Του Χάρη Πασχάλη,
Η Βασίλισσα Βικτωρία ήταν βασίλισσα του Ηνωμένο Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, καθώς και αυτοκράτειρα των Ινδιών.
Γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1819 στο παλάτι του Κένσιγκτον, στο Ηνωμένο Βασίλειο και ήταν κόρη του Πρίγκιπα Εδουάρδου Αυγούστου, Δούκα του Κεντ, και της Βικτωρίας της Σαξονίας-Κοβούργου, Γερμανίδας Πριγκίπισσας. Μετά από αλλεπάλληλους θανάτους των αρρένων μελών της βασιλικής οικογένειας, η Βικτωρία ήταν πλέον η μοναδική διάδοχος του θρόνου. Στις 20 Ιουνίου 1837, στέφθηκε Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, σε ηλικία δεκαοχτώ ετών.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1840, παντρεύτηκε τον εξάδελφό της, Πρίγκιπα Αλβέρτο της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα, και μέσα στα επόμενα δεκαεπτά χρόνια απέκτησε μαζί του εννέα παιδιά. Η Βικτωρία είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον σύζυγό της και ζητούσε τη συμβουλή του για τα κρατικά θέματα. Ο Αλβέρτος ήταν λάτρης των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών και βοήθησε τη Βικτωρία στη διοργάνωση της «Μεγάλης Έκθεσης των Βιομηχανικών Έργων όλων των Εθνών» το 1951. Κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας της Βικτωρίας, έλαβαν χώρα αρκετές μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα της Βρετανίας, με μια από αυτές να αποτελεί η ίδρυση του Κολλεγίου της Βασίλισσας (Queen’s College) το 1940.
Ο θάνατος του Πρίγκιπα Αλβέρτου, το 1861, βύθισε σε βαρύ πένθος τη Βικτωρία, η οποία περιόρισε τις δημόσιες εμφανίσεις της για μια ολόκληρη δεκαετία. Με τη βοήθεια, όμως, του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Ντισραέλι, ο οποίος προερχόταν από τη συντηρητική παράταξη, η βασίλισσα ασκούσε πλέον περισσότερη επιρροή, όσον αφορά τα κρατικά θέματα.
Η εποχή βασιλείας της Βικτωρίας ονομάστηκε «Βικτωριανή Εποχή», ακόμα και όσο η ίδια βρισκόταν στη ζωή. Η Βικτωριανή Αγγλία γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη του εμπορίου και της βιομηχανίας, χάρη στην ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου σε όλη τη Βρετανία και του πρώτου υποβρυχίου υπερατλαντικού καλωδίου τηλεγράφου, το 1866.
Κατά τη Βικτωριανή Εποχή, η Βρετανική Αυτοκρατορία βρέθηκε στο απόγειό της τόσο εδαφικά όσο και από άποψη ισχύος, καθώς το μέγεθός της διπλασιάστηκε με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και περιοχών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Ένα θέμα, όμως, το οποίο ταλάνιζε τη Βικτωρία ήταν τα ιρλανδικά αυτονομιστικά κινήματα.
Η Βικτωρία ήταν ιδιαίτερα αγαπητή κατά τα τελευταία χρόνια της μοναρχίας της. Η πεντηκοστή και η εξηκοστή επέτειοι από τη γέννησή της (Χρυσό και Αδαμάντινο Ιωβηλαίο, αντίστοιχα) γιορτάστηκαν λαμπρά σε όλη τη Βρετανία. Μετά από εξήντα τρία χρόνια βασιλείας, η Βικτωρία πέθανε στις 22 Ιανουαρίου 1901, σε ηλικία ογδόντα ενός ετών, έχοντας υπάρξει στον θρόνο περισσότερο από κάθε άλλο Βρετανό μονάρχη μέχρι εκείνη τη στιγμή.
