Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Με την γλωσσική σημαντική θα ορίζαμε τον ανασχηματισμό ως την αλλαγή της μορφής. Αλλάζει το σχήμα, η μορφή σε κάτι, όταν αλλάζουν, τροποποιούνται τα κύρια στοιχεία, οι βασικές συνισταμένες που το μορφοποιούν, δημιουργείται, δηλαδή, κάτι διαφορετικό. Έχω την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Βασικές συνισταμένες, σημαντικότερα υπουργεία οπωσδήποτε είναι της παιδείας, των εξωτερικών και της οικονομίας (ίσως και το υγείας με την πανδημική κρίση) και κανένας από τους επικεφαλής δεν άλλαξε.
Επιεικώς κρίνοντες, ας δεχθούμε ότι στην οικονομία δεν ήταν επιβεβλημένη μια τέτοια αλλαγή. Μπορεί να μην έγινε τίποτα σημαντικό, καμία ριζική τομή, φαίνεται, όμως, ότι έχουμε ξεφύγει από την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν επί ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μέσα στο μνημονιακό, εξαρτημένο από ξένα συμφέροντα πλαίσιο, ο σημερινός υπουργός ξέρει να κινείται καλά. Αυτή είναι και η σπουδή του νομίζω. Ανεπαίσθητα γίνεται η σύγκριση με το προηγούμενο χάλι του Βαρουφάκη και του Τσακαλώτου με το κόκκινο σακίδιο και το ροζ αρκουδάκι. Σίγουρα υπερτερεί από τους προκατόχους του, και εν πάσει περιπτώσει διασώζει μιαν στοιχειώδη αισθητική, και μιαν ουσιώδη σοβαρότητα.
Σοβαρότητα που σε κανένα επίπεδο (ούτε καν των εντυπώσεων) δεν σώζουν οι πάσης χρήσεως εγκάθετοι του υπουργείου των εξωτερικών. Τα λόγια τους δημιουργούν την εντύπωση ότι μάλλον ξένα συμφέροντα υπουργούν. Επί Δένδια έχουμε καταντήσει ο καρπαζοεισπράκτορας της γειτονιάς. Ούτε με τον Κοτζιά δεν φάγαμε τόσες. Εκεί, βέβαια, φάγαμε μία και καλή. Το τουρκολιβυκό σύμφωνο, η συνδιάσκεψη για την Λιβύη, η εισβολή στον Έβρο, το σκηνικό με την Αγιά Σοφία και την Μονή της Χώρας, οι συνεχείς παραβιάσεις των εθνικών συνόρων και τελευταία, η σύνοδος κορυφής των κρατών-μελών (κ-μ) της Ε.Ε. στις 11 Δεκεμβρίου, στις Βρυξέλες. Καταξιώνει πανευρωπαϊκά τον κυνισμό της Τουρκίας να παραβιάζει ανενόχλητα τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο κυριαρχίας δύο κ-μ της Ένωσης. Δεν χρειάζεται στρατηγική ιδιοφυία για να αντιληφθεί κανείς ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι υπολογίσιμη δύναμη στον διεθνή στίβο, αν αξιοποιούσε τα γεωγραφικά της πλεονεκτήματα, που «εν λευκώ» οι κατά διαστήματα «Δένδιες» και «Κοτζιάδες» έχουν παραχωρήσει σε «προστάτιδες δυνάμεις», που αρνιούνται, απροκάλυπτα και χυδαία να παράσχουν προστασία της εδαφικής μας ακεραιότητας.
Είναι ευέλπιδα η τοποθέτηση του Α. Συρίγου στο παιδείας. Η σκέψη, ωστόσο, ότι σαν πολιτική οντότητα τέθηκε από τον πρωθυπουργό υπό την Κεραμέως είναι αποθαρρυντική. Σε τι διαφέρει το μέχρι τώρα έργο της από αυτό του Γαβρόγλου και του Φίλη; Εξόφθαλμη ανεπάρκεια και θρασύτητα. Υπουργοί πάσης χρήσεως. Με τα ίδια προσόντα που η Κεραμέως είναι υπουργός παιδείας θα μπορούσε να είναι υπουργός Εξωτερικών, υπουργός υγείας. Η ίδια προχειρότητα, το ίδιο αλαλούμ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον προγραμματισμό. Αυτό είναι το έλασσον.
Μπορεί ως επαγγελματίες πολιτικοί να έχουν δυνατότητες, όμως όσον αφορά τις απαιτήσεις των θέσεών τους, οι ικανότητες τους είναι αντιστρόφως ανάλογες με το πλήθος των συμβούλων τους. «Κυβερνητικό σχήμα μικρό και ευέλικτο». Εξήντα υπουργικοί μισθοί και λοιπά έξοδα στον κρατικό κορβανά. Αν εξαιρέσει κανείς την -χάριν δεξιάς συσπείρωσης- αναβάθμιση Βορίδη, ουσιαστικά καμία αλλαγή δεν έγινε. Με κυρίαρχη την εντυπωσιοθηρία, το έργο του κυβερνητικού εκπροσώπου κρίνεται σημαντικότερο από αυτό του υπουργού της υγείας, της παιδείας, των εξωτερικών, που διαχειρίζεται άμεση απειλή πολέμου. Λες και δεν ήξερε να διαβάζει καλά ο Πέτσας τις ανακοινώσεις. Για να αλλάξεις, να διορθώσεις τα λάθη σου προϋποτίθεται η δυνατότητα παραδοχή τους. Δυνατότητα που η έπαρση και η αλαζονεία την καθιστά αδύνατη.
