Του Θάνου Κουλουβάκη,
Αυτή την παραμονή πρωτοχρονιάς, τα σερβίτσια στο τραπέζι μας δεν ήταν πολλά. Το σπίτι δεν γέμισε με φωνές, γέλια και αυθόρμητους απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε. Οι αγκαλιές μετά την αλλαγή του χρόνου δεν ήταν πολλές και πολλές ευχές ακούστηκαν μέσα από τηλέφωνα. Οι παραπάνω προτάσεις στα μάτια μου αντικατοπτρίζουν μία ολόκληρη χρονιά. Λιγότερες αγκαλιές, λιγότερα γέλια και φωνές, περισσότερη απόσταση.
Ο σκοπός είναι γνωστός σε όλους μας. Έπρεπε να προστατευτούμε, να προστατέψουμε τους συνανθρώπους μας· να μείνουμε σπίτι για καλό σκοπό. Και το κάναμε! Πράγματι τα καταφέραμε. Ήμασταν μέσα από τις αρχές του 2020, το οποίο επί της ουσίας ήταν ένα έτος κατά τη διάρκεια του οποίου το σπίτι μας χόρτασε κι εμείς -φαντάζομαι πολλοί και πολλές από εμάς- καταλήξαμε να το σιχαθούμε.
Και τώρα τι; Μετά από δύο καραντίνες, μετά από ένα μοναχικό Πάσχα και τα φετινά -εξίσου μοναχικά- Χριστούγεννα, έχουμε μείνει να αναλογιζόμαστε τι πάει στραβά και πώς θα συνεχιστεί η ζωή μας. Έχουμε μείνει σπίτι να κοιτάμε τους τοίχους και να κάνουμε όνειρα για τον καινούργιο χρόνο – όνειρα όμοια με αυτά που κάναμε για τον περσινό.
Δεν έχω πρόθεση να σας ψυχοπλακώσω· απλώς έχω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου σχετικά με τις καταστάσεις που βιώσαμε το 2020. Και τώρα -εις βάθος χρόνου- μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι καταστάσεις αυτές δεν ήταν σε καμία περίπτωση εύκολες για καμία και κανέναν μας. Ήταν πρωτόγνωρες και σαφώς δεν ήμασταν έτοιμοι και έτοιμες να τις αντιμετωπίσουμε πάντοτε με ψυχραιμία και σύνεση.
Σε κάθε περίπτωση το 2020 έφυγε. Κι εμείς μείναμε στο γιορτινό τραπέζι με τα λίγα σερβίτσια να κοιτάζουμε τα μάτια των πολύ κοντινών μας ανθρώπων -αν ήμασταν τυχεροί και τυχερές- που έλαμπαν και μετέδιδαν αγάπη. Μείναμε να σκεφτόμαστε τη χρονιά που πέρασε και όλα τα συναισθήματα που μας δημιούργησε, αλλά τα παράπονα που είχαμε και όλα τα όμορφα συμβάντα που ήρθαν στη ζωή μας – γιατί πάντοτε υπάρχουν κι αυτά.
Μείναμε στο γιορτινό τραπέζι να αναθεωρούμε τις επιλογές μας. Διότι αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι ο συγκεκριμένος ιός θα μας επισκεπτόταν, ορισμένα πράγματα ίσως τα κάναμε αλλιώς ή ίσως τα εκτιμούσαμε περισσότερο. Ίσως δίναμε πιο πολλές αγκαλιές στους ανθρώπους που αγαπάμε, ίσως βγαίναμε για εκείνη τη βόλτα που ακυρώσαμε, επειδή ήμασταν κάπως κουρασμένοι, ίσως πίναμε ακόμη μια μπύρα με την παρέα μας στις δύο το βράδυ στο αγαπημένο μας μπαρ.
Τώρα ξέρουμε. Τώρα ξέρουμε τι έχει πραγματική σημασία στη ζωή. Κι όσοι και όσες καταφέραμε να το δούμε, δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε.
