Της Βασιλικής Σέμκου,
Σε μία εποχή απίστευτης φρενίτιδας και γεγονότων, τα οποία έχουν ταράξει την ομαλότητα της πορείας του κόσμου, όλοι διαρκώς βιώνουμε καταστάσεις και μας διακατέχουν αισθήματα πολλές φορές, τα οποία μας εγκλωβίζουν σε περαιτέρω σύγχυση και σκέψη. Τι να πει κανείς για το τι συμβαίνει γύρω μας και πόσα πολλά μας δίδαξε αυτό το έτος για το ότι όλα αποτελούν λεπτές ισορροπίες και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από τον πολύ απλό καθημερινό μας περίπατο, την βόλτα, έναν καφέ με κάποιο φιλικό μας πρόσωπο και πολύ περισσότερο η ίδια η ζωή που αποδεικνύεται πως σε μια στιγμή αλλάζει δραματικά. Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήθελα να επιχειρήσω να αναλύσω ένα ζήτημα, το οποίο πολλές φορές, λόγω της «σκληρής και αδιάκοπης ροής» της καθημερινότητας, έχουμε την τάση άθελα μας να αμελούμε. Τον ίδιο μας τον εαυτό.
Από τις πιο κοινότυπες εκφράσεις είναι: «Να προσέχεις τον εαυτό σου», «είμαι ο εαυτός μου» κ.λπ. Αν μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε τι είναι ο «εαυτός», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε πηγές που ξεπερνούν τις προσδοκίες μας και που κανείς ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως. Νομίζω πως για το παρόν κείμενο μου αρκεί η λέξη «εαυτός», όπως καθείς αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα και την δική του προσωπική παρουσία. Είμαι, λοιπόν, εγώ και είμαι ο εαυτός μου. Πώς όμως διαχειριζόμαστε την παρουσία μας αυτή; Ούτε ψυχολόγος είμαι, ούτε θεωρώ πως μπορώ να αναπτύξω άποψη, ικανή να βοηθήσει κάποιον να συνειδητοποιήσει τι είναι για τον ίδιο ο εαυτός του. Μπορώ, ωστόσο, μέσα από την εμπειρία να πω, πως το πιο σημαντικό είναι και πρέπει να θεωρείται η αγάπη πρώτα προς τον εαυτό μας. Ο καθένας για τον ίδιο.
Εγωιστικό φαντάζει, αλλά πιστεύω ότι αποτελεί την μόνη στιγμή που μπορούμε να είμαστε «εγωιστές» (ωστόσο, δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη και η ιδιότητα αυτής). Ερχόμαστε σε αυτόν κόσμο, περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που μας παρέχουν ασφάλεια και θαλπωρή, είναι συνοδοιπόροι της ζωής μας, είναι οι άνθρωποι μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας και όλοι όσους εμείς θεωρούμε ως αγαπημένους. Στην πορεία αυτής της ζωής συναντάει κάποιος και γνωρίζει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν, κάποιοι είναι πάντα εκεί και άλλοι ξεχνιούνται, πριν καν προλάβουν να φύγουν. Ένας, όμως, μένει πάντα και δεν φεύγει ποτέ. Αν κοιτάξει κανείς τον καθρέφτη του, θα τον βρει στην αντανάκλαση.
Ήταν εκεί την πρώτη στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου και είδες τον κόσμο, ήταν εκεί όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα, ήταν εκεί όταν πήγες πρώτη μέρα σχολείο, όταν γνώρισες τον πρώτο σου φίλο, όταν ζήτησες πρώτη φορά από εκείνο το κορίτσι να σε συνοδέψει σε ένα ραντεβού, όταν πήρες εκείνο το μήνυμα από το αγόρι που σου «γυάλισε», όταν πέρασες στο πανεπιστήμιο, όταν πήρες το πτυχίο, όταν σε δέχτηκαν σε εκείνη την δουλειά που δεν περίμενες να γίνει ποτέ. Από την άλλη, ήταν εκεί και όταν δεν σε δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο, όταν δεν πήρες εκείνο το μήνυμα ή αντί για το «ναι», άκουσες το «όχι», ήταν εκεί όταν φοβόσουν και όταν δίσταζες, όταν όλοι σου γύρισαν την πλάτη την στιγμή που τους είχες περισσότερο ανάγκη, όταν ήθελες να φύγεις και να μείνεις μόνος σου, όταν όλοι οι τοίχοι έμοιαζαν να κλείνουν πιεστικά γύρω σου. Ήταν εκεί για σένα χωρίς να το ξέρεις. Δεν ήσουν και δεν θα είσαι ποτέ μόνος.
