Της Βασιλικής Σέμκου,
Μία εβδομάδα μετά τη βάναυση ενέργεια των δύο ανηλίκων, οι οποίοι με το πρόσχημα άρνησης της χρήσης μάσκας που έχει επιβληθεί σε όλη τη χώρα, ξυλοκόπησαν το σταθμάρχη ενός σταθμού του μετρό της Αθήνας και η επικαιρότητα βομβαρδίζεται συνεχώς από νέες ειδήσεις. Μετανιωμένοι οι δύο νεαροί, οι γονείς έκπληκτοι καθότι τα παιδιά τους υπήρξαν «πρότυπα» και μια κοινωνία που πάντα θα προκαλεί και σε μένα απορία και αίσθηση. Τα ερωτήματα που προκύπτουν για ένα τόσο πρωτοφανές συμβάν είναι δεκάδες. Πέρα από αυτά, όμως, παρουσιάστηκε κι ένα άλλο ζήτημα, το οποίο προφανώς και έχει παραγραφεί, ωστόσο, στη δική μου συνείδηση πρόκειται για την πηγή πολλών προβλημάτων.
Οι πρώτες ειδήσεις για το εν λόγω θέμα «αναφέρουν» ότι οι δύο ανήλικοι είναι «αλλοδαποί» και πως «φέρθηκαν με βίαιο τρόπο απέναντι στον κατά πολύ μεγαλύτερο τους Έλληνα σταθμάρχη». Αμέσως, η κοινή γνώμη έσπευσε να εκφράσει γνώμη και να συμπαρασταθεί στον «ομοεθνή», που με τόση βιαιότητα κακοποιήθηκε από τους -κατά τα άλλα- «αλλοδαπούς ανηλίκους», οι οποίοι τόλμησαν να του ασκήσουν βία. Διάβασα σχόλια και κατηγορίες που ακόμα και ανθρώπους εξοικειωμένους με τη βία, τους κάνουν και ανατριχιάζουν. Κατόπιν, όμως, περαιτέρω έρευνας αποδεικνύεται ό,τι πρόκειται για δύο Έλληνες. Και από εκεί κι έπειτα η συζήτηση αρχίζει και κλονίζει συνειδήσεις.
Ο τύπος και τα μέσα αρχίζουν και καλύπτουν το θέμα με προσοχή και εξονυχιστικές έρευνες και συνεντεύξεις. Πώς είναι αυτά τα παιδιά, πώς τα πάνε στο σχολείο, τι έχουν να δηλώσουν για αυτά οι γονείς τους; Μία ολόκληρη εβδομάδα κυκλοφορούν και διαφορετικά νέα για το ζήτημα, με νέα στοιχεία που δημιουργούν απορία και κυρίως έκπληξη για τη δράση των παιδιών αυτών που είναι και κάτοχοι Proficiency! Μια οικογένεια λογικό και παρεπόμενο να υποστηρίξει τα παιδιά της, πόσο μάλλον όταν κατηγορούνται για μια αξιόποινη πράξη. Ένας άνθρωπος βρίσκεται στο νοσοκομείο, φέροντας βαριά τραύματα και διηγούμενος τα λεπτά που βρέθηκε κάτω από τα πόδια των δύο νέων, επικρατεί ο φόβος και η αγωνία. Και για να μην μακρυγορώ, με το εν λόγω ζήτημα, το ερώτημα μου είναι το εξής: Τι θα γινόταν, αν οι δύο νέοι ήταν όντως ξένης καταγωγής;
Αρχικά, ο ξυλοδαρμός του σταθμάρχη, συγκρινόμενος με την κακοποίηση που θα δέχονταν, θα έμοιαζε με χάδι στην πλάτη. Κανείς δεν θα αναρωτιόταν ποια είναι αυτά τα παιδιά, τι έχουν να δηλώσουν για εκείνα οι δικοί τους άνθρωποι και κυρίως, τι τα ώθησε στο να παραβούν το νόμο και να βλάψουν έναν άλλο άνθρωπο. Τα πρωτοσέλιδα και οι ειδήσεις θα έκαναν λόγο για «ξένους που καταχράζονται την ελληνική φιλοξενία, που τόλμησαν να κάνουν κάτι τέτοιο και κυρίως για ευχές και κατάρες που θα διαρκούσαν όσο και το διάστημα μεταφοράς τους από τον ανακριτή στη φυλακή». Κανείς δεν θα μιλούσε, κανείς δεν θα ρωτούσε, όλοι θα το ξεχνούσαν και απλώς θα αναθεμάτιζαν για τους «ξένους που τολμούν στην χώρα μας να κάνουν τέτοια». Κι εγώ, με μεγάλη μου έκπληξη, βλέπω τόσες μέρες ένα θέμα να ανακυκλώνεται από τα κανάλια, προκαλώντας αίσθηση περί της σημασίας που έχει αποδοθεί στο γεγονός, ότι αυτά τα δύο παιδιά είναι Έλληνες και έδρασαν με τον τρόπο αυτό. Πολύ περισσότερο είναι σαν να μην κατανοούν ορισμένοι πως ένας Έλληνας έκανε κάτι τέτοιο. Αδιανόητο, ε; Και στο σημείο αυτό, ταιριάζει μάλλον ο τίτλος που επέλεξα.
