Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Θα μπορούσες να με κατηγορήσεις, αγαπητέ αναγνώστη, πως καταφεύγω στη συγγραφή ενός εμπειρικού άρθρου κυρίως λόγω της οδυνηρά κακής αξιοποίησης του ελεύθερού μου χρόνου, η οποία δε μου επέτρεψε την ανάλυση πηγών. Και, φυσικά, θα μπορούσες, αλλά γιατί να το κάνεις; Ακόμα, να απηυδήσεις με την αρνητικότητα αυτού του κόσμου; Ακόμα, να νιώσεις απέχθεια για τη φρικτή μας συνήθεια, να εστιάζουμε αποκλειστικά στην κακή οπτική, στη χειρότερη εκδοχή; Αυτό είναι. Θαρρώ πως έλειπε ένα τέτοιο εμπειρικό άρθρο από τη στερεοτυπική σου συλλογή. Μήπως, λοιπόν, εσύ είσαι ο λόγος που καταφεύγω σε τέτοιου είδους κείμενο και όχι η ανευθυνότητά μου ως προς την τήρηση προθεσμιών; Μήπως ήρθε η στιγμή να δώσουν οι κακές σου σκέψεις χώρο στην θετικότητα; Ίσως.
Από την απαρχή τούτου του κόσμου -ή για να είμαι σαφέστατη- του τότε γνωστού κόσμου, όταν ακόμα ορισμένοι ακόνιζαν τα κοντάρια τους μέσα στις σπηλιές και δεν είχαν χρόνο να σκεφτούν τα φιλοσοφικού τύπου φληναφήματα, που σου παρουσιάζω τώρα, κάποιοι τον βρήκαν. Και τον αξιοποίησαν, σίγουρα καλύτερα από εμένα. Κατά συρροή, λοιπόν, έκαναν την εμφάνισή τους άνθρωποι που, όχι μόνο εξέλιξαν το κομμάτι της Φιλοσοφίας, αλλά της απέδωσαν μια άφθαρτη διαχρονική αξία.
Και εκείνοι μάς μίλησαν για την αξία του χρόνου, της ζωής. Φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν την επιστροφή στην απλοϊκότητα, διότι το απλό, εν τέλει, είναι το πιο δύσκολο. Δεν θα αναλωθώ στην κατονομασία τους. Και μπορείς να με κατηγορήσεις πως για αυτό ευθύνονται οι ελλιπείς μου γνώσεις. Μπορείς. Μπορείς ελεύθερα να αναζητήσεις και πάλι το αρνητικό σε κάθε μου φράση. Μπορώ κι εγώ να πω, όμως, πως, όχι, δε θα τους κατονομάσω, διότι προτιμώ να εστιάσω στο περιεχόμενο, ceteris paribus, και όχι στην ίδια την προσωπικότητα. Διότι, μέσω αυτού, σου διοχετεύω τη θετικότητά μου. Συνέχισε, λοιπόν, την ανάγνωση.
Σε μία από εκείνες τις ατέρμονες νύχτες καραντίνας, τότε, που η νύστα υποχωρεί και είσαι πλέον έρμαιο της ανικανότητάς σου να φανείς παραγωγικός στις τέσσερις το χάραμα, έπιασα το κινητό μου και βρέθηκα πάνω σε ένα ρητό που έλεγε πως, «πρέπει να διώξεις τις αρνητικές σκέψεις και τα δυσάρεστα συμβάντα από το μυαλό σου, ώστε να δώσεις χώρο στα όμορφα πράγματα να συμβούν». Και μπορεί -τω όντι- να μη συγκράτησα τον δημιουργό του, καμία σημασία, όμως, δεν έχει, εφόσον συγκράτησα το νόημά του. Και είναι τεράστιο προσόν να αναζητάς τη θετική οπτική μέσα σε μια καθημερινότητα βουτηγμένη στη μιζέρια.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, αναλαμβάνει τα ηνία η εμπειρία. Σε έναν κόσμο όπου δικαιολογία των απαισιόδοξων αποτελεί ο χαρακτηρισμός του ρεαλιστή και οι αισιόδοξοι κατηγορούνται για τη συνήθειά τους να ζουν στον «κόσμο» τους, τα στοιχεία ανατρέπονται. Γνωρίζεις γιατί; Διότι η αισιοδοξία, όταν βρίσκεσαι στον πάτο, είναι αυτή που σου δίνει ώθηση προς τα πάνω. Η αισιοδοξία, το αίσθημα της επιβίωσης είναι ο πραγματικός ρεαλισμός. Μα, επίτρεψέ μου να παραθέσω παραδείγματα.
