Του Ραφαήλ-Νικόλαου Μπελενιώτη,
Απεβίωσε σε ηλικία 94 ετών πριν από λίγες ώρες ο Γάλλος πρόεδρος κατά το διάστημα 1974-1981, Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν.
Γεννημένος το 1926 στο Κόμπλεντς της Γερμανίας, ο ντ’ Εσταίν έμελλε να αναδειχθεί ως ένας από τους σημαντικότερους και μακροβιότερους πολιτικούς άνδρες της νεότερης Γαλλικής Δημοκρατίας, αφήνοντας το στίγμα του στη γαλλική πολιτική σκηνή.
Απολαμβάνοντας τα προνόμια ενός ευκατάστατου νέου, καθώς ο πατέρας του εργαζόταν ως υψηλόβαθμος δημόσιος υπάλληλος των Γαλλικών αρχών κατοχής στο Κόμπλεντς, έπειτα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφοίτησε με ιδιαίτερα καλές επιδόσεις από το Λύκειο Ζάνσον Ντε Σαλλύ του Παρισιού. Τις σπουδές του συνέχισε στο Grande Ecole–ENA, καταφέρνοντας να αποφοιτήσει έκτος στη σειρά και ύστερα να διοριστεί Οικονομικός Επιθεωρητής.
Για πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση με το Ανεξάρτητο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (1956) και το 1959 ανέλαβε το πρώτο του Υπουργικό αξίωμα, στο Υπουργείο Οικονομικών, ως υφυπουργός. Σε ηλικία 36 ετών, θα γίνει ένας από τους νεότερους μέχρι τότε Υπουργούς, μιας και θα αναλάβει το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Οικονομικών.
Ο Βαλερί Ζισκάρ δεν υπήρξε ένθερμος θιασώτης της κομματικής γραμμής ούτε σκληροπυρηνικός Γκωλικός καθ’ όλη την πολιτική πορεία του. Έμελλε να συγκρουστεί με τον σκληρό πυρήνα του Γκωλικού κόμματος κι αυτό θα του στοίχιζε στη μετέπειτα πορεία του. Διαφώνησε έντονα με ζητήματα ιδιωτικής πρωτοβουλίας στους κόλπους της ΕΟΚ και για τους στενούς δεσμούς που επεδίωκαν οι άνθρωποι του Ντε Γκώλ με τις ΗΠΑ. Η πρώτη αυτή διαφωνία και οι μετέπειτα εσωκυβερνητικές συγκρούσεις έφεραν και την πρώτη παύση του, από τον ίδιο τον στρατηγό Σαρλ Ντε Γκώλ.
Το έτος 1974 θα εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ακολουθώντας μια εμφανώς πιο φιλελεύθερη πολιτική από τους προκατόχους του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Γαλλία εδραιώθηκε οικονομικά ως μία ισχυρή χώρα της Ευρώπης, παρά τα σημάδια της ενεργειακής κρίσης που την άγγιξαν. Παράλληλα, υπήρξε αταλάντευτα φιλοευρωπαϊστής, υποστηρίζοντας ένθερμα την ένταξη της Μεγάλης Βρετανίας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, ενώ προσπάθησε να συμβάλει στην περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων Γαλλίας–Δυτικής Γερμανίας. Επίσης, ήταν υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά τη διάρκεια θητείας του, είχε διορίσει τη Σιμόν Βέιλ ως Υπουργό Υγείας.
Το 1981, θα είναι ένα έτος καμπής για εκείνον, καθώς ο σοσιαλιστής Γάλλος πολιτικός, Φρανσουά Μιτεράν, θα τον υπερσκελίσει εκλογικά, εκλεγόμενος ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και θα τερματίσει την επταετή του παρουσία στο Ελυζέ. Αργότερα, ένα δεύτερο χτύπημα θα πλήξει την πορεία του από τον Ζαν Σιράκ. Πιο συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός του ντ’ Εσταίν, θα διασαλεύσει την ενότητα των Συντηρητικών στρεφόμενος εναντίον του και ο Βαλερί θα υποστεί ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά χτυπήματα στην ύστερη καριέρα του.
Μετά τη διπλή του ήττα αποχώρησε προσωρινά από την πολιτική, επανερχόμενος το 1984 στην ενεργό δράση ως Βουλευτής της Auvergne. Την ίδια ώρα, έδινε σημαντικές «μάχες» ώστε να ασκήσει επιρροή στην Ένωση, προτείνοντας ο Πρόεδρος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να εκλέγεται άμεσα.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, που άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Τετάρτης, υπήρξε εκείνος που παραχώρησε το αεροσκάφος του στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το βράδυ της 23ης προς 24ης Ιουλίου 1974, ώστε να επιστρέψει στην Ελλάδα ο Σερραίος πολιτικός έπειτα από έντεκα χρόνια και να σχηματίσει την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, επτά χρόνια μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας από τους Συνταγματάρχες.
Επιπλέον, κατά το διάστημα της Προεδρίας του, υποστήριξε την προσπάθεια του Καραμανλή για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, συμβάλλοντας στο να πεισθούν οι υπόλοιποι Οκτώ της Ένωσης και να καμφθούν οι αντιρρήσεις τους.
