Της Μαριλίνας Γερασίμου,
Κατά τον περίπατό σου -αφού έχεις στείλει, βέβαια, το ειδικό μήνυμα 6- συναντάς ένα χτυπημένο σκυλάκι και γεμάτος ευσυνειδησία και συμπόνια αμέσως καλείς την τοπική φιλοζωική. Στο τηλέφωνο δεν απαντά κανείς. Στη γειτονιά σου ταΐζεις κάθε μέρα δέκα μωρά γατάκια και αποφασίζεις να επικοινωνήσεις με το Δήμο, για να αναλάβουν τη στείρωση τους. Καμία ανταπόκριση.
Την ίδια στιγμή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σφύζουν από ειδήμονες φιλόζωους με άποψη επί παντός επιστητού, έτοιμους να στήσουν στον τοίχο οποιονδήποτε τολμήσει να ζητήσει ένα κουτάβι ή ένα κουτάβι ράτσας ή ένα ήσυχο ζωάκι για παρέα σε ηλικιωμένο ή γενικώς έχουν το «θράσος» να διατυπώσουν ένα ευγενές αίτημα στην αναζήτησή τους για τη συντροφιά ενός κατοικίδιου. Άγνωστη παραμένει βέβαια η δική τους φιλοζωική δράση.
Στην Ευρώπη του κράτους δικαίου, τα ζώα κατέχουν ειδική θέση στη μέριμνα του κράτους, το οποίο φροντίζει να υπάρχει κεντρικός συντονισμός για τη φροντίδα τους. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός πως σπάνια θα δεις αδέσποτο ζώο να τριγυρνά στις υπόλοιπες πόλεις της Ευρώπης. Στο εξωτερικό, βέβαια, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται καλύτερα την ευθύνη του να έχεις σκύλο ή γάτα. Δεν χρειάζεται να τονίσω την αντίθεση σε σχέση με τη χώρα μας. Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι τουρίστες παραξενεύονται με την παρουσία των αδέσποτων κεραμιδόγατων στα νησιά των Κυκλάδων.
Με βάση την ελληνική νομοθεσία, οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι για την υγειονομική κάλυψη και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων. Σχεδόν κάθε Δήμος στην Ελλάδα δηλώνει πως έχει ενεργή εθελοντική ομάδα στην φιλοζωική επιτροπή. Στους μισούς και παραπάνω οι επιτροπές αυτές είναι άφαντες. Φυσικά, κανένας κρατικός σχεδιασμός δεν υπάρχει για την προστασία και τη φροντίδα των αδέσποτων. Αναρωτιέται δικαίως κάποιος, γιατί υπάρχουν τόσες πολλές φιλοζωικές οργανώσεις από τη στιγμή που κανένα αδέσποτο δεν μπορεί να βοηθηθεί από αυτές; Δεν έχουν χώρο για φιλοξενία, δεν έχουν αρκετούς εθελοντές, δεν έχουν χρήματα, ούτε και λόγο ύπαρξης τελικά.
Το πρόβλημα βέβαια δε σταματά στις ανίκανες φιλοζωικές οργανώσεις. Στη χώρα του φαίνεσθαι, ακόμα και το ενδιαφέρον για τα ζώα έχει καταλήξει να είναι μέσο αυτοπροβολής. Συχνά στους δρόμους βλέπει κανείς «φιλόζωους» ιδιώτες με τεράστια σκυλιά ράτσας, που τα βγάζουν βόλτα για να τα κλειδώσουν μετά μέσα στα μικρά διαμερίσματά τους όλη μέρα. Πώς ζει ένας μολοσσός μέσα σε 50 τετραγωνικά; Επίσης, συχνό θέαμα στους δρόμους της Αθήνας είναι τα παρατημένα κατοικίδια με την ταυτότητα τους ακόμα περασμένη στον λαιμό, να παίρνουν από πίσω τους περαστικούς ψάχνοντας τα αφεντικά τους που τα πέταξαν.
Και φυσικά, αποκορύφωμα είναι τα αυξανόμενα φαινόμενα κακοποίησης και εγκατάλειψης ζώων στη χώρα μας, με τα περιστατικά που έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας να είναι όλο και περισσότερο αποτροπιαστικά. Βία, κακοποίηση, εγκατάλειψη, δηλητηρίαση με φόλες και η λίστα δε σταματάει εδώ. Πώς μπορούν να πυροβολούν με καραμπίνα ένα αδέσποτο; Πώς μπορούν να πετάνε στα σκουπίδια ζώα, λες και είναι απορρίμματα;
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούν από το μυαλό μου μετά την πρόσφατη υιοθεσία του γάτου μου, η οποία ήταν αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της ανικανότητας από τους ειδικούς του δήμου να φροντίσουν τα αδέσποτα της περιοχής. Το συμπέρασμά μου είναι πως στην Ελλάδα φαίνεται να υπάρχει μεγάλη σύγχυση αναφορικά με την προστασία των αδέσποτων και την έκφραση της φιλοζωίας. Για άλλη μια φορά, η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα που απορρέει από την έλλειψη παιδείας και οργάνωσης, θέτοντας όμως σε κίνδυνο με αυτήν την απερισκεψία τόσο τα ζώα, όσο και τους πολίτες, καθώς δίχως τη σωστή υγειονομική φροντίδα είναι πιθανό να προκύψουν σοβαροί κίνδυνοι. Όσο για την ευθύνη, αυτή βαραίνει τόσο τους πολίτες που όταν βαρεθούν ένα ζώο το ξεφορτώνονται, όσο και τους δήμους που δείχνουν να αδιαφορούν για τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των αδέσποτων και δεν εφαρμόζουν τους υγειονομικούς κανόνες.
Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν περισσότερο βοηθητικό εάν επιστρατεύαμε τη φιλοζωική μας διάθεση και την ενέργειά μας στην ουσιαστική βοήθεια των αδέσποτων αντί να κατακρίνουμε κακεντρεχώς αγνώστους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο όνομα της φιλοζωίας. Όπως έλεγε και ο Αμερικανός εφευρέτης Τόμας Έντισον: «Η έλλειψη βίας οδηγεί στην υπέρτατη ηθική που είναι και ο σκοπός όλης της εξέλιξης. Μέχρι να σταματήσουμε να κάνουμε κακό στα ζώα, είμαστε ακόμα απολίτιστοι».