Είμαι σίγουρη πως έχεις πιάσει τον εαυτό σου στα πράσα, να οδύρεται πως δεν μπορεί να ζήσει μακριά από το μέχρι τότε αγαπημένο του πρόσωπο. Είμαι εξίσου σίγουρη πως, λίγο χρονικό διάστημα μετά, γέλασες αυτοσαρκαζόμενος την τότε απαισιοδοξία σου, όταν πλέον είχες κάτι συγκριτικά καλύτερο να εναποθέσεις την αγάπη σου. Μην το αρνηθείς. Το ίδιο ακριβώς σου συνέβη με το αγαπημένο σου τραγούδι. Πίστευες πως δεν θα βρεθεί άλλη μουσική σύνθεση να σου προκαλέσει τέτοιο πρωτόγνωρο ρίγος, μέχρι που ανακάλυψες κάποιο παραγκωνισμένο κομμάτι του Μπιθικώτση, με το οποίο ανατρίχιασες στο πρώτο κιόλας άκουσμα. Εντάξει, ίσως δεν ήταν του Μπιθικώτση, μα θαρρώ πως αντιλήφθηκες το νόημα.
Θέλω ευλόγως να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο αναλώσιμοι είμαστε. Τόσο, όσο και τα περισσότερα πράγματα τριγύρω μας. Μόλις, λοιπόν, ανακαλύψουμε την αξία της ανάλωσης, θα μάθουμε αισίως να απολαμβάνουμε το καθετί μικρό που μας συμβαίνει, δίχως να προσκολλούμε στη στιγμή μιας ενδεχόμενης απώλειάς του. Καταναλώνουμε τόσο πολύ χρόνο επικεντρωμένοι σε μια πιθανή αποτυχία, που, τις περισσότερες φορές, αυτός είναι και ο λόγος της πραγμάτωσής της. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία μας, αν προσφέραμε λίγο περισσότερο χρόνο, συλλογιζόμενοι το μέλλον μας από μια θετικότερη οπτική γωνία.
Το μοναδικό για το οποίο μπορώ να σου εγγυηθώ είναι οι φορές που θα πέσουμε. Η αξία της θετικότητας δεν αναιρεί την αξία της απότομης γείωσης. Κάθε απότομη προσγείωση αποτελεί ένα σκληρό μάθημα. Μόνο η θετικότητα, ωστόσο, μπορεί να μας αφυπνίσει, διδάσκοντάς μας το προαναφερθέν μάθημα. Όπου κι αν κοιτάξεις, υπάρχει φως. Ακόμη και σε ένα δωμάτιο με απόλυτο σκοτάδι, υπάρχει φως. Και αυτό το φως είσαι εσύ. Διότι εμείς δίνουμε λάμψη στα πάντα γύρω μας, σε εκείνα που πιστεύουμε εμείς πως έχουν αξία. Διότι μόλις καταλάβουμε την πραγματική ψυχική μας δύναμη, ο κόσμος θα βρίσκεται ήδη στα χέρια μας.
Και τώρα μπορείς με απόλυτη ελευθερία, να με κατηγορήσεις πως σπατάλησες ολόκληρα λεπτά, για να διαβάσεις μια τόσο μεγάλη πομφόλυγα σαν και δαύτη. Διόλου δεν με ενοχλεί. Αρκεί να παραδεχτείς πως ο χρόνος αυτός, που κατανάλωσες μόλις, σου έδειξε πόσο απεχθάνεσαι τις «εμπειρικές» εξομολογήσεις και σου δίδαξε να αποφεύγεις τέτοιου είδους κείμενα. Διότι έτσι θα ξέρω πως, μέσα στην αρνητικότητα της απογοήτευσής σου, συνειδητοποίησες το θετικό της υπόθεσης. Διότι έτσι τούτες οι 838 μου λέξεις αποκτούν αξία.
