Της Αρετής Δανδάκη,
Μέτρα, μέτρα, μέτρα και ξανά μέτρα. Λήψη μέτρων για το λιανικό εμπόριο, για τις υπηρεσίες, την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και σχέδια για την δευτεροβάθμια. Εδώ και ένα περίπου έτος, η Ελλάδα μαστίζεται από τα περίφημα πλέον lockdowns -καθεστώς που συνεχίζει να ταλανίζει τεράστιο μέρος του πλανήτη- και την λήψη συνεχώς νέων μέτρων, με σκοπό αφενός την αντιμετώπιση της πανδημίας και αφετέρου την επιστροφή σε μια ιδιότυπη και διαφορετική καθημερινότητα. Εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα, μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού επιστρέφει με διστακτικούς ρυθμούς σε ένα νέο τρόπο ζωής. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, παραμένει ξεχασμένο και παραμερισμένο από κάθε κυβερνητική απόφαση και επιστημονική εισήγηση. Οι πρόδηλα ξεχασμένοι αυτοί πολίτες, δεν είναι άλλοι από τους φοιτητές.
Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα παραμένουν κλειστά από το πρώτο πανελλήνιο lockdown, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες εκπαιδευτικές δομές που ακολούθησαν ένα σταδιακό άνοιγμα, με το πέρας του πρώτου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού. Ήταν η περίοδος που άνοιξαν οι πύλες εισόδου για ένα καλοκαίρι με όνομα “Greek summer is a state of mind”. Κάπου εκεί ξεκίνησε να αχνοφαίνεται μια αισιοδοξία, για μια νίκη έναντι του κορωνοϊού και μια λαχτάρα από μεριάς φοιτητών να επιστρέψουν στον τόπο που εκπληρώνουν μέρος των ονείρων τους. Ύστερα από το άγχος των προηγούμενων μηνών για μια σταθερή σύνδεση στο διαδίκτυο -αν υπήρχε- , για να μην χάσουν την διάλεξη ακόμα και την εξέταση του μαθήματος, μακριά από την διαπροσωπική επαφή με τους συμφοιτητές και τους καθηγητές, οι σπουδαστές απέκτησαν την ελπίδα πως θα επιστρέψουν με ασφάλεια και τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων. Ο μεγάλος αριθμός κρουσμάτων, όμως, επανήλθε, όπως και οι γνώριμοι πλέον με το καθεστώς τηλεκπαίδευσης, φοιτητές. Παρόλα αυτά κανένα νέο κυβερνητικό μέτρο δεν τους συμπεριλάμβανε.
Πέραν των ψυχολογικών επιπτώσεων που συνεπάγεται ένα ακόμη lockdown, οι φοιτητές δεν δύνανται ακόμη, να παρακολουθήσουν με αξιοπρέπεια, όπως χρήζει σε κάθε σπουδαστή, τις διαλέξεις τους. Λόγου χάρη, η διανομή των συγγραμμάτων καθυστέρησε προκλητικά, ενώ κάθε προσπάθεια να εισακουστούν οι νέες πανεπιστημιακές ανάγκες παραμερίστηκε. Συμπληρωματικά, φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τον τόπο μόνιμης διαμονής τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα φοιτητικά τους σπίτια, ως απόρροια των οικονομικών αδιεξόδων της εποχής και δεδομένης της κατάστασης πως το άνοιγμα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων παραμένει, έπειτα από μήνες, στον αέρα.
Ο κόσμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παραμένει με το πάγιο πλέον ερώτημα, αναφορικά με την εξέλιξη των συνθηκών που επικρατούν στα κλειστά πανεπιστήμια. Πέραν τούτων, στην πρωτοφανή αυτή λειτουργία των πανεπιστημίων, το υπουργείο, φαίνεται να άπτεται της ευκαιρίας των κλειστών ιδρυμάτων και με νομοσχέδια επιχειρεί να δημιουργήσει ένα χάσμα μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, αποτελώντας τροχοπέδη στην ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου.
Παρόλα αυτά η προβληματική του ζητήματος εδράζεται στην ρίζα του και όχι στην καταστολή όσων κριτικά επιχειρούν, ώστε να βρεθεί η μια συμβατή για την εποχή και ξεκάθαρη λύση. Επομένως, μέχρι οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί να συναντηθούν ξανά και μέχρι την υλοποίηση ενός αποτελεσματικού για τα ελληνικά δεδομένα οράματος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο πανεπιστημιακός κόσμος θα συνεχίσει το εγχείρημα διάδοσης των γνώσεων και διεύρυνσης των οριζόντων σε μια άνιση φαινομενικά μάχη με τον κορωνοϊό και το υπουργείο.
