Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Ο προοδευτικός χώρος αποτελούσε ανέκαθεν ένα πολιτικό πεδίο με πολλούς εραστές, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές καταβολές αρκετών εξ αυτών. Άλλωστε όπως μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε, ακόμα και στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν υπουργοί ή υψηλόβαθμα στελέχη τα οποία είτε προέρχονται απλά από το ΠΑΣΟΚ, είτε υπηρέτησαν τη χώρα κυβερνητικά, ως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Για του λόγου το αληθές μπορούμε συνοπτικά να αναφέρουμε τους Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Άννα Διαμαντοπούλου, Γιώργο Γεραπετρίτη, ακόμα και τον Τάκη Θεοδωρικάκο, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης του Κώστα Λαλιώτη και επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Με το παραπάνω, θέλω να κάνω σαφές, ότι η διεκδίκηση της προοδευτικής ταυτότητας δεν γίνεται μονάχα με άμεσο τρόπο, όπως διαφαίνεται από την επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να μετατοπιστεί πολιτικά και προγραμματικά. Γίνεται και με έμμεσο τρόπο, από τη Νέα Δημοκρατία, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιλέγει άτομα από τον προοδευτικό χώρο σε θέσεις κλειδιά, μιας και έτσι εξυπηρετείται η ενδυνάμωση του προφίλ ενός μη ιδεοληπτικού πρωθυπουργού, ενώ παράλληλα πετυχαίνει και ευρύτερη αποδοχή στις επιλογές του, αφού δεν τις στηρίζουν μονάχα οι παραδοσιακοί υποστηρικτές του.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η παραδοσιακή παράταξη, η οποία κρατά τα σκήπτρα του προοδευτικού πολιτικού πόλου, οφείλει να αποτελέσει ρυθμιστή των εξελίξεων και όχι να προσαρμόζεται σε αυτές. Πολλοί στους κόλπους του Κινήματος Αλλαγής υποστηρίζουν την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν είναι λίγοι όσοι κατηγορούν την ηγεσία είτε για στροφή προς την Νέα Δημοκρατία, είτε για στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με τις συγκυρίες. Δεν θα ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτά καθώς όλα θα ξεκαθαρίσουν στο συνέδριο του κόμματος σε λιγότερο από ένα χρόνο, όπου και θα εκλεγεί και νέος αρχηγός. Θα ήθελα όμως να υπογραμμίσω, ότι προσκόλληση σε τέτοιου είδους εσωκομματικές διαμάχες, θρέφουν την εσωστρέφεια, και παρεμποδίζουν την ομαλή αντιπολιτευτική δράση του κόμματος. Τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία μοιάζει να αντιμετωπίζει τα πρώτα πλήγματα για τη διαχείριση της πανδημίας, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ταλανίζεται και εκείνος από εσωκομματικές αντιπαραθέσεις εκπορευόμενες από τις συνιστώσες του και τα «ρεύματα», το Κίνημα Αλλαγής δημοσκοπικά παραμένει στάσιμο.
Και αναρωτιέμαι, αν η στασιμότητα, και όχι σταθερότητα, για 3 και πλέον χρόνια, είναι το ζητούμενο για τον χώρο, για το κίνημα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και φιλοδοξεί να το αναγεννήσει.
Η αυθόρμητη απάντηση που δίνω είναι πως φυσικά και όχι. Πώς αντιμετωπίζεται λοιπόν αυτή η κατάσταση; Αρχικά με μετάθεση των εσωκομματικών αντιπαραθέσεων για το συνέδριο του κόμματος και δεύτερον με τη χάραξη μιας ουσιαστικής και ανεξάρτητης αντιπολιτευτικής γραμμής ή μάλλον με τη συνέχιση της χάραξης αυτής, μιας και ορισμένα δείγματα είναι αρκετά θετικά και δεν χρειάζεται να τα ισοπεδώνουμε όλα.
Τα νερά ωστόσο ήρθε να ταράξει η επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Ανδρέα Λοβέρδου, για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία. Συγκεκριμένα, δημοσκόπηση της Opinion Poll, τον Νοέμβριο, εμφάνισε τον Ανδρέα Λοβέρδο ως ένα από τα φαβορί για την ηγεσία. Μάλιστα, η συγκεκριμένη δημοσκόπηση είχε προκαλέσει την οργή της Χαριλάου Τρικούπη, καθώς άφησε να εννοηθεί ότι προέρχεται από εξωκομματικούς κύκλους που επιχειρούν να ταράξουν την ενότητα του Κινήματος Αλλαγής.
Στη συνέχεια ακολούθησε η πρόσφατη απαλλαγή του από τα καθήκοντα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, σε μία κίνηση της Φώφης Γεννηματά, η οποία προκάλεσε σφοδρές εσωτερικές συγκρούσεις. Πρωτοκλασάτα στελέχη, όπως η Νάντια Γιαννακοπούλου, αμφισβήτησαν ανοιχτά τόσο την επιλογή της Φώφης Γεννηματά, όσο και και τη χρονική της συγκυρία. Από την πλευρά του ο Ανδρέας Λοβέρδος, είχε τονίσει, ότι «Η αντικατάστασή μου ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής υπήρξε επιλογή και απόφαση της Προέδρου κ. Φ. Γεννηματά, την οποία και ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου παρείχε να εκπροσωπώ στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής επί πεντέμισι έτη.».
Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και στην επισημοποιήση της υποψηφιότητας του Ανδρέα Λοβέρδου. Στις 23 Ιανουαρίου λοιπόν, ο ίδιος ο Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας στην ΕΡΤ, τόνισε: «θα διεκδικήσω την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ., γιατί μπορώ να εγγυηθώ το μέλλον της παράταξης», και προσέθεσε: «Το κόμμα μου το δικαιούται από την ιστορία του και από αυτά που μπορεί να δώσει, να υπερδιπλασιάσει τα ποσοστά του 8% στις εκλογές του 2019, αγκιστρωμένοι στο 6-7% στις δημοσκοπήσεις. Όταν είσαι στο 6% ο άλλος θέλει να σε καταπιεί. Θέλει να τον βοηθήσεις να σε καταπιεί».
Το αν θα καταφέρει ο Ανδρέας Λοβέρδος να ηγηθεί και να φέρει το ΚΙΝΑΛ στα ποσοστά που επιθυμεί είναι μία συζήτηση που θα βασιστεί απλά σε εκτιμήσεις. Το ιστορικό κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται για μία μεγάλη -περισσότερο του φυσιολογικού- περίοδο, εγκλωβισμένο μεταξύ 3ης και 4ης πολιτικής δύναμης. Μετά και το συνέδριο δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες. Η πορεία μετά και η χάραξη της πολιτικής της νέας ηγεσίας, θα κρίνει την εκ νέου γιγάντωση του ΠΑΣΟΚ, ή τους τίτλους τέλους του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Είναι επίσημο: Υποψήφιος για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ο Ανδρέας Λοβέρδος, reader.gr, διαθέσιμο εδώ
