Του Θάνου Κουλουβάκη,
Πάντοτε μου άρεσαν τα βιβλία με ιστορίες. Μέσα σε αυτές έβρισκα κρυμμένα νοήματα και χανόμουν σε κόσμους που κατασκευάζονταν μέσα στο μυαλό μου. Μέσω των ηρώων και των χαρακτήρων τους έβλεπα να ξεδιπλώνονται πτυχές του εαυτού μου, αλλά και διάφορες πτυχές των ανθρώπων που υπήρχαν γύρω μου. Με αυτό τον τρόπο κατόρθωνα να κατανοήσω συμπεριφορές, ερωτήματα, απόψεις και στάσεις τους, που -κατά τα άλλα- μου ήταν εντελώς άγνωστες και αθέατες.
Ανακάλυψα, λοιπόν, ένα βιβλίο που μου κάλυψε την ανάγκη που έχω ενίοτε να χάνομαι μέσα σε μυθοπλασίες, οι οποίες, ωστόσο, ενέχουν στοιχεία βγαλμένα από την ίδια τη ζωή -στοιχεία που η πραγματικότητα και η καθημερινότητα έχουν γεννήσει. Το βιβλίο για το οποίο κάνω λόγο έχει τίτλο «Μα, το ψάρι είναι φρούτο» και υπότιτλο «οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες, για ενήλικους αναγνώστες». Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Γιάννης Φιλιππίδης και κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική. Ο εικονογράφος του βιβλίου είναι ο Θανάσης Τσίτσικας˙ διότι -ξέχασα να σας πω- το βιβλίο έχει εκπληκτική εικονογράφηση.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, ωστόσο, τι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στις συγκεκριμένες ιστορίες του Γιάννη Φιλιππίδη. Πρώτα απ’ όλα, ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να συνδέει -με έντεχνο τρόπο- στοιχεία του φανταστικού με καταστάσεις που πράγματι συμβαίνουν. Φαινομενικά αθώες ιστορίες καταλήγουν να αντικατοπτρίζουν τα κακώς -και καλώς- κείμενα της κοινωνίας και να παρουσιάζουν καθημερινά γεγονότα δοσμένα στον αναγνώστη και στην αναγνώστρια με λογοτεχνική χροιά.
Κάπου εκεί, λοιπόν, σε μία μακρινή ακρογιαλιά όπου ένα κοχύλι συνομιλεί με τη γηραιά θάλασσα και μαθαίνει υπαρξιακά μυστικά που πηγάζουν από τη σοφία της, στα κεραμίδια ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού όπου μία άστεγη γάτα αποκτά συντροφιά, πάνω στα κλαδιά μίας ροδιάς που έχει απομείνει μονάχα ένα της παιδί κοντά να της κρατά συντροφιά, μέσα σε μία γυάλα που συζητά με το χρυσόψαρο που την κατοικεί˙ εκεί -και σε άλλα απροσδόκητα μέρη- ο Γιάννης Φιλιππίδης μας ταξιδεύει και μας μαθαίνει τα δικά του υπαρξιακά μυστικά. Μας εντάσσει σε άλλες πραγματικότητες, που βρίσκονται πολύ μακριά από τη δική μας.
Μέσα από αυτό το βιβλίο, ταξιδεύουμε σε τόπους που δεν βρεθήκαμε ποτέ, σε πλάσματα που δεν ξέραμε ότι έχουν φωνή, σε γνώριμες -ή μη- γειτονιές που έχουν τη δική τους ζωή. Κι εμείς μαθαίνουμε˙ εξερευνούμε συμπεριφορές, διδασκόμαστε μαθήματα που ίσως η ζωή δε μας έχει διδάξει ακόμη. Και κυριότερα, μέσα στα ταξίδια αυτά, μαθαίνουμε -άλλες φορές με χιούμορ κι άλλες με τρόπο θλιβερό- ότι η καθημερινότητα δεν είναι ίδια για όλους˙ δεν απασχολούν όλους τα ίδια ερωτήματα, δε μας βασανίζουν τα ίδια πράγματα.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης -για άλλη μία φορά- έδειξε ότι μερικές ιστορίες μπορούν να έχουν τεράστια δύναμη. Δύναμη που, αν της το επιτρέψουμε, είναι ικανή να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την κοσμοθεωρία μας.
