Της Ρένας Δανατζή,
Ένα από τα αδικαιολόγητα και άλυτα ζητήματα της χώρας μας παραμένει, για μία ακόμα χρονιά, η υιοθεσία. Την ίδια στιγμή που προωθούνται προγράμματα οικονομικής στήριξης παιδιών σε υποανάπτυκτες χώρες, το πιο απλό παραμένει να φαντάζει ιδιαίτερα σύνθετο. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν γονείς και το κράτος, δυστυχώς, δεν φαίνεται καθόλου υποστηρικτικό σε αυτό. Η συγκεκριμένη διαδικασία αποτελεί έναν αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων για γερά νεύρα και για ακόμα πιο γερά πορτοφόλια. Το ζήτημα, βέβαια, περιπλέκεται ολοένα και περισσότερο, όταν στον διάλογο συμπεριλαμβάνονται ομόφυλα ζευγάρια, μονογονεϊκές οικογένειες ή άτομα που ανήκουν σε μειονότητες.
Ενώ εκατοντάδες παιδιά εγκαταλείπονται καθημερινά από ανεύθυνους ανθρώπους, παράλληλα, υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται το δικαίωμα της μητρότητας ή της πατρότητας αντίστοιχα για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο οποίος περιπλέκεται με τη γραφειοκρατία και μία σειρά από προϋποθέσεις, οι οποίες «παίζουν» μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας. Οι υποψήφιοι γονείς, που θεωρούνται ιδανικοί από το κράτος και κατ’ επέκταση τα αρμόδια ιδρύματα είναι οικονομικά εύρωστες οικογένειες, οι οποίες ζουν σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Άνθρωποι, δηλαδή, οι οποίοι μπορούν να εξασφαλίσουν οικονομικά ένα παιδί. Είναι, όμως, αυτό το πραγματικό ζήτημα; Προτιμάμε, δηλαδή, ένα παιδί να μεγαλώσει σε ένα ίδρυμα, επειδή δεν μπορεί κάποιος να του εξασφαλίσει ένα ακίνητο;
Αντιλαμβανόμενοι την ιδιοτροπία που επικρατεί γύρω από το ζήτημα, δεν μας εκπλήσσει και το τεράστιο ταμπού που υπάρχει αναφορικά με την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Σαφώς και το συγκεκριμένο βήμα αποτελεί τεράστια υπέρβαση για την παραδοσιακή–πουριτανή μέση ελληνική οικογένεια, όμως, σιγά σιγά πρέπει να στρέψουμε όλοι το βλέμμα μπροστά και να μάθουμε να συνυπάρχουμε και ακόμα καλύτερα να σεβόμαστε ό,τι είναι γύρω μας και είναι διαφορετικό από εμάς. Βέβαια, αυτό το βήμα, είναι πολύ μεγάλο, δεδομένου ότι πολλά ζευγάρια φοβούνται την διαδικασία της υιοθεσίας σκεπτόμενοι την αντίδραση του κοινωνικού τους κύκλου.
Οι γνωστοί ψίθυροι ότι: «Αυτή δεν μπορεί να κάνει παιδί», ή «το παιδί δεν είναι δικό τους», που χαρακτηρίζουν την ανυπέρβλητη καλαισθησία του μέσου γείτονα/συνάδελφου/συγχωριανού. Φτάνουμε, δηλαδή, στο σημείο να φοβόμαστε να αγαπήσουμε ένα παιδί και να το μεγαλώσουμε, επειδή δεν θέλουμε να χάσουμε την αποδοχή του κοινωνικού μας κύκλου. Μία νοοτροπία που μας κρατά τόσο πίσω, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο την κρατάμε σφιχτά από το χέρι και φοβόμαστε να την αφήσουμε.
Ένα παιδί δεν χρειάζεται τραπεζικούς λογαριασμούς, αμέτρητα παιχνίδια και ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Χρειάζεται δίπλα του ανθρώπους που το αγαπούν, το φροντίζουν και του στέκονται. Είτε είναι άσπροι, είτε κίτρινοι, είτε μορφωμένοι, είτε αμόρφωτοι, είτε έχουν τεράστια περιουσία, είτε όχι. Οικογένεια δεν σε κάνουν οι διαδικασίες, αλλά ο χρόνος που αποφασίζεις να δαπανήσεις με αυτά τα άτομα. Οι μικρές καθημερινές θυσίες που κάνεις για τους ανθρώπους αυτούς. Το φαγητό που μαγειρεύεις, τα πλυμένα ρούχα, οι μικροί ανούσιοι καυγάδες. Η αγάπη σου που την μοιράζεσαι χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσεις τον λόγο. Αυτά σε κάνουν οικογένεια και υπάρχουν πολλά παιδιά που το έχουν πραγματικά ανάγκη.
