Της Ρένας Δανατζή,
Το απόλυτο χάος βιώνει το ελληνικό πανεπιστήμιο, αφού έχει δημιουργηθεί εντονότατη ρήξη μεταξύ κυβέρνησης και μεγάλου μέρους φοιτητικών συλλογικοτήτων. Το άσυλο άρθηκε και πέραν των ηχηρών αντιδράσεων, το πλάνο προχώρησε με τους συνεργάτες Μητσοτάκη να ανακοινώνουν θέσεις εργασίας για αστυνομικούς, ώστε να οχυρώσουν τα ιδρύματα και να αντιμετωπίσουν με αυτόν τον τρόπο την εδραίωση της βίας εντός των χώρων των πανεπιστημίων. Δυστυχώς, για μία ακόμα φορά η κοινή γνώμη έχει χαθεί κάπου στη μετάφραση, βλέποντας το δέντρο και όχι το δάσος, επιτρέποντας σε μία πολιτική απόφαση με πολλά και επικίνδυνα κενά να «περάσει» ανενόχλητη.
Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτέλεσε μία ασπίδα για την ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών που πολλές φορές ενέπνευσε το φοιτητικό κίνημα να δράσει και να αντιδράσει την κατάλληλη στιγμή, με σαφείς και ουσιαστικές παρεμβάσεις σε κοινωνικά – πολιτικά δρώμενα. Η ελεύθερη κίνηση ατόμων έδωσε στους φοιτητές το τεράστιο προνόμιο να παρευρίσκονται κατά καιρούς σε διαλέξεις άλλων τμημάτων, διευρύνοντας τις γνώσεις τους και πραγματώνοντας την έννοια της ουσιαστικής εκπαίδευσης. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός, όμως, ο οποίος ορισμένες φορές προκαλούσε έντονη πόλωση στους φοιτητές, προσέλκυσε εξω-πανεπιστημιακούς, μέλη ακροαριστερών ή αναρχικών συλλογικοτήτων, οι οποίοι με αφορμή τυχόν καταλήψεις των φοιτητών έβρισκαν την ευκαιρία να υποδαυλίζουν εντάσεις και να κανιβαλίζουν τα κτήρια και τη δημόσια περιουσία. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αναρχικών ομάδων που οργάνωσαν καταλήψεις αιθουσών με ή χωρίς τη σύμπραξη μέρους των φοιτητών.
Πέραν τούτου, το άσυλο έδωσε το ιδανικό άλλοθι σε εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και πλανόδιους να δρουν παντελώς ανενόχλητοι εντός των προαυλίων. Η μερίδα του κόσμου που συγκεντρώθηκε στα πανεπιστήμια ήταν υπαίτια πολλές φορές για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και γενικότερες προκλήσεις σοβαρών ζημιών. Με πολύ απλά λόγια, το πανεπιστήμιο αποτέλεσε το τέλειο μέρος παραβατικότητας, καθώς το προστάτευε το άσυλο. Φτάσαμε λοιπόν, στο σημείο ορισμένα ιδρύματα να θεωρούνται ιδιαίτερα επικίνδυνα, με φοιτητές διστάζουν να παρακολουθήσουν τα απογευματινά τους μαθήματα.
Η άρση ασύλου, ήταν μία κακήν κακώς απόφαση, ώστε να εκδιωχθεί η επικίνδυνη μερίδα ατόμων που εισέβαλαν στα πανεπιστήμια. Το πλάνο που προτείνει η κυβέρνηση είναι πρόχειρα αποφασισμένο και αντί να προστατεύει την ελευθερία που θα έπρεπε να υπάρχει στα πανεπιστήμια, την περιορίζει ασφυκτικά, γεγονός που επηρεάζει για μία ακόμα φορά την παράπλευρη απώλεια, δηλαδή όλους τους φοιτητές που απλά επιθυμούν να λειτουργούν εντός πλαισίου νομιμότητας, αλλά παράλληλα και εντός πλαισίου ελευθερίας.
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες και αποτελεί το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους και να λειτουργούν σε ένα πλαίσιο ταυτόχρονων υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Το ζήτημα που πρέπει να λυθεί είναι βαθιά κοινωνικό και αφορά την έλλειψη παιδείας και την σε βάθος εκμετάλλευση του δεδομένου – του δημόσιου δηλαδή από τεράστια μερίδα του κοινωνικού συνόλου.
