Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Είναι από τις στιγμές που με θλίψη συνειδητοποιώ ότι όλες οι συζητήσεις και οι προσπάθειες για την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων μπορούν να διαλυθούν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, που παρασύρεται από τον αέρα εκείνων, των λίγων, που αντιλαμβάνονται τις σχολές ως ιδιοκτησία τους, και θεωρούν ότι μπορούν να προσβάλλουν ανθρώπους, υπολήψεις και οικογένειες, στο βωμό μιας ιδεολογίας, χωρίς καμία συνέπεια.
Είναι οι ίδιοι οι οποίοι έκαναν επιδρομή πριν λίγους μόνο μήνες στο γραφείο του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, κ. Δημήτριου Μπουραντώνη, εξευτελίζοντας τον Πρύτανη και δίνοντας ένα βαρύ χτύπημα στο σώμα της -ήδη πληγωμένης- δημόσιας εκπαίδευσης. Όχι μην μπερδεύεστε, δεν είναι τα ίδια άτομα, είναι όμως οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι, οι ίδιες σκιές πίσω από τις κουκούλες.
Αυτή τη φορά φρόντισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους τοποθετώντας ένα πανό στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Οι εμετικές εκφράσεις στο πανό αυτό στοχοποιούσαν την οικογένεια του σημερινού Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη και του Δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, με ξεκάθαρη αναφορά στη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.
Πάμε τώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα και να πούμε τα αυτονόητα: Οι ιδεολογικές διαφορές δεν μπορούν να αποτελούν αιτία για τη χυδαία αυτή κίνηση, η οποία προκάλεσε την αποστροφή σε κάθε πολίτη. Αποτέλεσε μονάχα αφορμή έκφρασης του κόμπλεξ εκείνων που το μόνο που έχουν πετύχει είναι να υποβαθμίσουν τόσο μια ολόκληρη ιδεολογία, τον αναρχισμό, (που όσο και αν δεν συμφωνώ μαζί του, τον σέβομαι), όσο και για πολλοστή φορά το ίδιο το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Οφείλω λοιπόν να υπογραμμίσω, ότι τέτοιου είδους εκφράσεις, δεν έχουν καμία θέση στον δημόσιο διάλογο. Απέχουν έτη φωτός από τη λογική πολιτική σύγκρουση και αντιπαράθεση και αποτελούν ανάχωμα στην προσπάθεια για την πρόοδο, τη δημοκρατία και την αναβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου. Παράλληλα γεμίζουν με όπλα τη φαρέτρα των υποστηρικτών αποκλειστικά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως άλλωστε είχα υποστηρίξει και στο κείμενό μου με αφορμή την επίθεση στον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, (μπορείτε να το βρείτε εδώ).
Στις συνθήκες αυτές, οι ιδεολογικές διαφορές πρέπει να παραμεριστούν και κάθε δημοκράτης πολίτης οφείλει να μην κρίνει με βάση αυτές. Ο ανθρώπινος πόνος δεν αλλάζει αν κάποιος έχει χρήματα ή εξουσία, είναι δεξιός ή αριστερός. Ο πόνος για τον χαμό ενός οικογενειακού προσώπου, είναι κοινός για όλους. Κανένας άνθρωπος, ότι και αν πρεσβεύει, δεν αξίζει να βλέπει να βεβηλώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η μνήμη ενός αγαπημένου του προσώπου.
Τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν έχουν θέση στην παιδεία και προσβάλλουν την ίδια την δημοκρατία. Και κάποιοι έχουν δώσει μάχη για αυτή.
