Του Γιάννη Μυταυτσή,
Η χώρα μας, από τις αρχές Νοεμβρίου, έχει μπει σε νέο καθεστώς lockdown, με στόχο τον περιορισμό του φονικού κορωνοϊού, που αφήνει καθημερινά τα αποτυπώματα του, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο. Τα αποτυπώματα αυτά φυσικά και είναι οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, μα πάνω από όλα είναι ανθρωπιστικά. Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, αυτά τα αποτυπώματα δεν θα εξαλειφθούν ποτέ από τις μνήμες των ανθρώπων και πόσο μάλλον όσων έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Παρά τις συνθήκες, η αντίστροφή μέτρηση φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει. Τα εμβόλια για τον περιορισμό του ιού είναι προ των πυλών και η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να στρέψει πλέον την προσοχή της στο να βρει τον τρόπο να σταθεί εκ νέου στα πόδια της, ώστε να αντιμετωπίσει τα επικείμενα προβλήματα και ιδίως αυτά της οικονομίας (ύφεση κ.τ.λ.). Επίσης, πέραν των οικονομικών προβλημάτων, που μετά την δεκάχρονη οικονομική κρίση τα ξαναβρίσκουμε μπροστά μας, το βάρος της κυβέρνησης πρέπει να πέσει και στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο σε όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση όχι μόνο στάθηκε επάξια, αλλά έπραξε το καθήκον του στο έπακρο, όντας όμως λαβωμένο, μετά την οικονομική κρίση, όταν και έγινε μείωση του υγειονομικού προσωπικού, των απαραίτητων φαρμακευτικών δαπανών, αλλά και κλείσιμο των περισσοτέρων νοσοκομείων, που μέσα στη κρίση του κορωνοϊού όχι μόνο θα αποδεικνυόταν σωτήρια, αλλά πολύ περισσότερο θα κάλυπταν το ζήτημα των ΜΕΘ, το οποίο αναδείχθηκε εντονότερα από τον Οκτώβριο και έπειτα. Αν και οι προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης ήταν υπεραρκετές, η κατάσταση ήταν αδύνατον να προληφθεί όταν έλειπαν τα απαραίτητα, δηλαδή οι ΜΕΘ – που ίσως να υπήρχαν αν δεν έκλειναν τα νοσοκομεία την περίοδο των μνημονίων – και το απαραίτητο υγειονομικό προσωπικό για να αποφευχθούν οι υπερωρίες των γιατρών και νοσηλευτών (δουλεύουν ανά οχτάωρο σε αρκετά νοσοκομεία της χώρας, ίσως και στα περισσότερα).
Άρα, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης για την οργάνωση και στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων, τα οποία θα είναι σε ετοιμότητα για κάθε τι από τούδε και στο εξής. Ωστόσο, αυτή η πανδημία αναδεικνύει και κάποιες άλλες παθογένειες της ελληνικής πολιτείας, όπως το ζήτημα του «ψηφιακού κράτους» πράγμα που εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα σε ζητήματα τεχνολογίας βρίσκεται σε επίπεδα πανομοιότυπα με αυτά των αναλφάβητων των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Σ’ αυτό το κομμάτι βέβαια ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν στους πολίτες, διότι η ψηφιακή συνεργασία του πολίτη με το κράτος μέσω τεχνολογικών μέσων είναι αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας, η οποία οφείλει να δημιουργήσει τα πρόσφορα πεδία και να προτρέψει τον ελληνικό λαό να τα χρησιμοποιήσει, όπως επάξια εφαρμόζει εδώ και αρκετά χρόνια ο Δήμος Τρικκαίων. Επίσης, υποχρέωση του κράτους είναι στην εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση, όχι μόνο να εφοδιάζει με τεχνολογικά μέσα εκπαιδευτικούς και μαθητές, αλλά να εκπαιδεύσει κατάλληλα τους πρώτους για να ανταποκριθούν σε ανάλογες καταστάσεις, ως οφείλει να πράττει ένα κράτος που θεωρεί την Παιδεία τη βάση για τη συγκρότηση της κοινωνίας.
Αυτό που μένει στο τέλος είναι οι ανοιχτές πληγές που αφήνει ο «αόρατος εχθρός», όμως σ’ αυτό το σημείο η πολιτεία πρέπει να τις επουλώσει και να τις διορθώσει, γιατί δυστυχώς δεν μπορεί να τις διαγράψει.
