Του Οδυσσέα Βλαχονικολού,
Τρίτη δύναμη στην Ευρώπη βρίσκονται οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Ηγετικό πρόσωπο στο ευρωπαϊκό συμβούλιο φαίνεται να είναι ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν. Ο Μακρόν συνεχίζει την παράδοση του Γαλλογερμανικού άξονα, στηρίζοντας την συνεργασία μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Το ξεχωριστό κομμάτι των Ευρωπαίων Φιλελεύθερων βρίσκεται στην ισχυρή προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η τάση αυτή παρατηρείται περισσότερο στις ιδρυτικές χώρες, σε 4 εκ των οποίων -Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο- ο αρχηγός του κράτους ανήκει στην ομάδα των Φιλελεύθερων.
Ξεκινώντας από τις κάτω χώρες, ή αλλιώς BENELUX, παρατηρούμε τον Ολλανδό πρωθυπουργό, Μαρκ Ρούτε, ο οποίος με το συντηρητικά φιλελεύθερο κόμμα του VVD έχει σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα CDA, το σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα D66 και το συντηρητικό κόμμα CU. Νοτιότερα, βρίσκεται το Βέλγιο του Αλεξάντερ Ντε Κρο, όπου το φλαμανδικό φιλελεύθερο κόμμα του Open-VLD σχημάτισε κυβέρνηση με άλλα 6 κόμματα, το συγγενικό γαλλόφωνο φιλελεύθερο κόμμα MR, τα δύο πράσινα κόμματα (το φλαμανδικό Groen και το γαλλόφωνο Ecolo), τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (το φλαμανδικό sp.a και το γαλλόφωνο PS) και τέλος, το φλαμανδικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα CD&V. Τέλος, στο Λουξεμβούργο του Σαβιέ Μπετέλ κυβερνάει το φιλελεύθερο κόμμα του DP μαζί με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και το πράσινο κόμμα.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη βρίσκουμε φιλελεύθερους ηγέτες, στην Ιρλανδία, πρωθυπουργός της οποίας είναι ο Μιχόλ Μάρτιν από το συντηρητικά φιλελεύθερο Fianna Fail και συνεργάζεται με το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα Fine Gael και το πράσινο κόμμα. Στην Τσεχία, ο δισεκατομμυριούχος, Αντρέι Μπάμπις, με το συντηρητικά φιλελεύθερο κόμμα ANO 2011, έχει σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα CSSD, ενώ έχει αποσπάσει και ψήφο εμπιστοσύνης από το κομμουνιστικό κόμμα KSCM. Τέλος, όσον αφορά την Εσθονία, ο Γιούρι Ράτας, με το κεντρώο αγροτικό κόμμα του έχει σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα EKRE και το δεξιό συντηρητικό κόμμα Isamaa.
Στην φιλελεύθερη οικογένεια υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την περαιτέρω ενοποίηση. Στηρίζουν την αναδιανομή των προσφύγων και μεταναστών στην Ένωση, ενώ προωθούν τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, όπως τον γάμο και την υιοθεσία μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών. Ως φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν τις ανοιχτές αγορές και το ελεύθερο εμπόριο αγαθών, αλλά είναι σκεπτικιστές απέναντι στην γρήγορη ενεργειακή μετάβαση σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Οι τρεις τελευταίες χώρες δεν έχουν ηγέτη που ανήκει σε κάποια από τις παραπάνω ομάδες. Στο ιδρυτικό μέλος της Ένωσης, Ιταλία, πρωθυπουργός είναι ο τεχνοκράτης Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος δεν προέρχεται από κάποιο κόμμα. Ωστόσο, η κυβέρνηση αποτελείται από το λαϊκίστικο Κίνημα των 5 Αστέρων, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα DP, το φιλελεύθερο κόμμα Italia Viva και το αριστερό σοσιαλιστικό κόμμα LeU. Στην Λιθουανία, πρόεδρος είναι ο ανεξάρτητος Γκιτάνας Ναουσέντα, αλλά η κυβέρνηση αποτελείται από το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, το συντηρητικά φιλελεύθερο κόμμα και το προοδευτικό φιλελεύθερο κόμμα, σχηματίζοντας μία κεντροδεξιά κυβέρνηση. Τέλος, στην Πολωνία, πρωθυπουργός είναι ο Ματέους Μοραβιέτσκι, ο οποίος προέρχεται από την ομάδα των Συντηρητικών. Το ακροδεξιό και εθνικιστικό κόμμα του PiS προωθεί μία αντιευρωπαϊκή ατζέντα, παραβιάζοντας κάθε ευρωπαϊκή αξία όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα –με επιθέσεις στα γυναικεία δικαιώματα και την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα– καθώς και το κράτος δικαίου με τις μεθοδεύσεις στην δικαιοσύνη.
Είναι πλήρως κατανοητό ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διαφέρουν πολύ. Υπάρχουν αριστερές σοσιαλιστικές συμμαχίες κομμάτων, καθαρά φιλελεύθερες κυβερνήσεις μέχρι και ακροδεξιές αντιευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Οι ηγέτες προέρχονται από τις τρεις κύριες οικογένειες, με κάποιες εξαιρέσεις. Είναι φανταστικός ο τρόπος που κάθονται στο ευρωπαϊκό τραπέζι των συνεδριάσεων ηγέτες με διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, καθώς και με διαφορετικά συμφέροντα η κάθε χώρα. Στο τέλος της ημέρας, οι αποφάσεις που λαμβάνονται χαράσσουν την ευρωπαϊκή στρατηγική, ενώ έχουν καταφέρει και την διατήρηση της ειρήνης στην ευρωπαϊκή ήπειρο για 70 περίπου χρόνια. Επομένως, δεν είναι τυχαίο που η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε βραβείο Νόμπελ ειρήνης το 2012 για αυτό ακριβώς που είναι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Europe Elects, διαθέσιμο εδώ
- Protests in Poland condemn controversial judicial reforms, Reuters, διαθέσιμο εδώ
- The Nobel Peace Prize 2012, NobelPrize, διαθέσιμο εδώ
