Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Το κατά πόσο έχει αλλάξει η πανδημία τις ζωές μας, δεν χρειάζεται να ειπωθεί για άλλη μια φορά. Καθημερινά, έρχονται αντιμέτωποι με τα ζητήματα που έχουν επέλθει λόγω κορωνοϊού, ψάχνοντας διαρκώς για λύσεις. Ωστόσο, μια μερίδα Ελλήνων πολιτών, οι φοιτητές, αντιμετωπίζουν την πλήρη απαξίωση. Τα πανεπιστήμια σε δύο περίπου μήνες, κλείνουν ένα χρόνο από τη μέρα που έκλεισαν, με λίγα εργαστηριακά τμήματα που κατάφεραν να ανοίξουν, για μικρό χρονικό διάστημα, να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Ωστόσο, καμία μέριμνα και καμία εξαγγελία από αυτές που καθημερινά ανακοινώνονται, δεν λαμβάνει υπόψιν της τους φοιτητές.
Η τηλε-εκπαίδευση, η οποία μπήκε στη ζωή μας ως βραχυπρόθεσμο μέσο υποκατάστασης της δια-ζώσης εκπαίδευσης, έχει καταστεί πλέον «κανονικότητα». Τα προβλήματα της είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, αλλά δεν παύει να είναι ένας τρόπος, ώστε οι φοιτητές να βρίσκονται με ασφάλεια σε επαφή με το αντικείμενό τους. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται στις φοιτητικές ψηφιακές τάξεις από φοιτητές και καθηγητές, είναι αν όντως το μάθημα είναι επαρκές. Μπορεί ένας πρωτοετής φοιτητής του ακαδημαϊκού έτους 2020-2021, να κατανοήσει τι είναι πανεπιστήμιο και πως αυτό λειτουργεί, όντας στο σπίτι του; Γίνεται να κατανοήσει την πανεπιστημιακή ύλη, μη μπορώντας να έχει πρόσβαση στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη; Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι οι φετινοί πρωτοετείς, που παραπονιούνται για τέτοιου είδους ζητήματα.
Η ελληνική εκπαίδευση και υγεία αποτέλεσαν τα μεγαλύτερα θύματα της δεκαετούς οικονομικής κρίσης που έπληξε -και θα συνεχίσει να πλήττει- τη χώρα. Σήμερα, πέρα από τις πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης και κάποια λογισμικά, τα οποία αλλάζουν ανάλογα με το πανεπιστήμιο και το τμήμα όπου φοιτά κάποιος, δεν μπορούν να παρέχουν τίποτα άλλο στους φοιτητές τους. Δυνητικά, θα μπορούσαν να επιτρέπουν την απομακρυσμένη πρόσβαση στον πλούτο των βιβλιοθηκών τους, βοηθώντας ουσιαστικά τους φοιτητές, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ούτε σε εκατό χρόνια, με τα κονδύλια που δίνονται για την εκπαίδευση. Ίσως, όμως, με αυτόν τον τρόπο, τα προβλήματα των φοιτητών, κατάφερναν να μειωθούν σημαντικά.
Ωστόσο, το άγχος των περισσότερων φοιτητών την ώρα που γράφεται το παρόν άρθρο, δεν είναι παρά το τι θα γίνει με την παράδοση των συγγραμμάτων που λήγει στις 11/1. Μετά την πρώτη αποτυχία του «Ευδόξου» το καλοκαίρι για εμπρόθεσμη παράδοση, έρχεται και η δεύτερη αποτυχία. Το ελαφρυντικό αυτή τη φορά, είναι πως δεν φταίει μόνο αυτός, αφού η παράδοση συνέπεσε με την ανικανότητα των εταιρειών ταχυμεταφοράς να επιτελέσουν το καθήκον τους. Συγγραμμάτα που γύρισαν πίσω στους εκδότες χωρίς οι παραλήπτες να έχουν ενημερωθεί, συγγράμματα που αντί για τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν να περιμένουν στη Ρόδο και τη Χαλκίδα, ενώ δεν είναι λίγοι που ανοίγοντας τα πακέτα τους αντί για βιβλία των σχολών τους, είδαν βιβλία άλλων αντικειμένων. Και πάλι φιάσκο…
Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει άλλη μια online εξεταστική, με τα θέματα που δύνανται να υπάρξουν, καλούνται να διαχειριστούν μια ατελείωτη λίστα προβλημάτων: Ενοίκια και πάγια άδειων σπιτιών στις πόλεις όπου σπουδάζουν, προβλήματα σύνδεσης στο ίντερνετ, συγγράμματα που αγνοούνται και κυρίως τα φοιτητικά χρόνια που περνάνε σε καναπέδες πατρικών μπροστά από μια οθόνη…
