Της Κατερίνας Σφακιανάκη,
Απώλεια, θλίψη, άγχος; Ποια είναι άραγε η σωστή λέξη για να περιγράψουμε τα συναισθήματα, που μας κατακλύζουν -τον τελευταίο σχεδόν- χρόνο; Είναι αρκετά πιθανό σήμερα, πολλοί από εμάς, να γνωρίζουμε στενά κάποιον που νοσεί -αν δεν έχουμε νοσήσει κι εμείς οι ίδιοι. Έχουμε, ωστόσο, αναρωτηθεί για τα συναισθήματα που βιώνει κάποιος κατά τη διάρκεια της νοσηλείας ή της απομόνωσής του; Θα ήταν τουλάχιστον ουτοπικό, αν θεωρούσαμε ότι τα πράγματα ρέουν ομαλά τόσο για τη σωματική όσο και για τη ψυχική υγεία του νοσούντος.
Σίγουρα κυριαρχεί ο φόβος, πρωτίστως για τη σωματική υγεία. Καθώς ο ασθενής ενημερώνεται από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ότι βρίσκεται στο σώμα του ο «αόρατος εχθρός», αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Ωστόσο, το κομμάτι που πραγματικά αγνοούμε είναι ο φόβος και ο ρατσισμός, που δέχονται τα άτομα τόσο κατά τη διάρκεια όσο και με το πέρας της θεραπείας τους. Η επανένταξη στην κοινωνική ζωή κρίνεται δύσκολη μίας και ο κίνδυνος είναι πράγματι μεγάλος. Σίγουρα, όταν πρόκειται για μια πρωτόγνωρη συνθήκη, η άγνοια γεννά το φόβο και ο φόβος το ρατσισμό. Αν αποφύγεις, θα χαρακτηριστείς αρρωστοφοβικός, ενώ αν «αγκαλιάσεις», ανεύθυνος. Υπό το πρίσμα της προστασίας της δημόσιας υγείας, συμβουλεύουμε, κατευθύνουμε και προστατευόμαστε όλοι όσο καλύτερα μπορούμε, δεδομένων των συνθηκών.
Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πρόληψη και την υπερβολή. Ενδεχομένως, μόνο οι ειδικοί μπορούν να προσδιορίσουν το ακριβές πλαίσιο και οφείλουν να το επικοινωνούν διαρκώς στο μέσο πολίτη, προκειμένου να μην παραπληροφορεί, να μην παραπληροφορείται και να μην αντιμετωπίζει το συνάνθρωπό του σαν απειλή, από τη στιγμή που τηρεί φυσικά τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Ας φερθούμε όλοι με αγάπη και κατανόηση απέναντι στον άνθρωπο, που ψωνίζει με άγχος σήμερα στο σουπερμάρκετ ή τον ηλικιωμένο που βιάζεται να ολοκληρώσει τις αγορές του από το φαρμακείο. Αυτό διότι στο τέλος της ημέρας, ύστερα από μήνες απομόνωσης και εγκλεισμού, αντιλαμβανόμαστε ότι ο συνάνθρωπος δεν είναι μόνο ο φίλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως εσφαλμένα θεωρούσαμε μέχρι πρότινος, αλλά εκείνος για τον οποίο φροντίζουμε εδώ και μήνες εμείς οι νεότεροι.
Αναντίλεκτα, η πρωτοφανής συνθήκη που μας καθιστά υπεύθυνους όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους νοσηλευτές ή τις ευπαθείς ομάδες είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Γι’ αυτό καλό θα ήταν, να μην υπάρχει διχασμός, αλλά ενότητα, προκειμένου να λειτουργήσουμε σαν ένα αρμονικό σύνολο χωρίς πολώσεις. Το μυστικό της αρμονίας κρύβεται στη μεσότητα. Με άλλα λόγια, η κατανόηση είναι εκείνη που θα διασφαλίσει τη μείωση των παρεξηγήσεων ή των συγκρούσεων. Ας μη ξεχνάμε πως το θέμα της ατομικής προστασίας είναι τόσο αμφιλεγόμενο, καθώς χαρακτηρίζεται τόσο ως δημόσιο όσο και ως καθαρά προσωπικό. Εξαρτάται μεν το κοινό καλό από την ατομική πρόληψη, ωστόσο, τα όρια αυτής πέρα από εκείνα που ορίζει ο νόμος διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Έτσι, αντιλαμβανόμαστε την αξία της σωστής ενημέρωσης και την αδήριτη ανάγκη του μέσου πολίτη να βρει ξανά μία μορφή ισορροπίας ύστερα από τόσους μήνες εγκλεισμού και περιορισμένης συνύπαρξης.
