Του Θάνου Παγκούτσου,
Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το «φευγιό» του αιώνιου έφηβου, του ευαίσθητου ροκά, του ανθρώπου που ανέδειξε το ελληνικό ροκ και άλλαξε συνολικά την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Ο Παύλος ήταν ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης, που προσπαθούσε να καταλάβει τον κόσμο γύρω του και να αλλάξει τα κακώς κείμενα μιας καθημερινότητας και κοινωνίας που ποτέ δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την κοσμοθεωρία του. Τριάντα χρόνια μετά, όμως, είναι συνεχώς παρών μέσα από τα τραγούδια του και τους στίχους με νόημα που άφησε πίσω. Τριάντα χρόνια μετά οι έφηβοι νεαροί ροκάδες -και γενικά η νεολαία- έχουν τον Σιδηρόπουλο πρότυπο ζωής για τα τραγούδια του, τα πιστεύω του, τη στάση που ακολούθησε. Τριάντα χρόνια μετά νιώθεις σαν να μην έφυγε ποτέ και ότι αυτός ο Πρίγκιπας της Ροκ κάτι άλλαξε τελικά…
Ο άνθρωπος που έβαλε στίχο ελληνικό στο ροκ και διαμόρφωσε μια δική του σχολή αποτέλεσε το υπόδειγμα και το πάτημα για πολλά «ιερά» τέρατα της ροκ ελληνικής σκηνής του ’80, όπως οι Φατμέ, οι Τερμίτες και άλλοι πολλοί. Τα τραγούδια του ονειρικά. Δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο, γιατί όλα είναι ιδιαίτερα και απευθύνονται απευθείας στην ψυχή μας. Αυτό ήταν το μεγαλύτερό του επίτευγμα, μπόρεσε να μιλήσει στην ψυχή των ανθρώπων και να τους μεταφέρει τις αγωνίες του σε μία περίοδο που η χώρα και οι άνθρωποί της προσπαθούσαν να επανανοηματοδοτήσουν την έννοια και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Σε μία περίοδο μεγάλων αλλαγών ο Παύλος ήταν εκεί για να μας θυμίσει πως «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
«Ο Ασυμβίβαστος», λέξη η οποία περιγράφει συνολικά τον Παύλο και την προσωπικότητά του όσο καμία άλλη, ήταν η ταινία του 1979 στην οποία πρωταγωνίστησε ο Παύλος και θεωρείται αυτοβιογραφική. Ο δίσκος της ταινίας περιείχε το πολύ γνωστό κομμάτι «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Λευτέρη Παπαδοπούλου. Το τραγούδι έκανε τεράστια επιτυχία λόγω του επαναστατικού του χαρακτήρα και της επικοινωνίας του μηνύματος ότι αξίζει να παλεύεις για μια καλύτερη ζωή και για πιο φωτεινές ημέρες. Στον ίδιο δίσκο και στην ταινία πρωτοακούσαμε το κομμάτι «Να μ’ αγαπάς», μια ερωτική μπαλάντα, ίσως το ωραιότερο τραγούδι αγάπης που γράφτηκε στην ελληνική δισκογραφία. Είναι και το κομμάτι που απογείωσε και ανέδειξε τον Σιδηρόπουλο. Ο δίσκος συνολικά κυμάνθηκε σε λίγο πιο θλιμμένο ύφος και σε χαμηλών τόνων εκτελέσεις, γεγονός που ερχόταν σε αντίθεση με τις ροκ καταβολές του καλλιτέχνη, ιδιαίτερα καθώς εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει ο «Μπάμπης ο Φλου».
Ένα μεγάλο μυστήριο υπάρχει γύρω από την ταυτότητα του «Μπάμπη του Φλου», του βασικού πρωταγωνιστή στο ομώνυμο τραγούδι. Βέβαια, ασχέτως του ποιος ήταν και αν υπήρξε στα αλήθεια ο Μπάμπης, ο δίσκος αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στη δεκαετία του 1970 και είναι στο προσκήνιο της ροκ σκηνής μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστικό της επιτυχίας και της σημασίας που είχε η κυκλοφορία του δίσκου για τη νεολαία είναι το γεγονός ότι αντίγραφο του δίσκου υπάρχει και εκτίθεται ως έκθεμα στο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» (House of European History) στις Βρυξέλλες, ως δίσκος που καθόρισε την πορεία της νεολαίας στην Ευρώπη και επέδρασε καταλυτικά στη διαμόρφωση της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας. Πέρα από το ομώνυμο κομμάτι, από τον συγκεκριμένο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1979 μαζί με το συγκρότημα Σπυριδούλα, με το οποίο συνεργαζόταν εκείνη την περίοδο, έγιναν γνωστά τα κομμάτια «Το 69 με κάποιο φίλο» και «Στην Κ.». Ο δίσκος το πρώτο διάστημα της κυκλοφορίας έτυχε μέτριας αποδοχής, με το πέρασμα των χρόνων όμως το κοινό τον αγάπησε με αποτέλεσμα τις συνεχείς επανεκδόσεις και την τρελή πορεία πωλήσεων.
Μετά το ξαφνικό φευγιό του Σιδηρόπουλου τον Δεκέμβρη του 1990, βγαίνει στην κυκλοφορία δύο χρόνια αργότερα, το 1992, ένας δίσκος με πειραματικές ηχογραφήσεις από το 1979 ως το 1981, που ήταν καρπός προσπαθειών του από το 1972. Ο δίσκος ονομάστηκε «Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα» και περιέχει ένα πολύ εκλεπτυσμένο πάντρεμα της μπλουζ με το ρεμπέτικο, μια εκπληκτική σύζευξη η οποία αποδεικνύει τη μουσική του ευφυΐα και τον αιρετικό τρόπο κατανόησης της μουσικής πραγματικότητας. Είχε μεγάλη αγάπη και πάθος για το ρεμπέτικο και ιδιαίτερα για τον Μάρκο Βαμβακάρη. Ο στίχος και το ρυθμικό πλαίσιο των τραγουδιών προσιδιάζει στην εποχή του προπολεμικού ρεμπέτικου. Μεγάλη εκτίμηση επιπλέον είχε ο Παύλος για το έργο και την πορεία του Βασίλη Τσιτσάνη. Από αυτόν τον δίσκο με τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις ξεχωρίζουν τα κομμάτια «ο Χαρμάνης», το «Ζεϊμπέκικο Μπλουζ» και «Παράγκα του Θωμά». Οι στίχοι των τραγουδιών και η μουσική ήταν του ίδιου του Παύλου.
Τραγούδια που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη και δεν σταματούν ποτέ να είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Καθώς οι γενιές προσπερνούν η μία την άλλη και οι άνθρωποι μεγαλώνουν, τα τραγούδια του Παύλου είναι εδώ, αποδεικνύοντας ότι κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις στη ζωή είναι κοινές όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα τραγούδια του μας έδειξαν ότι μπορούμε να τολμήσουμε και να καταφέρουμε τα πάντα και ότι τα όνειρα δεν εξαφανίζονται. Απλά πραγματοποιούνται όταν τα θελήσεις πραγματικά.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Παύλος Σιδηρόπουλος – Προσωπικά, 2020. Διαθέσιμο εδώ
-
Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο Πρίγκιπας της ροκ μέσα από τα τραγούδια του, www.rockrooster.gr, 6/12/2019, διαθέσιμο εδώ
-
6+1 τραγούδια για να γνωρίσεις (καλύτερα) τον Παύλο Σιδηρόπουλο, city.sigmalive.com, 27/7/2017, διαθέσιμο εδώ
