Του Χάρη Πασχαλάκη,
Όπως όλοι γνωρίζουμε, εκτός από την ζωή μας στα Social Media, ζούμε και μια δεύτερη εντελώς πραγματική, η οποία περιστοιχίζεται από φίλους, συναδέλφους, γονείς, αλλά και πρώην. Eίτε μας αρέσει είτε όχι, κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν και βρίσκονται στην λίστα φίλων μας στο Τwitter, στο Instagram, στο Facebook, σε κάποιο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούμε για την επικοινωνία μας. Kαι όχι, ο πολιτισμός και η άνεση στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα, δεν επιβάλλει πάντα την οριστική διαγραφή ενός ανθρώπου από τη ζωή μας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με ορισμένους ανθρώπους χωρίζουμε συναινετικά και φιλικά, οπότε δεν υπάρχει χώρος για αμετάκλητο τέλος. Παραμένουμε φίλοι μαζί τους, εξακολουθούμε να μιλάμε και μετά από τον πρώτο καιρό της έντασης, ενώ, όχι μόνο ανταλλάζουμε “likes”, αλλά τα λέμε και από κοντά.
Γνωρίζουμε αναγκαστικά είτε το θέλουμε είτε όχι πράγματα για το πώς κυλάει πλέον η ζωή τους, τι κάνουν, πού βρίσκονται, που πήγαν διακοπές, με ποιους φίλους τους βγαίνουν, ποιον/ποια επέλεξαν για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Κοινώς, λεπτομέρειες που, εάν τα social media δεν βρίσκονταν στη μέση, δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε, εφόσον θα είχαμε χωρίσει. Όμως, στη γενιά που τα μέσα αυτά κυριαρχούν, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο θα ήταν πριν κάποια χρόνια. Αν δεν εφαρμοστεί ένα βίαιο unfriend, block, unfollow, restrict, τότε ο χωρισμός δεν είναι επίσημος. Κατά έναν λογικό τρόπο, πλέον οι πρώην μας ζουν μέσα από τα μηνύματα και τις virtual ζωές τους μαζί μας. Υπάρχει βέβαια και η μερίδα ανθρώπων που δεν έχει συνηθίσει ή απλά δεν τους αρέσει να συνεχίσουν να γνωρίζουν πράγματα για τους ανθρώπους, οι οποίοι τους πλήγωσαν και καταλήγουν είτε να κάνουν τα αδύνατα δυνατά, ώστε να αποφύγουν οποιαδήποτε δημοσίευση τους, είτε να αποχωρίζονται τα social media για ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Παλιότερα, εάν κάποιος ήθελε να αποφύγει έναν/μία πρώην απλώς απέφευγε συγκεκριμένα μέρη και παρέες που σύχναζε. Τώρα όμως αυτό δεν αποτελεί διέξοδο.
Ωστόσο, όπως έχει αναφερθεί σε σχετικά ερευνητικά άρθρα, ειδικά για τις σύντομες ερωτικές σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα και περίπλοκα. Πολλοί επιμένουν ότι ειδικά αυτό που λέμε περιστασιακοί εραστές αποθαρρύνει την οικειότητα. H εμπειρία, όμως, λέει ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όταν έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα έχουμε μοιραστεί κοινές εμπειρίες, καταστάσεις και πράγματα, όταν ο άλλος ξέρει τι μας αρέσει και μαθαίνει για εμάς, η οικειότητα που ζήσαμε είναι αρκετή. O, τι και να συμβεί και αν κάναμε στο μέλλον, θα είναι πάντα ο πρώην μας. Υπάρχουν πράγματα που μόνο εμείς γνωρίζουμε για αυτούς και αντίστοιχα μόνο αυτοί για εμάς, πράγματα που πιθανότατα δεν γνωρίζουν ούτε οι φίλοι και η οικογένεια μας.
Όπου κι αν πάει κάποιος, ο/ πρώην είναι εκεί. Ακόμα κι εάν επιλέξουμε να αποκρύψουμε κάποια τρέχουσα πληροφορία για τη ζωή μας στο Facebook, σε χρόνο ανύποπτο, σε γιορτές ή γενέθλια ή κάτω από κάποιο συναισθηματικό status μπορεί να εμφανιστεί, πατώντας ένα like, ένα σχόλιο ή απλά κάνοντας χιούμορ.
Το ερώτημα, λοιπόν είναι, χωρίζουμε με αυτόν τον τρόπο; Αν ο χωρισμός σημαίνει «τέλος», ξέχωρες και απόμακρες ζωές, πως μπορούμε να χωρίσουμε όταν ένα κομμάτι της ζωής μας εξακολουθεί να υπάρχει στο ίντερνετ και τα Social Μedia; Η απάντηση, ωστόσο, είναι δεδομένη. Είμαστε και θα είμαστε η γενιά που δεν χωρίζει ποτέ, που στη πραγματικότητα ποτέ ο ένας δεν θα καταφέρει να χάσει τα ίχνη του άλλου. Αυτό βέβαια μπορεί να αποφευχθεί, εάν υπάρχουν σημαντικοί και αναγκαίοι λόγοι. Αν όχι, γινόμαστε ένα καινούργιο, ίσως και ένα πιο πολιτισμένο είδος που μαθαίνει να προσπερνά τις μικρότητες, τα μικρά πάθη του παρελθόντος και να συνεχίσει να ζει και να συνυπάρχει σε μια διαδικτυακή θάλασσα από «πρώην».