Όλοι κρίνουν με άμεσο τρόπο και χωρίς ελαφρυντικά κάποιον, ο οποίος παρανομεί και δεν είναι Έλληνας. Μόλις επέλθει η καταδίκη, το θέμα ξεχνιέται και απλά «μπαίνει» στο αρχείο. Αποφεύγω να γίνω εριστική, ωστόσο, αρκετά -θεωρώ- με το δημόσιο βίο. Θεωρούμε, ακόμα, ότι η καταγωγή είναι δείγμα συμπεριφοράς; Είμαστε, ακόμα, τόσο πίσω, ώστε να χαρακτηρίζουμε έναν άνθρωπο από το DNA που φέρει λόγω τύχης και γονιδίων; Έχουν οι Έλληνες, οι Γερμανοί, οι Πακιστανοί, οι Αλβανοί, οι Ρώσοι κ.ά. ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους κάνουν να παρανομήσουν; Σε όλα απαντώ όχι. Η καταγωγή είναι ταυτότητα και όχι ιδιότητα. Καθένας μας ξεχωρίζει σε αρετές που ξεπερνούν το αίμα και τη φυλή και για τις οποίες, αν κάποιος έχει αυταπάτες ότι δεν ισχύουν, ας πάψει να πατά αναβολή στο «ξυπνητήρι συνείδησης». Ο άνθρωπος δρα κατόπιν σκέψης και ενστίκτου. Μου προκαλεί γέλιο το να γνωρίζω, πως γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν ότι το έγκλημα φέρει και φυλετική ταυτότητα.
Μονοπώλησε το ενδιαφέρον ο φυλετικός ρατσισμός, ενώ τριγύρω υπάρχουν πόσοι ακόμα που πλήττουν την ανθρωπότητα. Αν κάτι ευθύνεται για τη δράση των ανθρώπων, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Αν κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει για τις ενέργειες όλων, είναι οι κοινωνίες, οι οποίες θρέφουν πρότυπα που μάλλον αρχίζουν και «σαπίζουν» από το εσωτερικό τους μέχρι να φτάσουν να «ποτίσουν» όλη την ανθρωπότητα με τη σαθρότητα τους. Για αυτό λοιπόν, ας ερευνήσουμε το θέμα από τη ρίζα του και ας πάψουμε να θεωρούμε ότι προχωράμε. Η κίνηση που παρατηρώ μοιάζει με εκείνη μιας κυλιόμενης σκάλας. Στεκόμαστε πάνω της και περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος της. Ένα βήμα να κάνει έκαστος, θα έρθει και πιο κοντά στην αλήθεια. Και η δική μου αλήθεια έχει ως εξής. Κριτήριο ενεργειών είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει απόλυτο έλεγχο του εαυτού του. Και προς όσους τείνουν να ανατρέχουν σε «εγχειρίδια ρατσισμού» και εκτοξεύουν κατηγορίες, ας τα σκίσουν και ας τα κάψουν!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Twitter / «Καταιγίδα» σχολίων για τους «Αλγερινούς» του μετρό που ήταν Έλληνες, avgi.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ξυλοδαρμός σταθμάρχη μετρό: «Είμαστε σε άθλια κατάσταση», λένε οι γονείς των δύο ανηλίκων, iefimerida.gr, διαθέσιμο εδώ
