Της Αγγελικής Ουζουνάκη,
Αυτές τις μέρες, ακούμε συχνά πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν όχι μόνο οικονομικές δυσκολίες, αλλά και ψυχολογικές. Οι άνθρωποι υποφέρουν έντονα, καθώς είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται μακριά από τους φίλους τους και την οικογένειά τους, λόγω του υψηλού κινδύνου διασποράς του ιού. Κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει τις δουλειές τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συντηρήσουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τις οικογένειες τους.
Στους περισσότερους από εμάς, η κατάσταση που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρη. Ανάμεσά μας, όμως, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που υπέφεραν ούτως ή άλλως, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, πριν από την έλευση αυτής της γιγαντώδους πανδημίας. Ποιος, όμως, κάνει λόγο για αυτούς τους ανθρώπους; Αναρωτήθηκε, άραγε, ποτέ κανείς πριν την ύπαρξη αυτής της κοινωνικής και οικονομικής παράλυσης, αν υπήρχαν άνθρωποι που αντιμετώπιζαν τρομερές δυσκολίες;
Οι ειδικοί και οι έρευνες αναφέρουν πως τα ποσοστά κατάθλιψης και ψυχικών ασθενειών αυξάνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των τεχνολογικών και γενικά διάφορων κοινωνικών επώδυνων για τους ανθρώπους εξελίξεων.
Γιατί, όμως, μονάχα τώρα, εν μέσω αυτής της πανδημίας, στρέψαμε το βλέμμα προς το έσω μας και τόσο καιρό αδιαφορούσαμε τόσο πολύ για την ψυχική μας υγεία όσο και για τους ανθρώπους που στέκονταν αόρατοι δίπλα μας; Τι φαίνεται να άλλαξε; Γιατί γίναμε ξαφνικά τόσο συμπονετικοί και στοργικοί για τους παθόντες; Όταν αντιμετωπιστεί αυτή η υγειονομική κρίση, θα παραμείνει αμείωτο το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την βελτίωση της ψυχικής τους υγείας;
Μήπως ήρθε η στιγμή να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας, μήπως και αυτοί ενδόμυχα αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες δυσκολίες πέραν των συνηθισμένων; Είναι κοινή παραδοχή πως οι άνθρωποι που βιώνουν τον ανθρώπινο πόνο σε πολύ ισχυρό βαθμό, τείνουν να τον εσωτερικεύουν και να μην τον μεταφέρουν στους γύρω τους. Φαίνεται πως τον κρατούν ερμητικά κλεισμένο μέσα τους και γι’ αυτό και η ισχύς του, αποβαίνει εξαντλητική και εξοντωτική.
Σε αυτό το σημείο, διαφαίνεται κι η ανάγκη να κοιτάξουμε τον συνάνθρωπό μας στα μάτια και να ενδιαφερθούμε πραγματικά γι’ αυτόν, αφιερώνοντας του έστω και λίγα λεπτά ενεργητικής ακρόασης. Σίγουρα, θα είναι πιο βοηθητικό και λιγότερο παραπλανητικό για τον ίδιο, αυτή η αληθινή ένδειξη στοργής. Ίσως, μια τέτοια κίνηση πραγματικής συζήτησης και ουσιαστικού διαλόγου να ανοίξει τον ερμητικά κλεισμένο ασκό του Αιόλου του ψυχικά καταπονημένου ανθρώπου. Ίσως, μάλιστα, να τον βοηθήσουμε να τερματίσει κάπως έτσι, τις αναρίθμητες εσωτερικές μάχες του μονάχα με την ανταλλαγή μιας ουσιαστικής κουβέντας. Μέσω ενός αληθινού ανθρώπινου μοιράσματος.
Είναι, τελικά, τόσο δύσκολο να προσεγγίσουμε πραγματικά έναν άνθρωπο και να συναισθανθούμε τις ανάγκες του; Είναι τόσο επίπονο -σε τελική φάση- να συνδεθούμε αληθινά με τους γύρω μας και να τους ελαφρύνουμε από αυτό το βαρύ ανθρώπινο φορτίο που κουβαλάνε; Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, όταν η υπάρχει πραγματική θέληση και ο πυρήνας της ανθρώπινης ψυχής απαρτίζεται από αληθινό ανθρώπινο ενδιαφέρον και ουσιαστική εμπιστοσύνη.
