Πολλά παιδιά αποφασίζουν αυτό που θέλουν να σπουδάσουν στην εφηβική ηλικία, επηρεαζόμενοι από τους γονείς, τους καθηγητές, την άποψη της κοινωνίας και πολλούς άλλους παράγοντες, οι οποίοι τους πιέζουν σε μια επαγγελματική επιλογή. Πολλές φορές, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν διαβάζουμε, δεν βρισκόμαστε στο επιθυμητό επίπεδο μιας δουλειάς, πράγμα που μπορεί να περιέχει από απολύσεις και άσχημη φήμη μέχρι κριτική, σχόλια και άσχημη ψυχολογική κατάσταση του εργαζόμενου.
Μεγάλο παράδειγμα αποτελούν οι Κόνραντ Κέι και Μίκι Ντάουν, που απέτυχαν στον τραπεζικό και χρηματοοικονομικό κλάδο, όμως δεν τα παράτησαν και γράφοντας το τηλεοπτικό σόου “Industry” έκαναν μεγάλη επιτυχία στις τηλεοπτικές οθόνες.
Η σειρά “Industry” έχει να κάνει με πέντε απόφοιτους κολλεγίου, που περιηγήθηκαν στον τομέα της τραπεζικής και των οικονομικών, όπως έγινε και με τους συγγραφείς της σειράς, απλώς παραδέχονται ότι οι πρωταγωνιστές της σειράς είναι πολύ πιο ικανοί και αποδοτικοί από τους ηθοποιούς, όπως έδειξαν τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Κέι δήλωσε στο CNBC: «Υπήρχε πάντα κάποιος που ήξερε περισσότερα για τις μετοχές από εμένα, οπότε δεν ήξερα ποτέ έπρεπε να μιλήσω. Το βρίσκω πολύ δύσκολο να είμαι σε μια δουλειά που δεν είμαι καλός, γιατί φοβάμαι μην απολυθώ και δεν μου αρέσει που κάποιος που μου κάνει μια ερώτηση, καταλαβαίνει πόσα λίγα ξέρω για το θέμα, καθώς έχει μεγαλύτερη τεχνογνωσία σε αυτόν τον κλάδο», τονίζοντας ότι το αφεντικό του, του είχε πει κάποτε ότι είναι ο χειρότερος εργαζόμενος στον τομέα των χρηματοοικονομικών που έχει δει ποτέ.
Επίσης, ο Ντον έλεγε ότι το να δουλεύει σε μια εταιρία ως αναλυτής σε συγχωνεύσεις και εξαγορές, δεν του πήγαινε και δεν ήταν τόσο αποδοτικό, αφού περισσότερο κακό έκανε στην εταιρία πάρα βοηθούσε, αναφέροντας ότι: «Δεν ξέρω πολλά πράγματα. Δεν καταλάβαινα πώς να κάνω την δουλειά μου και πάντα ζητούσα βοήθεια».
Οι δύο συνεργάτες αρχικά ξεκίνησαν να γράφουν για μια εκπομπή στα χρηματοοικονομικά, αλλά αποφάσισαν να κάνουν μια σειρά, για να βγάλουν όλες τις απογοητεύσεις τους, τις εμπειρίες τους και το τι ένιωσαν. Στο “Industry” ένιωθαν πως ήταν να βρίσκονται στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι, ενώ προσπαθούσαν πολύ.
O Ντον ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Κάπως έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν σίγουρα αυτό που ήθελα να κάνω, αλλά γρήγορα έγινε προφανές ότι ήμουν πολύ ακατάλληλος για αυτό. Το να γράφω ήταν μια ασφαλής επιλογή, γιατί ήξερα ότι είμαι καλός σε αυτό. Έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να είμαι μέτριος στα χρηματοοικονομικά. Όταν η πείνα για τη δουλειά τελειώνει, νιώθεις τη ζωή σου να καταρρέει γύρω σου, καθώς κολλάς σε αυτήν τη δουλειά, δεν σε νοιάζει πια, σταματάς να προσπαθείς, καθιστώντας πολύ δύσκολο το να εντυπωσιάσεις τους ανθρώπους γύρω σου».
Συμπέρασμα όλων όσα διαβάσατε παραπάνω είναι ένα και φυσικά είναι πως μία αποτυχία δεν σημαίνει ποτέ ολοκληρωτική καταστροφή. Ίσα ίσα που μπορεί να προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία αν αξιοποιηθούν σωστά, μπορεί να οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
