Της Διώνης Ζούβελου,
Κατά τη διάρκεια του 2020, υπήρξε μια συρροή απογοητευτικών γεγονότων με κυρίαρχο αυτό της πανδημίας του κορωνοϊού. Η ενστικτώδης ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση δημιούργησε για τους σκεπτικιστές και γενικότερα τους ενσυναίσθητους, την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της έννοιας του «ηρωισμού». Η σκέψη αυτή προκάλεσε συγκίνηση στο πανελλήνιο από την άνοιξη του ‘20, όπου το μπαλκόνι λόγω του ήπιου, ζεστού κλίματος, αποτέλεσε θα λέγαμε, τον επικοινωνιακό αγωγό ή την προσωπική «ακρόπολη» του καθενός. Μέσω αυτού, εξέφρασε η κοινή γνώμη την ευχαρίστησή της, απέναντι στους λεγόμενους «μικρούς, καθημερινούς ήρωες» με διάφορες ευχαριστήριες χειρονομίες, όπως αυτή του χειροκροτήματος.
Βέβαια, έπρεπε να φτάσουμε στο έσχατο σημείο μιας πανδημίας, στην κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, στη μεγαλύτερη κοινωνική κρίση, για να αντιληφθούν τα αυτάρεσκα όρθια δίποδα την έννοια της αξιοκρατίας, την επανεκτίμηση κάποιων επαγγελματικών χώρων, όπως αυτού της νοσηλείας, του συνεργείου απολύμανσης, των υπαλλήλων των super market. Για τον εξωραϊσμό των συλλογικών απόψεων, θα λέγαμε ότι, τα προ κορωνοϊού λαϊκά πρότυπα και οι «κοσμικοί» θα αποτελέσουν παρελθόν σε έναν πλέον ταλαιπωρημένο δυτικό κόσμο (γιατί μόνο το δυτικό κόσμο αφορά η ανυπέρβλητη εξύμνηση μιντιακών και τηλεοπτικών προτύπων). Αυτή η ελπιδοφόρα προοπτική δε συμβαδίζει ολοκληρωτικά με την κοινωνική ελαφρότητα και ανοχή, ο υπεράνω υποψίας άνθρωπος αρνείται να αναγνωρίσει τίτλους και να αφήσει οτιδήποτε πνευματικά ανώτερο να επηρεάσει τη συμπυκνωμένη του μονοδιάστατη λαϊκίστικη κουλτούρα.
Το πιο αποτελεσματικό μέσο της ελληνικής πολιτικής ήταν, είναι και θα είναι: Η εντυπωσιοθηρία. Την τηλεοπτική πολιτική δεν την περιορίζει κανένας ηθικός φραγμός, κανένας ανθρώπινος πόνος, απ’ το να χρησιμοποιήσει το μεσσιανισμό της υπό το μανδύα της ευχαρίστησης και της αναγνώρισης των ηρώων, με την υπόνοια ότι η πολιτεία είναι το θεμέλιο αυτής της λυτρωτικής προσπάθειας. Ο λαϊκισμός ως καριέρα, με δημόσια και πολιτικά πρόσωπα να χειροκροτούν στα προαναφερθέντα μπαλκόνια, να δημοσιεύουν ευχαριστίες στις τηλεοράσεις και ταυτόχρονα, η αντιμετώπιση της πανδημίας στηρίζεται στην αστυνομοκρατία και το λειψό υγειονομικό προσωπικό. Ο Πλωρίτης ισχυρίστηκε ότι «έχουν πληθύνει οι ανευθυνοϋπεύθυνοι», φράση η οποία δεν ξέρουμε αν αντηχεί στα αυτιά των ενόχων πολιτών και πολιτικών. Οι κατηγορίες και τα εύσημα δεν θα αναγνωριστούν πλήρως ποτέ με κάποιον στιγματοφόρο για τον πολιτισμό τρόπο, αλλά ίσως αρκεστούμε σε ένα αισιόδοξο τέλος χωρίς τίτλους και αναγνώριση, δείγμα ανωτερότητας από το οποίο διακατέχονται οι «μικροί καθημερινοί ήρωες».
Είτε απλήρωτοι, είτε κακοπληρωμένοι, είτε ψυχικά και σωματικά ταλαιπωρημένοι, οι ήρωες του ’20 συνεχίζουν το πανανθρώπινο καθήκον τους, ώστε να δημιουργηθεί διπλή ερμηνεία «των ηρώων του ’21». Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και είναι ακόμα αρχή, γι’ αυτό ως κοινωνία, οφείλουμε να αρπάξουμε τα ηνία με λάμπουσα ανιδιοτέλεια, αντίληψη της τρωτότητάς μας και της ευθύνης του καθενός, χωρίς κρατικούς παρεμβατισμούς και παιδαγωγικές υποδείξεις. Αν και αυτή η κοινωνική ωριμότητα απαιτεί χρόνια καλλιέργειας, για να ριζώσει στην ελληνική κουλτούρα, ακόμα ευελπιστώ στην ύπαρξη στοιχειώδους κοινωνικής συνείδησης, παρόλο που η εξουσιολαγνεία οξύνει την ανευθυνότητα, παρά τη μειώνει.
