Tου Γιάννη Μυταυτσή,
Κανείς δεν αμφιβάλλει για το γεγονός ότι οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες και πρωτόγνωρες για τη χώρα μας. Διότι κληθήκαμε, μετά την δεκαετή οικονομική κρίση, να αντιμετωπίσουμε μια πρωτοφανή παγκόσμια υγειονομική κρίση με οδυνηρά αποτελέσματα στην κοινωνία και συγκεκριμένα στην οικονομία. Ίσως, όταν αυτή η υγειονομική κρίση αποτελέσει παρελθόν, ολόκληρος ο ελληνικός λαός θα χρειαστεί να επαναφέρει στις μνήμες του τις περιόδους των πρώτων και δεύτερων μνημονίων. Μπορεί η Ελλάδα να μην καεί για ακόμη μια φορά, όπως την περίοδο 2009-2015, αλλά η αντιμετώπιση των ανοιχτών πληγών, μάλλον, θα είναι επώδυνη.
Ωστόσο, μέσα σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση, η ενημέρωση δεν έλειψε ποτέ από την τηλεόραση κανενός Έλληνα, ιδίως στο πρώτο lockdown, όταν όλη η Ελλάδα περίμενε τις ανακοινώσεις της επιστημονικής επιτροπής των εμπειρογνωμόνων. Όμως, είναι γνωστό τοις πάσι, πως η ενημέρωση δεν πρέπει να είναι παθητική και να παρουσιάζει μόνο ανακοινώσεις, αλλά να είναι έγκυρη και έγκαιρη αναδεικνύοντας ζητήματα που είναι απαραίτητο να γνωρίζεις ο κάθε τηλεθεατής ή αναγνώστης. Πράγμα, το οποίο έκανε προ ολίγων ημερών, η δημοσιογράφος, Δήμητρα Κρουστάλλη, η οποία ανέδειξε το ζήτημα των διπλών βιβλίων του ΕΟΔΥ και της ΗΔΙΚΑ, δηλαδή τις ανακρίβειες και τα κενά για τα στοιχεία που δείχνουν την πορεία της πανδημίας στη χώρα μας. Αυτό το δημοσίευμα της κ. Κρουστάλλη την ώθησε σε παραίτηση κάποιες μέρες αργότερα, φέρνοντας την σε δίλημμα, όπως η ίδια έγραψε μέσω της προσωπικής ιστοσελίδας της στα social media, «προσωπικός και επαγγελματικός ευτελισμός ή παραίτηση». Και εδώ γεννάται το ερώτημα, είναι ελεύθερος ο τύπος στη χώρα μας ή επιβεβαιώνουμε για ακόμη μια φορά τη θέση, την οποία κατέχουμε στην Ευρώπη σχετικά με την ελευθερία του τύπου (65η θέση κατέχει η Ελλάδα).
Άραγε, μπορεί το εκάστοτε κυβερνών κόμμα να δεχτεί το οποιοδήποτε δημοσίευμα και να αντικρούσει με επιχειρήματα και αδιάσειστες αποδείξεις; Όπως φαίνεται όχι. Γιατί όταν φτάνουν οι δημοσιογράφοι στο σημείο του προσωπικού διλήμματος και αναγκάζονται να πάρουν τη δύσκολη απόφαση της «παραίτησης» από ότι να δέχονται ή ίσως δέχτηκαν μετά την ανάδειξη κάποιου επίμαχου θέματος «προσωπικό και επαγγελματικό ευτελισμό» και εδώ έρχεται το ερώτημα, ποιοι είναι αυτοί που ευτελίζουν, έτσι, επαγγελματίες, όπως η Δήμητρα Κρουστάλλη, η οποία είναι γνωστή για την ηθική και τον επαγγελματισμό της, και δεν μπορούν να την αντικρούσουν με αποδείξεις; Δέχτηκε πιέσεις από κυβερνητικούς αξιωματούχους; Πάντως, κάνοντας ένα γρήγορο Google search, θα παρατηρήσει κανείς πως κανένα δημοσίευμα δεν αναφέρει το ζήτημα που ανέδειξε η κα Κρουστάλλη, πληρώνοντας το με την παραίτηση της. Ίσως και αυτό θα μπορούσε να μας προβληματίσει, γιατί να έχουν κατέβει οι δημοσιεύσεις σχετικά με το ζήτημα; Σαφώς και διανύουμε μια δύσκολη περίοδο και η χώρα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη στη πανδημία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως το αναγνωστικό κοινό δεν μπορεί να διαβάζει οποιοδήποτε νέο και να το φιλτράρει. Αυτή είναι ελευθερία του τύπου.
Αυτές οι εικόνες θα έπρεπε να εκλείπουν καιρό πλέον από την χώρα μας. Η εκάστοτε κυβέρνηση ως τον μόνο και επίσημο φορέα ενημέρωσης των πολιτών είναι αυτήν που πρέπει να ελέγχει την εγκυρότητα των ζητημάτων και γιατί όχι να ελέγξει ισχύ του δημοσιεύματος με εσωτερική έρευνα;
