Της Ειρήνης – Βασιλείας Κουτή,
Μετά από δέκα μήνες στον κλοιό της πανδημίας, τη ζωή μας να «ανοιγοκλείνει», την ανεργία να καλπάζει και το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού να πιέζει ασφυκτικά το ΕΣΥ, η Ελλάδα δεν είναι πια ανάμεσα στις «νικητήριες» του ιού – εάν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχουν τέτοιες χώρες- και το αφήγημα της επιτυχημένης κυβερνητικής αντιμετώπισης έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά.
Οι προτροπές του πρωθυπουργού για καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα, το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων και η κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων έκαναν ξεκάθαρο ότι η πολυδιαφημιζόμενη «επιτυχημένη» πορεία μας την περασμένη άνοιξη υπήρξε εντελώς συγκυριακή και δεν είχε να κάνει σε τίποτα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό. Αποδείχθηκε ότι η Κυβέρνηση επικεντρώθηκε σε πράξεις αυτοθαυμασμού και ελέγχου των ΜΜΕ παρά σε προγραμματισμό για την επόμενη μέρα. Το ΕΣΥ έμεινε για ακόμα μια φορά ανοχύρωτο και ο τρίμηνος εγκλεισμός των Ελλήνων -με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό επίπεδο- αποδείχθηκε μάταιος.
Βρισκόμενοι πια στο δεύτερο κύμα πανδημίας, η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των ιθυνόντων και η υγειονομική κρίση τείνει να μετατραπεί σε κοινωνική. Αφότου η απόφαση για το άνοιγμα των συνόρων αποδείχθηκε λανθασμένη αυξάνοντας κατακόρυφα τα κρούσματα και του καθημερινούς θανάτους, η Κυβέρνηση αρνείται να αποδεχτεί τους λάθους χειρισμούς της μετατοπίζοντας το βάρος της ευθύνης στους «απείθαρχους» πολίτες και κυρίως στο νεότερο κομμάτι του πληθυσμού, χαρακτηρίζοντάς τους ανεύθυνους ως προς τα μέτρα προστασίας και υπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας. Παράλληλα, η επικοινωνιακή τρομοκρατία έδωσε τη θέση της στην αστυνομική βία και την καταστολή.
Όταν άλλωστε η εξουσία νιώθει αδύναμη, ο αποτελεσματικότερος τρόπος ελέγχου της κοινωνίας είναι η βία. Την παραπάνω πρακτική ακολουθεί και η Κυβέρνηση, η οποία έχει μετατρέψει τους δρόμους της πρωτεύουσας σε «φρούρια», με σωρεία αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γωνία να παραμονεύουν για να κόψουν πρόστιμα, ακόμα και σε άστεγους ή σε υπερήλικες. Στο βωμό της προστασίας της δημόσιας υγείας ο παραλογισμός κυριαρχεί και η καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει γίνει καθημερινότητα. Καμία κατανόηση και κανένα μέτρο δε φαίνεται να υπάρχει από την πλευρά των αστυνομικών, οι οποίοι συμπεριφέρονται ως αυθεντίες, αφού και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και σύσσωμη η Κυβέρνηση φαίνεται να επικροτούν κάθε υπερβολή τους.
Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης, τα επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου στην επέτειο του δολοφονημένου Γρηγορόπουλου, όπου δυνάμεις των ΜΑΤ επιδόθηκαν για ακόμα μια φορά σε αδικαιολόγητη επίδειξη δύναμης πετώντας κρότους λάμψεις στην είσοδο πολυκατοικίας, συλλαμβάνοντας δικηγόρους, οι οποίοι τηρούσαν τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα και προσήλθαν στο σημείο της δολοφονίας να αφήσουν ένα λουλούδι, ενώ κατέστρεψαν και λουλούδια που είχε αφήσει περαστικός στο σημείο.
Τα παραπάνω, είναι συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε Δημοκρατίες, συμπεριφορές που μας φέρνουν στο μυαλό γεγονότα που μόνο σε βιβλία -ευτυχώς μέχρι τώρα- είχαμε διαβάσει οι νεότεροι και κυρίως συμπεριφορές που πολώνουν την κοινωνία και την οδηγούν στα άκρα και των δύο κατευθύνσεων. Ορθή πολιτική είναι ίσως η αποτελεσματική πολιτική, αλλά και η πολιτική εκείνη που σέβεται την κοινωνία και τους θεσμούς της. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να έχουμε τίποτα απ’ τα δύο. Έχοντας ξεφύγει η κατάσταση από τον έλεγχο των αρμοδίων, νόμος έγινε η αστυνομοκρατία σε μια απελπιστική κίνηση της Κυβέρνησης να κρατήσει σε καταστολή την κοινωνία, τώρα που είναι ολοφάνερο ότι αποτυγχάνει να διαχειριστεί την κρίση.
Παράλληλα, το χάσμα της κυβερνητικής ελίτ από το μέσο πολίτη είναι ολοκάθαρο και αυτό χειροτερεύει την κατάσταση. Από τη μία έχουμε κυβερνώντες που αναπολούν τις διακοπές τους στο Baden Baden, υπουργούς που θεωρούν αχρείαστες τις μόνιμες προσλήψεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία, τραπεζίτες που διαγράφονται τα χρέη εκατομμυρίων προς στις Τράπεζες και έναν πρωθυπουργό που επιλέγει να ανακοινώνει μέσω διαγγελμάτων αντί να διαβουλεύεται με το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, ώστε να βρεθεί λύση συναίνεσης. Από την άλλη, πολίτες στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης ζούνε από τα πενιχρά επιδόματα, στοιβάζονται στα ΜΜΜ, θέτοντας καθημερινά τη ζωή τους σε κίνδυνο και όταν τολμούν να αντιδράσουν βρίσκονται ενώπιον αστυνομικής καταστολής που τους απειλή με υπέρογκα πρόστιμα και προπηλακισμούς.
Το λιγότερο που οφείλει να πράξει η Κυβέρνηση αυτή τη στιγμή είναι να αφουγκραστεί την καταρρακωμένη κοινωνία, που επιζητά μόνο τα αυτονόητα, υπομένοντας με στωικότητα τα δεινά της πανδημίας και ως απάντηση παίρνει κι άλλη ανεργία, κι άλλη φτωχοποίηση, κι άλλες αλαζονικές δηλώσεις νεόπλουτων εκλεγμένων που φαίνεται να έχουν την ίδια σχέση με την κοινωνία που είχε και η Μαρία Αντουανέτα.
Εστιάζοντας σε μια πιο κοινωνική πολιτική και υπερασπιζόμενη το κράτος δικαίου, όπως οφείλει μια Δημοκρατία να κάνει, ίσως η κατάσταση μπορεί να σωθεί. Η βία δεν είναι επιλογή, αλλά ο μονόδρομος του απελπισμένου και όπως πολλάκις έχει αποδειχθεί, οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα περισσότερο από τον απελπισμένο πολίτη που παλεύει να επιβιώσει.
