Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Αν μπορούσα να δώσω κάποιον ευφάνταστο τίτλο στην «πολύπαθη» χρονιά που μόλις έφυγε, αυτός θα ήταν «ανεύθυνη νεολαία». Ο «ανεύθυνος» εικοσάχρονος που βγήκε για τσιγάρα -άκου να δεις!- στις 21:01. Τα «ανεύθυνα φοιτητούδια» που βλέπουν το μέλλον τους, να παίζεται κορώνα-γράμματα στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας. Τα «ανεύθυνα μαθητούδια» που υστερούν ηλεκτρονικής πρόσβασης στο Webex, όταν βέβαια εκείνο αξιώνεται να λειτουργήσει ορθώς. Και τέλος, εγώ. Μια άλλη εικοσάχρονη «ανεύθυνη φοιτήτρια», που βγαίνει για τσιγάρα στις 21:01, που αγωνιά για το μέλλον της, που καρδιοχτυπά στο ενδεχόμενο διαδικτυακής βλάβης εν όψει εξεταστικής, που, που… Και ‘συ, φίλτατε αναγνώστη, και εσένα θαρρώ για ανεύθυνο, αν κατατάσσεσαι στους «νέους».
Η αλλεπάλληλη ρίψη ευθυνών αποτελούσε ανέκαθεν πάγια πολιτική πολιτικών αντιπροσώπων, αλλά και δημοσιογράφων. Μια βόμβα, έτοιμη να εκραγεί ανάμεσα σε χέρια βουτηγμένα στο βάλτο. Μα εκείνοι ξέρουν. Ξέρουν πως καμία βόμβα δε θα εκραγεί στα χέρια τους. Και αν όχι σε εκείνους, τότε σε ποιους; Μα φυσικά, στις παράπλευρες απώλειες, τον ίδιο το λαό. Μια τέτοια βόμβα, αποτέλεσε και η κατάρρευση των μηχανισμών του κράτους στην αρχή της πανδημίας. Τότε λοιπόν, όταν καμία πολιτική ευθύνη δεν ελήφθη, τότε άλλαξε όνομα. Το καινούργιο της υποκοριστικό; Η καραμέλα περί «ατομικής ευθύνης». Μια καραμέλα, που έλιωνε αναπαυτικά στη γλώσσα πολιτικών και της «4ης εξουσίας», στην αέναη προσπάθεια να γλυκάνει την αποτυχία τους. Γιατί ναι, απέτυχαν.
Απέτυχαν, αφήνοντας τον υπό αναστολή εργαζόμενο να συντηρείται με πενταροδεκάρες για διάστημα δύο μηνών. Απέτυχαν με την απόφαση -εν όψει έναρξης τουριστικής εισροής- την εκμηδένιση των μέτρων, θέτοντας τη δημόσια υγεία σε ανεπίτρεπτο κίνδυνο. Απέτυχαν στη σαφήνεια και την ειλικρίνεια. Όταν οι ΜΕΘ αγκομαχούσαν και η χρηματοδότηση πήγαινε στον καινούργιο πολυτελή εξοπλισμό της ΕΛ.ΑΣ. Όταν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ασφυκτιούσαν, αλλά η πολιτική ηγεσία έστρεφε το βλέμμα μοναχά σε μία «επιχείρηση», την Εκκλησία. Όταν χρηματοδοτούσαν τηλεοπτικά σποτάκια διασήμων με το μήνυμα «Μένουμε Σπίτι», όσο εκείνοι απολάμβαναν τον ερχομό του νέου έτους στο εξωτικό Ντουμπάι. Όταν η δική μου μετακίνηση 6 είναι περιορισμένη σε μια μικρή ακτίνα χιλιομέτρων, εντούτοις ο Πρωθυπουργός δύναται να παραθερίζει στην Πάρνηθα. Όταν ο φτωχός πολίτης απαγορεύεται να μετακινηθεί εκτός νομού, αλλά για τον πλούσιο το Ντουμπάι βρίσκεται -με περίσσια άνεση- στο Δήμο Αθηνών.
Πιστέψατε, ωστόσο, πως θα άφηνα το φαινόμενο της Εκκλησίας άνευ σχολιασμού; Πλανάστε πλάνην οικτρά. Εκκλησία λοιπόν. Η μόνη επιχείρηση που κατάφερε, μέσα σε μία οικονομία καταρρακωμένη, να διατηρήσει τα κέρδη της. Που βροντοφώναζε για την απενεχοποίηση της Θείας Κοινωνίας ως φορέα μετάδοσης του ιού. Που έπεισε ένα πλήθος πιστών πως, εκείνη τη μέρα, «δε μας έφεραν τον κορωνοϊό από τους Αγίους Τόπους, αλλά τον ίδιο τον Χριστό». Κι ας υπήρχαν δεκάδες επιβεβαιωμένα κρούσματα. Που τελούσε αντάρτικα εν όψει μεγάλων θρησκευτικών εορτών, εμμένοντας σε συνωμοσίες που ήθελαν την πανδημία όπλο κατά του Χριστιανισμού. Που κόντρα σε «αδελφικές» απαγορεύσεις της κυβερνήσεως, τελούσε δια νόμου μυστήρια, και φρόντιζε να αγιάζει ευλαβικά τα νερά προτού μολύνει τους παρευρισκόμενους.
Οδεύοντας καρτερικά προς τα Χριστούγεννα. Τότε που, όλως τυχαίως, τα κρούσματα μειώθηκαν και νέες υπηρεσίες όπως το “click away” ήλθαν στην επιφάνεια. Ή αλλιώς, τότε που τα κρατικά ταμεία πλήττονταν και πάλι από ιδιάζουσα ένδεια και καμία μεταφορική δεν είχε την υποστήριξη που χρειαζόταν προς αποφυγή καθυστερήσεων και ανεξέλεγκτου φόρτου εργασίας. Και εις πέρας των Χριστουγέννων; Πρωτοχρονιά. Ναι, τότε που πάσχιζες να γυρίσεις σπίτι πριν τις δέκα, όσο οι «τολμηροί» όπως χαρακτηρίστηκαν, συμπολίτες μας, αποδείχθηκαν τόσο τολμηροί, ώστε να διαδίδουν έξαλλο φωτογραφικό υλικό στην άλλη μεριά του χάρτη.
Όπως καταλαβαίνεις, λοιπόν, αγαπητέ μου αναγνώστη, τούτο το άρθρο επιμελήθηκε μια ανεύθυνη αντίχριστη εικοσάχρονη φοιτήτρια. Που δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να αντιδράσει αλλά το κάνει, διότι ούτως πράττει σήμερα η νεολαία, η ανεύθυνη νεολαία.
Σε άλλα νέα, αποφάσισα να κλείσω με την αισιόδοξη δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξής, Άδωνι Γεωργιάδη: «Από σεβασμό στην Πίστη δεν βάλαμε την καραντίνα πριν τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης, Άγιο Δημήτριο». Ή με δικά μου λόγια: «Διότι, τι κι αν βουτήξαμε την πόλη πιο βαθιά στο καζάνι της εξάπλωσης, τουλάχιστον χορτάσαμε Χριστό».
