Της Σοφίας Σιδερίδου,
Αν βρίσκεστε σε φάση που ψάχνετε να πιαστείτε από κάτι, για να ξεκινήσετε ένα όνειρο σας, αν κυνηγάτε απεγνωσμένα κάποιο κίνητρο, αν ξέρετε τι θέλετε αλλά διστάζετε να κάνετε αυτό το πρώτο βήμα, θα σας «γνωρίσω» τον Γιάννη Ηλιάδη. Βεβαίως, και τίποτα από τα παραπάνω να μην συμβαίνει στη ζωή σας… αξίζει τον κόπο να τον μάθετε!
Σε μια εποχή, που οι νέοι βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων αποκλειστικά και μόνο για τα περιβόητα «κορωνο-πάρτυ» και την ανευθυνότητα τους, αποφάσισα να σας μιλήσω για τον Γιάννη Ηλιάδη, ο οποίος τήρησε μια ευθύνη που έχουμε όλοι μας. Την ευθύνη του να κάνουμε ό,τι προστάζει η δική μας καρδιά, να ακολουθούμε τα όνειρα μας και να μην αφήνουμε κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτά. Από κει, ξεκινάει η ευθύνη του καθενός για να συμβάλει σε ένα καλύτερο «όλον».
Παρακολουθώ πιστά αρκετές αθλήτριες της Ρυθμικής Γυμναστικής παγκοσμίως. Στο άρθρο μου αυτό, όμως, σήμερα, έχει θέση ο Γιάννης για πολλούς λόγους και κυρίως για τον τρόπο που χειρίστηκε την ευθύνη «τού να ακούσει την καρδιά του». Ο Γιάννης Ηλιάδης είναι ο πρώτος Έλληνας άνδρας αθλητής της Ρυθμικής Γυμναστικής, ο οποίος πήγε κόντρα σε όλους και σε όλα και μπήκε σε ένα άθλημα που στο μυαλό των περισσοτέρων είναι «γυναικείο». Δικαίως, αφού και στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι σήμερα συμπεριλαμβάνεται μόνο η Ρυθμική Γυμναστική Γυναικών. Η Ρυθμική είναι ένα εξαιρετικά επίπονο και απαιτητικό άθλημα φυσικής καταπόνησης και διανοητικής πειθαρχίας, που συμπεριλαμβάνει χορευτικές ασκήσεις με μπάλα, κορύνες, κορδέλα, σχοινάκι και στεφάνι.
Η στιγμή που ο Γιάννης αποφάσισε να μεταπηδήσει από τα βιντεάκια Ρυθμικής Γυμναστικής στο Youtube, στη δική του πραγματικότητα δεν είχε καμία ευνοϊκή συγκυρία. Καμία, και το τονίζω! Ο Γιάννης ξεκίνησε τη Ρυθμική Γυμναστική το Δεκέμβριο του 2014, σε ηλικία 17 ετών (!!!), τη χρονιά που έδινε τις Πανελλήνιες εξετάσεις του και ζύγιζε 118 κιλά. Και αν αυτά σε κάποιον δεν φαντάζουν δυσκολίες, το σημαντικότερο εμπόδιο που είχε να χειριστεί ήταν φυσικά, τα αρνητικά σχόλια και η αδυναμία του οικογενειακού και σχολικού περιβάλλοντός του να αντιληφθούν το πείσμα και το ταλέντο του Γιάννη. Το ψυχολογικό βάρος ήταν τεράστιο, διότι οι γονείς του ήταν αντίθετοι από την πρώτη στιγμή, θεωρώντας ότι δεν έχει μέλλον στο συγκεκριμένο άθλημα κυρίως λόγω του βάρους του, ενώ κάθε στιγμή προσπαθούσαν να τον βάλουν στο «σωστό δρόμο» του διαβάσματος, ο οποίος δεν συμπεριελάμβανε για κανένα λόγο τη Ρυθμική.
Σε όλα αυτά τα «όχι», όμως, ο Γιάννης άκουγε διαρκώς μόνο το «ναι» της δικής του καρδιάς και των φίλων του που στάθηκαν δίπλα του από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκε κατηγορηματικά να αφήσει τα taboo και τα στερεότυπα, που θέλουν τη Ρυθμική ως ένα γυναικείο άθλημα να τον εμποδίσουν, αφού όπως δηλώνει, το σώμα του «άκουγε» τη μουσική και ακολουθούσε! Ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ, γιατί ο συνδυασμός της μουσικής με τις ασκήσεις σώματος και τα όργανα τον είχαν ήδη μαγέψει!
Ο Γιάννης ξεκίνησε να προπονείται στο δωμάτιο του και αργότερα στο πάρκο κοντά στο σπίτι του, στο τσιμέντο και στα χώματα. Παρακολουθούσε βίντεο στο Youtube και στη συνέχεια, βιντεοσκοπούσε τον εαυτό του, προσπαθώντας μόνος του να εντοπίσει τα λάθη του και να τα διορθώσει. Όλο αυτό που είχε αρχίσει να χτίζει, τον οδήγησε στην Ελληνίδα πρωταθλήτρια Ρυθμικής Γυμναστικής, Βαρβάρα Φίλιου, η οποία δεν άργησε να γίνει η δική του μέντορας, η δική του έμπνευση και δύναμη, η δική του φίλη και προπονήτρια όλα αυτά τα χρόνια. Για την πρώτη του εμφάνιση σε «Ταπί Ρυθμικής Γυμναστικής», όπου ήταν ένα Gala με τη Βαρβάρα Φίλιου, ο Γιάννης ξεπέρασε κάθε προσωπική προσδοκία και χάνοντας μέσα σε 2 μήνες 56 κιλά, βελτίωσε όλες του τις ασκήσεις και συγκλόνισε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό! Αυτή η στιγμή ήταν η αρχή για κάθε επόμενη!
