Της Μυρτούς Κατσούλη,
Σε λίγες μόνο ώρες θα ευχηθούμε ο ένας στον άλλον «Καλή Χρονιά» και τα σχετικά. Ευτυχισμένος ο καινούργιος Χρόνος, με υγεία πάνω απ’ όλα, κι όλα τ’ άλλα δευτερεύοντα, δεδομένων των συνθηκών, της κατάστασης -αμάν πια αυτή η κατάσταση!- και της κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε. Και, ίσως, με την πρώτη μέρα του νέου έτους αναθαρρήσουμε και μπούμε με πιο δυνατή ψυχολογία στη νέα δεκαετία. Δηλαδή, οι ευχές να πιάσουν τόπο και να μας βοηθήσουν να έχουμε περισσότερη αισιοδοξία και να ελπίσουμε στην επάνοδο της παλιάς, καλής κανονικότητας.
Είναι δεδομένο ότι, από πέρυσι ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Αλλάξαμε συνήθειες και πρoσαρμοστήκαμε σε μια πολύ περιοριστική καθημερινότητα. Ξεχάσαμε τα όσα ξέραμε και είδαμε τη ζωή με άλλο μάτι, μακριά από τους ανθρώπους μας και μακριά από κάθε τι άλλο που θεωρούσαμε ως τότε δεδομένο.
Και παρόλο που η κλεισούρα και η απομόνωση μάς έπληξαν, μάς έπρηξαν και ψυχολογικά μάς εξόντωσαν, θα λέγαμε πως μπορεί -εν τέλει- να μας βοήθησαν να επαναπροσδιοριστούμε και να αναθεωρήσουμε τη στάση, τα συναισθήματα και την ενέργεια που δίνουμε απέναντι σε οτιδήποτε «out of the ordinary». Θα λέγαμε πως η καραντίνα λειτούργησε προς όφελός μας για να τα βρούμε με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Να διακρίνουμε τα σημαντικά από τα μη, τα άσχημα από τα ωραία και τα χειρότερα από τα καλύτερα. Να δούμε ποιους ανθρώπους έχουμε πραγματικά ανάγκη, ποιους αλήθεια νοσταλγούμε και τι καρτερούμε περισσότερο…
Αν και τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά, υπήρξαν και στιγμές που περάσαμε όμορφα, ξεχαστήκαμε και ζήσαμε. Και τώρα που τελειώνει η χρονιά, το «καταραμένο» αυτό 2020, μπορεί να νιώθουμε λίγο πιο ανακουφισμένοι. Ότι θα λυτρωθούμε, ένα πράγμα, από τα δεινά και ότι θα επιστρέψουμε σταδιακά στην προ-πανδημίας φάση.
Η αλήθεια είναι πως, για να σπάσουμε τον κλοιό έχουμε σαν -παγκόσμια, βέβαια- κοινωνία πολύ δρόμο μπροστά μας. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, που λένε, και πολύ προσωπικό αγώνα. Αρετή, δηλαδή σύνεση, εγκράτεια και προσαρμοστικότητα, και τόλμη, δηλαδή αντοχές για να ξεπερνάμε κάθε δύσκολο εμπόδιο. Δεν είναι εύκολο να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν από τη μια στιγμή στην άλλη και, πόσο μάλλον, να ανακτήσουμε συνήθειες του παρελθόντος. Να πάμε ένα ταξίδι, που λέει ο λόγος, ή μια εκδρομή στο χιονισμένο Παρνασσό χωρίς φόβο, χωρίς μάσκες και αποστάσεις.
Αυτό, όμως, που μπορούμε να κάνουμε από εδώ και στο εξής άκοπα, ελεύθερα και απεριόριστα είναι να σκεφτούμε και να επιλέξουμε τη στάση που θα πάρουμε απέναντι στην όποια νέα πραγματικότητα. Πλέον, μετά από ένα αρκετά πρωτόγνωρο και περίεργο χρονικό διάστημα, είμαστε νομίζω σε θέση να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις πιο έλλογα, ρεαλιστικά και συνειδητοποιημένα. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να ανυπομονούμε για την κάθε καινούργια ημέρα. Να καταπολεμάμε τη βαρεμάρα και τη νίλα της στασιμότητας και να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας βοηθούν να ξεφύγουμε από κάθε αρνητική σκέψη. Που μας κρατάνε σε εγρήγορση, που μας δίνουν όρεξη, που μας ξεσηκώνουν από την κατάσταση υπνηλίας που (είναι λογικό να) βρισκόμαστε…
Πρέπει, λοιπόν, να υποδεχθούμε το ’21 με ανοιχτές τις αγκάλες και με καλή διάθεση. Να ξεκολλήσουμε από τις οθόνες, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να βγάλουμε τις πιτζάμες και τις φόρμες και να πάρουμε την καθημερινότητα στα χέρια μας. Γιατί, άλλωστε, η διάθεση για αλλαγή και προσωπική βελτίωση έρχεται και από έξω προς τα μέσα, όχι μόνο από μέσα προς τα έξω.
Είναι μια καλή ευκαιρία με τη νέα χρονιά να αποκτήσουμε και νέα όρεξη για τον εαυτό μας. Να σκάψουμε στα αποθέματα της ψυχής μας και να βρούμε αυτό που μας λείπει, για να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους, τις επιθυμίες και τις πραγματικές μας ανάγκες. Να ξεκινήσουμε ένα καινούργιο πρότζεκτ που θα μας κρατά αμείωτη την ενέργεια, να χαρούμε τις ομορφιές της ζωής.
Διανύσαμε απόσταση, δεχθήκαμε χτυπήματα σε όλο το εύρος της κοινωνικής πραγματικότητας, περάσαμε σκαμπανεβάσματα και ήρθε ο καιρός να ξαναβρούμε τη δύναμη να ζήσουμε, όπως πολύ καλά ξέρουμε.