Είναι ο καλύτερος σου φίλος, ο πιο πιστός εραστής σου, αυτός που σε κρατάει στην ζωή, αυτός που σου λέει «έλα πάμε και σήμερα, θα είναι καλύτερα», είναι αυτός που παραμέλησες για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλο, που δεν τον φρόντισες, για να φροντίσεις κάποιον άλλο, που δεν τον αγάπησες γιατί έδωσες ανεξάντλητη αγάπη παντού. Δεν τον τάισες πολλές φορές, δεν του διάβασες κάποιο βιβλίο, δεν τον πήγες μια βόλτα, δεν του είπες πόσο όμορφος είναι. Κάποιες φορές τον έκανες να κλαίει γιατί είναι αυτός που είναι, τον έκανες να μην θέλει να τον γνωρίζει κανείς, τον κράτησες «φιμωμένο» γιατί ντρεπόσουν γι’ αυτόν, έδωσες το δικαίωμα σε πολλούς να τον θεωρούν κατώτερο ή και ασήμαντο, ότι δεν πρέπει κανείς να τον ακούει ή να τον προσέχει. Κυρίως, όμως, νόμιζες ότι δεν είναι κάποιος μαζί σου και πως είσαι μόνος.
Δεν θα είσαι ποτέ μόνος, όσο έχεις και αγαπάς εσένα. Εσύ για εσένα είσαι ο μόνος που θα έχεις για πάντα. Σε κάθε βήμα που φαντάζει δρασκελιά ή και ελεύθερη πτώση, πάντα κάποιος θα σου κρατάει το χέρι και θα σου λέει «πάμε, θα τα καταφέρουμε», είναι η φωνή που πολλές φορές χαριτολογώντας λέμε πως όλοι έχουμε στο κεφάλι μας. Άκουσε την, όταν σε προειδοποιεί, όταν σου λέει προχώρα, όταν σου λέει να κάνεις ένα διάλειμμα γιατί την κούρασες, όταν δεν σου λέει πως έχεις δίκιο ή άδικο και κυρίως όταν έχεις ανάγκη να ακούσεις κάποιον.
Οι γονείς μας είναι οι δημιουργοί και οι διατηρητές μας. Μας φέρνουν στην ζωή και μας «ευλογούν» με αγάπη και θαλπωρή, τα αδέλφια μας είναι οι μικροί μας «συνεργάτες ζωής» με τους οποίους ξεδιπλώνουμε το κουβάρι της παιδικότητας μας και που στην ενήλικη ζωή, μας παρέχουν την ανάμνηση της. Οι φίλοι και οι σύντροφοι είναι οι επιλογές μας που μέσα από πολλές διαδικασίες μας παρέχουν ανθρώπους στήριγμα ή και πολλές φορές μαθήματα ζωής. Όλοι τους ξεχωριστά και συλλογικά μας είναι απαραίτητοι. Όλοι, όμως, μπορεί κάποια στιγμή να φύγουν. Η ζωή, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι κύκλος και όχι γραμμική ευθεία. Και αυτό είναι και το ωραίο.
Για αυτό, λοιπόν, το πιο σημαντικό από όλα είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας. Τον πιο πιστό φίλο μας και συνοδοιπόρο σε αυτήν την τρελή διαδρομή που λέγεται ζωή. Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από την φετινή χρονιά, είναι ότι όλοι λίγο ή πολύ έχουμε παραμελήσει τον εαυτό μας. Για αυτό και εγώ έδωσα την εξής υπόσχεση στη Βασιλική και νομίζω πως έτσι μπορώ να κλείσω την συζήτηση που ανέπτυξα: Ας φροντίζουμε τον εαυτό μας, ας τον κάνουμε να νιώθει όμορφα μέσα στο σώμα μας, ας τον κάνουμε να γελάει και να περνάει καλά, ας τον μορφώνουμε με κάθε άποψης μόρφωση, ας τον κακομαθαίνουμε που και που με δώρα. Κυρίως, όμως, ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας πρώτα, γιατί είναι ξεχωριστός μέσα στο σύνολο και στο τέλος αν όλοι φύγουν, εκείνος δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Στο τέλος-τέλος, “you have you”…