Το 2016, οπότε και πήγε στην Καλαμάτα για τις σπουδές του στη Γεωπονία, ξεκίνησε επιτέλους να προπονείται σε κανονικό γήπεδο με μοκέτα, ενσωματώνοντας στην πολύωρη προπόνηση του καθημερινά ζέσταμα, ενδυνάμωση, φυσική κατάσταση, ευλυγισία σώματος, μπαλέτο, ασκήσεις σώματος μεμονωμένες και με όργανα, και χορογραφίες. Πάντα στο πλευρό του έχει σταθερά τη Μαριάννα Μανδηλάρη και την Έφη Φωτεινάκη, προπονήτριες του Αθλητικού Συλλόγου Καλαμάτας «Η Νίκη», την Όλγα Ιντζέ, δασκάλα μπαλέτου και την Ελένη Τρυπάνη, κριτή Ρυθμικής Γυμναστικής, χάρη στις οποίες κατάφερε να εξελίξει όλο το ταλέντο και τη δύναμη που έκρυβε μέσα του.
Αυτό το αγκάθι που λέγεται «απόρριψη των γονέων» υπάρχει μέσα του και θα υπάρχει για πάντα, όπως δηλώνει, υπενθυμίζοντας του, ότι ψυχολογική στήριξη άντλησε αποκλειστικά και μόνο απ’ τον εαυτό του στα πρώτα του βήματα. Τονίζει, βέβαια, ότι τα τελευταία χρόνια, οι γονείς του δεν είναι μαζί και πλέον η μητέρα του, παρά την άρνηση της, προσπαθεί να τον στηρίξει στο μεγάλο βήμα των αγώνων στο εξωτερικό. Ο πιο πιστός του θαυμαστής, όμως, από την πρώτη στιγμή μέχρι και τους μοναχικούς online αγώνες μετά την πανδημία είναι ο σκύλος του, τον οποίο βρήκε μόνο του και τον πήρε, ενώ σήμερα τον χειροκροτεί με το δικό του τρόπο σε κάθε αγώνα.
Στο κορμάκι του πάνω, φοράει πλέον το εθνόσημο και δηλώνει περήφανος για αυτό. Δεν διαφέρει σε τίποτα από το εθνόσημο που κουβαλάει ο ποδοσφαιριστής ή ο τενίστας! Ή μπορεί και να διαφέρει… Διαφέρει στο ότι κάποιοι άνθρωποι, ακόμα και από το στενό περίγυρο του Γιάννη, του έδωσαν λιγότερη αξία από τα άλλα εθνόσημα στις στολές αθλητών. Όπως, όμως, λέει ξανά και ξανά, δεν τον ένοιαξε ποτέ τι πίστευαν οι άλλοι. Αυτός θα άκουγε την καρδιά του, είτε οι δικοί του άνθρωποι αποφάσιζαν να την ακούσουν και αυτοί, είτε έκλειναν τα αυτιά τους. Χτυπούσε πιο δυνατά από τα δικά τους «όχι», «που πας να μπλέξεις», «δεν μπορείς», «θα καταστρέψεις τη ζωή σου», «δεν θα καταφέρεις τίποτα» και «τζάμπα χάνεις το χρόνο σου, είναι απλώς ένα hobby χωρίς κέρδος».
Με όλα αυτά στην πλάτη του, λοιπόν, ο Γιάννης τα τελευταία 3 χρόνια που παίρνει μέρος σε αγώνες, έχει συγκεντρώσει 23 χρυσά και 2 ασημένια μετάλλια, 4 τέταρτες θέσεις, 1 δέκατη πέμπτη, 1 δέκατη τρίτη, και 4 κύπελλα. Κρατάει πάντα ως φυλακτό το δεύτερο αγώνα του και την κατάκτηση της πρώτης θέσης, όμως, είναι σίγουρος, ότι η καλύτερη στιγμή του δεν έχει έρθει ακόμα! Σήμερα, κρατάει το πτυχίο του ως βοηθός Κτηνιάτρου, αγαπά όλους τους δρόμους που έχει πάρει, δεν τον νοιάζουν οι 7 -άλλοτε 9- ώρες καθημερινής προπόνησης, θα είναι πάντα έτοιμος να πολεμήσει κάθε taboo στο χώρο της Ρυθμικής, ενώ όταν σταματήσει τους αγώνες, ανυπομονεί να αναλάβει και χρέη προπονητή με τη θέληση να βοηθήσει, ώστε να υπάρξει και δεύτερος, τρίτος, τέταρτος… Έλληνας άνδρας αθλητής Ρυθμικής Γυμναστικής.
Φύσει πεισματάρα και εγώ… κρατάω τη φράση που ο Γιάννης έχει χαράξει πάνω του σε τατουάζ: «ελευθερία είναι όταν πετυχαίνεις στόχους που όλοι σου έλεγαν ότι δεν μπορείς»!
ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά το Γιάννη Ηλιάδη για όλα όσα μοιράστηκε μαζί μου!
Μπορείτε να τον βρείτε στο Instagram, αλλά και στη σελίδα του στο Facebook
