Της Κωνσταντίνας Κουλοπούλου,
Ενενήντα έξι χρόνια συμπληρώνονται από τη γέννηση του Γιώργου Ζαμπέτα, ενός καλλιτέχνη που με το μπουζούκι και τη φωνή του σημάδεψε τον χώρο του ρεμπέτικου και λαϊκού ελληνικού τραγουδιού. Ο Ζαμπέτας αποτέλεσε ορόσημο στην ελληνική μουσική σκηνή, μια προσωπικότητα που όσοι γνώρισαν δύσκολα λησμονούν.
Γεννημένος το 1925, ο Ζαμπέτας παθιάστηκε από πολύ μικρός με τη μουσική. Βοηθούσε στο μπαρμπέρικο του πατέρα του, στο οποίο γνώρισε, αγάπησε και έπειτα άρχισε να παίζει το μπουζούκι χωρίς να γνωρίζει πώς να διαβάζει νότες και παρτιτούρες. Σε ηλικία 7 ετών έπαιξε το πρώτο του τραγούδι και κέρδισε σε σχολικό διαγωνισμό. Πηγή έμπνευσής του ήταν η φύση, τα βατράχια και τα αηδόνια, όπως χαρακτηριστικά θα πει αργότερα ο ίδιος. Έζησε τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, την πείνα, την ανέχεια και τις κακουχίες. Ωστόσο, ούτε υπό αυτές τις συνθήκες θα άφηνε το μπουζούκι, τη μεγάλη του αγάπη, που με αυτό και την παρέα του έκαναν καντάδες στα όμορφα κορίτσια του Αιγάλεω, όπου είχε μετακομίσει στα εφηβικά του χρόνια.
Πρωτοεμφανίστηκε στα 1950, στα κουτούκια και τα λαϊκά κέντρα της Αθήνας, στα οποία ξεκίνησε να χτίζει τα θεμέλια της μετέπειτα λαμπρής πορείας του. Έγραψε τα πρώτα του ρεμπέτικα κομμάτια και συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της εποχής -Στέλιος Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Μανώλης Καναρίδης-, ενώ την εξέλιξή του σημάδεψε η γνωριμία με τον Τσιτσάνη στα 1938. Αυτό που τον ξεχώρισε ως άνθρωπο και καλλιτέχνη ήταν το πάθος του για τη μουσική, η αξιοπρέπεια και η ντομπροσύνη του. Άνθρωπος ανοιχτόκαρδος, έμεινε αγαπητός στον λαό, τον οποίο δεν απαξίωσε ποτέ, καθώς τον ένιωθε κομμάτι του έως το τέλος της ζωής του.
Οι δεκαετίες του 60΄ και του 70΄ αποτέλεσαν τη Χρυσή Εποχή της ζωής του. «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ», «Αυτοί που φεύγουν», «Τι γλυκό να σ΄ αγαπούν», «Δημήτρη μου Δημήτρη μου», «Μάλιστα Κύριε» είναι ελάχιστες από τις επιτυχίες που ερμήνευσε ή συνόδευσε με το μπουζούκι του, χαράζοντας μια νέα πορεία στο ελληνικό μουσικό στερέωμα. Ακόμα, τα τραγούδια του σπουδαίου λαϊκού συνθέτη ακούστηκαν σε περισσότερες από 150 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων «Τα κόκκινα φανάρια», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Πατέρα κάτσε φρόνιμα», «Αγωνία» και «Σήκω χόρεψε συρτάκι».
Το 1960 μετέβη στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου με το μπουζούκι του συνόδευσε την ταινία «Ποτέ την Κυριακή», μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά και στο αξέχαστο πάρτι, μετά τη βράβευση της δικής μας Μελίνας. Το κέντρο διασκέδασης όπου αργότερα γιόρτασαν την επιτυχία τους κατακλύστηκε από κόσμο που χόρευε συρτάκι με την ψυχή του. Επρόκειτο για ένα ελληνικό γλέντι που έμεινε στην ιστορία ως μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας συνδέθηκε στενά με τους Πλέσσα, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Παπαγιαννοπούλου, ενώ η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι ανέδειξε σπουδαίους καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού, η Μαρινέλλα και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Ο Δημήτρης Μητροπάνος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα που τον βοήθησε να ανελιχθεί.
Τη δεκαετία του 70΄ αποφάσισε να γίνει ο σόουμαν της νύχτας. Ένας περφόμερ, όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, ο οποίος εκτός από ταλέντο στη μουσική είχε και άπιαστο χιούμορ. Ήταν αυθόρμητος και κοινωνικός, τύπος αθυρόστομος που δε δίσταζε να περιπαίζει τους θαμώνες.
Ιδιαίτερη ήταν η σχέση του με τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη, τον γνωστό ως «Τσάντα», με τον οποίο μοιράστηκαν στίχους, μελωδίες και μια αληθινή φιλία. Λίγο πριν τον θάνατό του, ο Βασιλειάδης έδωσε στη γυναίκα του το τραγούδι «Που ΄σαι Θανάση», με την επιθυμία να το ερμηνεύσει ο καλός του φίλος Γιώργος. Μόλις ο Ζαμπέτας επέστρεψε από την περιοδεία του στο εξωτερικό, έμαθε τα άσχημα νέα, πραγματοποίησε όμως την επιθυμία του και τραγούδησε τον Θανάση που έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Στήριγμά του ήταν η γυναίκα του, Αργυρώ, η οποία φρόντιζε να φωτίζεται το όνομά του στις μαρκίζες των νυχτερινών μαγαζιών της Αθήνας και στα τραγούδια που χρωμάτιζε με το μπουζούκι του. Μάλιστα, τα «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου» και «Η βαλίτσα» γράφτηκαν για αυτήν, καθώς μετά από κάθε τσακωμό την εγκατέλειπε και ύστερα επέστρεφε κοντά της.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας μας έμαθε τι θα πει ευαισθησία, καλή ψυχή και αυθεντικότητα. Δεν ενδιαφέρθηκε για τα χρήματα, αλλά για τη δόξα, ενώ από τη δεκαετία του 1980 και στο εξής βίωσε θλίψη και έντονο το συναίσθημα πως δεν είχε θέση πια στη μουσική σκηνή. Έβλεπε πως ο μουσικός οίστρος φυσούσε σε ξενόφερτα μονοπάτια. «Με το μπουζούκι γεννήθηκα. Με το μπουζούκι θα πεθάνω» είπε και πορεύτηκε με αυτό σε ολόκληρο τον βίο του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Προσωπικά – «Γιώργος Ζαμπέτας. Ο άνθρωπος που μάγευε με το μπουζούκι του…», youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- Όταν στις Κάννες γλεντούσαν με Μελίνα και Ζαμπέτα, protagon.gr, διαθέσιμο εδώ
- Στις 10 Μαρτίου του 1992 φεύγει από τη ζωή ο Γιώργος Ζαμπέτας, popaganda.gr, διαθέσιμο εδώ
- Που ‘σαι Θανάση; (Η ιστορία του γνωστού τραγουδιού), mentality10.com, διαθέσιμο εδώ
