Της Εύης Τσάκαλη,
Σε κάποιους θυμίζει τη Μόνα Λίζα, σε άλλους φέρνει στο νου τη Νίκη της Σαμοθράκης ή την Αφροδίτη της Μήλου, ενώ πολλοί το συνδέουν με τις χαρακτηριστικές πυραμίδες που υψώνονται στον προαύλιο χώρο του: πρόκειται για το Λούβρο, ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, που φιλοξενεί κατά προσέγγιση 10 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.
Το Λούβρο σε αριθμούς
Το Λούβρο μετατράπηκε οριστικέ σε μουσείο το 1793: έκτοτε καλύπτει 73.000 τετραγωνικά μέτρα, όπου φιλοξενούνται 35.000 έργα τέχνης, εκ των οποίων τα αρχαιότερα χρονολογούνται 7 χιλιετίες πριν τη σημερινή εποχή. Συγκεκριμένα, η συλλογή του μουσείου κατανέμεται σε 8 τμήματα: το τμήμα Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων, το τμήμα Ελληνικών-Ετρουσκικών εκθεμάτων και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων, το τμήμα Αρχαιοτήτων της Ανατολής, το τμήμα Ισλαμικών Τεχνών, το τμήμα Εικαστικών, το τμήμα Αντικειμένων Τέχνης και το τμήμα Γραφικών Τεχνών. Συστεγάζεται με το Εθνικό Μουσείο Ευγένιος Ντελακρουά, ενώ στην άμεση επέκτασή του βρίσκεται ο πιο παλιός δημόσιος κήπος του Παρισιού, ο Jardin des Tuileries. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι πολλά από τα διάσημα εκθέματα δε διατίθενται για τα μάτια μας, καθώς λέγεται ότι υπάρχουν περισσότερα από 445.000 κομμάτια και ότι το σύνολο των αποκτημάτων που εκτίθενται αποτελεί μόλις το 8% από αυτά.
Γιατί «Λούβρο»;
Υπάρχει διχογνωμία των ιστορικών σχετικά με την ετυμολογία του ονόματος του Λούβρου. Επικρατέστερες είναι οι θεωρίες περί λογοπαιγνίου που παραπέμπει στο μεγαλείο του κάστρου (ομοιότητα μεταξύ Louvre και L’Œuvre, που στα γαλλικά σημαίνει «το Έργο»). Σίγουρα πάντως συνιστά τοπωνύμιο, καθώς κάποτε αποδιδόταν στον νομό Ile-de-France ως το χωριό του “Louvres en Parisis”.
Από το Λούβρο του χθες μέχρι το Λούβρο του σήμερα
Η ιστορία του Λούβρου ξεκινά περίπου το 1190 με την απόφαση του Philippe Auguste για την ανέγερση ενός οχυρού για την προστασία του Παρισιού. Επρόκειτο για κίνηση χάριν της αστικοποίησης και της επίδειξης ισχύος. Εκτός από φρούριο, το Λούβρο αρχίζει σταδιακά να λειτουργεί και ως φυλακή σημαντικών προσωπικοτήτων. Παρότι τότε βρισκόταν στις παρυφές της πόλης (γι’ αυτό και λειτουργούσε ως φρούριο εξάλλου), με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερες συνοικίες δημιουργούνται στα πέριξ του, γεγονός που οδήγησε εν καιρώ πολλούς βασιλείς να επιλέξουν να κάνουν το Λούβρο κατοικία τους.
Ο βασιλιάς François ο Α’ κατέστησε το Λούβρο βασική του κατοικία το 1528, επιστρέφοντας από την αιχμαλωσία του στην Ισπανία, μετά την ήττα του στην Παβία το 1525. Αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το Λούβρο γνωρίζει μια πρωτοφανή παρακμή, καθώς χρησιμοποιείται για τη στέγαση φορέων της δημόσιας διοίκησης και παραμελείται, ενώ η κλοπή της Τζοκόντα το 1911 σηματοδοτεί το αποκορύφωμα της καθοδικής αυτής πορείας.
Στην πορεία του 21ου αιώνα, όμως, το Λούβρο αναβαθμίζεται και, σαν να αναγεννιέται, γίνεται το μουσείο με το κύρος που γνωρίζουμε σήμερα. Το 1989 πραγματοποιείται η κατασκευή της χαρακτηριστικής γυάλινης πυραμίδας από τον διάσημο αρχιτέκτονα I.M Pei. Σκοπός της κατασκευής αυτής ήταν να διοχετεύεται το φυσικό φως του ήλιου μέχρι και το υπόγειο. Σήμερα, οι επισκέπτες που έρχονται από όλο τον κόσμο για να θαυμάσουν το μεγαλύτερο μουσείο παγκοσμίως σχηματίζουν καθημερινά ουρές κολοσσιαίων διαστάσεων (αν και η πανδημία έχει πλέον ανατρέψει και αυτό το σκηνικό), ενώ το μουσείο είναι ανοιχτό στο κοινό τόσο την ημέρα όσο και σε βραδινές ώρες (nocturnes) σε ορισμένες περιστάσεις για επισκέψεις στο κελάρι του Λούβρου με την πληθώρα παλαιωμένων κρασιών.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
