα στην πρόοδό του προς την ελευθερία.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι, κατά τη Χεγκελιανή άποψη, το τέλος της ιστορίας είναι ήδη μια εννοιολογική πραγματικότητα, και επομένως, υπάρχει στο παρόν. Ένας λόγος για τον οποίο μπορεί κανείς να κάνει αυτόν τον ισχυρισμό είναι ότι η ιστορία του Χέγκελ δεν θα έδειχνε σκοπιμότητα εάν ο σκοπός της δεν ήταν ήδη πραγματικός. Δηλαδή, το τέλος της ιστορίας είναι ήδη πραγματικότητα, καθώς αυτό που δείχνει την τελικότητα πρέπει να έχει προέλθει από μια έννοια που είναι ήδη πλήρης. Αυτή την πλήρη έννοια, ο Χέγκελ την αποκαλεί «αντικειμενική ελευθερία» και είναι η απεριόριστη διαλεκτική δομή που το Πνεύμα ταξιδεύει και γεμίζει με περιεχόμενο. δεν θα μπορούσε να γνωρίζει τις τάσεις του. Αντίθετα, επειδή οι άνθρωποι είναι λογικοί και γνώστες, συνεπάγεται ότι είναι στην εξουσία τους να λαμβάνουν υπόψη την πρόοδο της ιστορίας, κάτι που θα ήταν αδύνατο εάν αυτή η πρόοδος ήταν παράλογη ή τυχαία.
Επιπλέον, δεδομένου ότι η αντικειμενική ελευθερία, ή το διαλεκτικό μοτίβο που στεγάζει το Πνεύμα, είναι χωρίς όρια, συνεπάγεται ότι σε μια χεγκελιανή άποψη το τέλος της ιστορίας είναι ήδη παρόν, λόγω του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος που είναι τελικά παραπλανητικές έννοιες. Δηλαδή, η διαλεκτική, η οποία είναι η αιώνια λογική δομή που ακολουθεί η ασταμάτητη έκπνεση του Πνεύματος, είναι διαχρονική, δεδομένου ότι είναι αιώνια ήταν πάντα, είναι και θα είναι. Επομένως, επειδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν μπορούν να αφορούν αυτό που είναι αιώνιο, είναι αλήθεια ότι το τέλος της ιστορίας είναι ήδη πραγματικό σε αυτό το αιώνιο πλαίσιο. Τοιουτοτρόπως, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η ιστορία είναι αποφασιστική, δεδομένου ότι ο στόχος της είναι ήδη πραγματικός, και πρέπει να τον αναγνωρίσουν τόσο το Πνεύμα όσο και οι άνθρωποι για την επίτευξη αυτού του σκοπού.
Είναι, επίσης, δικαιολογημένο να ισχυριστούμε ότι, κατά τη Χεγκελιανή άποψη, οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία ή η εννοιολογική εκδήλωση του Πνεύματος στη γη, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι το τέλος της είναι ήδη πραγματικό. Δηλαδή, ως αντικειμενικό εννοιολογικό πλαίσιο, η διαλεκτική περιλαμβάνει ήδη το τέλος της ιστορίας ή το τελικό πνεύμα στη γη, και είναι σημαντικό οι άνθρωποι να προσέχουν τις προόδους της σε σχέση με αυτό το τέλος. Είναι καθήκον των ανθρώπων να ανταποκρίνονται στην πρόοδο της ιστορίας κάνοντας το τέλος της μια απτή πραγματικότητα στη γη. Με άλλα λόγια, επειδή το ιδανικό της ιστορίας είναι εννοιολογικά πραγματικό, συνεπάγεται ότι είναι ήδη παρόν και είναι δουλειά των ανθρώπων να το κάνουν αυτό ιδανικό ζωντανό στις κοινότητές τους, ώστε άλλοι να μπορούν να αναγνωρίσουν το ίδιο. Κατά συνέπεια, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είναι η ιστορία που πρέπει να ακολουθήσει τους ανθρώπους, αλλά είναι οι άνθρωποι που πρέπει να την ακολουθήσουν. Τέλος, μπορεί ακόμη να ισχυριστεί ότι το τέλος της ιστορίας είναι ήδη μια πραγματικότητα που είναι εγγενής στη γεωγραφία ενός έθνους.
Το τοπίο ενός έθνους στεγάζει το τέλος της ιστορίας του, και ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το εθνικό ήθος ενός κράτους είναι ήδη πλήρες. Συνεπώς, το ήθος που αφαιρεί ένας λαός από τη γη του είναι ήδη πλήρης από τότε. Είναι μια πτυχή του Πνεύματος, γίνεται η δύναμη που ταξιδεύει σε ολόκληρο το μονοπάτι της διαλεκτικής. Επιπλέον, δεδομένου ότι το μονοπάτι του Πνεύματος είναι ήδη ολόκληρο και ολόκληρο, προκύπτει ότι είναι η ανθρωπότητα που πρέπει να κάνει αυτή την ολοκλήρωση μια γήινη πραγματικότητα κι έτσι, το τέλος της ιστορίας είναι ήδη παρόν σε κάθε έθνος. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι για την επίτευξη αυτών των σκοπών, οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούν μία οδό, η οποία θα φωτίζει έννοιες που θα οδηγήσουν σε συγκεκριμένη πρόοδο. Διότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν το αδιάκοπο τέλος που είναι εγγενές με το «τέλος» της ιστορίας ή στον σκοπό αυτής.
