Της Παναγιώτας Μπούκα,
Δεύτερη καραντίνα και όλα φαντάζουν πιο δύσκολα. Πιο δύσκολο να κάνεις γυμναστική, να ασχοληθείς με κάτι δημιουργικό, να επιδιώξεις μια δραστηριότητα. Μπορεί να φταίει που αυτή η καραντίνα είναι εν μέσω χειμώνα και το μόνο που θέλουμε είναι να περνάμε τις ημέρες μας χουχουλιασμένοι κάτω από τα σκεπάσματα βλέποντας σειρές στο Netflix. Ίσως να φταίει που αυτή η κατάσταση μάς έχει πλέον όλους κουράσει και δεν έχουμε όρεξη να ασχοληθούμε. Σίγουρα, όμως, όλοι έχουμε μια μουντάδα γύρω μας, η αμφιβολία για το αύριο μάς κάνει διστακτικούς να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, απαισιόδοξους στο να ξεκινήσουμε ένα νέο χόμπι.
Περνώντας δυο βδομάδες σχεδόν σε αυτό το mood της καραντίνας και με το αίσθημα των Χριστουγέννων να πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος μας, αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Μιας και δύσκολα θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε φέτος τα Χριστούγεννα, και ειδικά με δικούς μας ανθρώπους, η μοναξιά είναι ένα αίσθημα που θα μας διακατέχει σίγουρα σε αυτές τις γιορτές. Η συντροφικότητα και η ανάγκη να έχουμε κάποιον διπλά μας -ειδικότερα στις δύσκολες αυτές περιόδους- είναι πολύ αναγκαία και αυτός είναι ο λόγος που σκέφτηκα να δημιουργήσω αυτά τα απλά μα όμορφα δώρα για τους φίλους μου: κούπες!
Όχι μόνο για αυτούς, αλλά και για μένα την ίδια, να επιδιώξω να κάνω κάτι δημιουργικό, που θα φέρει χαρά και σε μένα, αλλά και στους γύρω μου. Κάτι που θα έχει μια αρχή και ένα τέλος, ένα αποτέλεσμα που σίγουρα θα είναι αρεστό, ένα αίσιο τέλος. Και αυτό είναι που με παρακινούσε για ημέρες, από την στιγμή που παρήγγειλα τα υλικά μέχρι την στιγμή που άρχισα να δημιουργώ και να κάνω σχέδια πάνω στις κούπες, να ξεχνιέμαι λίγο από την καθημερινότητα. Δεν πίστευα ότι θα πιάσει ή ότι θα συνεχίσω να το κάνω, θεωρούσα ότι θα βαριόμουν γρήγορα, γιατί και ως άνθρωπος, εάν δεν τα πηγαίνεις καλά με την τέχνη και το σχέδιο, αυτά σε αποθαρρύνουν, αλλά εγώ ένιωθα το ακριβώς αντίθετο.
Είναι απίστευτο το πόσο πιο γαλήνιος, ήρεμος αλλά και λιγότερο μόνος μπορείς να νιώσεις, όταν δημιουργείς κάτι για έναν δικό σου άνθρωπο και σκέφτεσαι πως αυτός μπορεί να νιώσει με αυτό το δώρο. Πολλές φορές και μια φωτογραφία κρεμασμένη σε έναν τοίχο μας κάνει να νιώθουμε καλυτέρα. Μας παρέχει την επιβεβαίωση του να νιώθουμε ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω για εμάς, που μας σκέφτεται και που έχει και αυτός μια δικιά μας φωτογραφία, κρεμασμένη σε έναν τοίχο του.
Αυτό ήθελα και εγώ να επιτύχω με τα δώρα που σχεδίασα για τους φίλους μου. Ήθελα να έχουν ένα κομμάτι μου δίπλα τους, στις ημέρες αυτές, που να τους κάνει παρέα σε οποιοδήποτε σημείο του σπιτιού. Και τι καλύτερο από μια κούπα, που τον χειμώνα τη θες συνέχεια δίπλα σου, γεμάτη με το αγαπημένο σου ρόφημα. Τη θες το πρωί, όταν ξυπνάς με τον καφέ σου, το μεσημέρι, με τον δεύτερο καφέ σου και το βράδυ, με ένα ζεστό ρόφημα (ελπίζω όχι με έναν τρίτο καφέ). Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να ξυπνάς σε ένα άδειο σπίτι και να βάζεις καφέ σε μια κούπα, σε μια κούπα που την έφτιαξε ένας φίλος.
Ναι, καλά διαβάσατε, την έφτιαξε ένας φίλος. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και σκέφτηκα να φτιάξω μια κούπα για κάθε έναν φίλο μου και να τη ζωγραφίσω με αναμνήσεις και κομμάτια της ζωής που μας συνέδεαν. Να απομονώσω κάθε υπέροχη και ταυτόχρονα ξεχωριστή ιδιοτροπία τους και να τη συνδυάσω με μια στιγμή μας, για να τους κάνει να νιώθουν λιγότερο μόνοι, λιγότερο «λίγοι» σε όλο αυτό το τεράστιο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Οι καταστάσεις που βιώνουμε έχουν γίνει αρκετά δύσκολες και το στήριγμα των φίλων και των συγγενικών μας προσώπων ήταν πάντα βοηθητικό, για να τα βγάζουμε πέρα, οι συνθήκες, όμως, μας κρατάνε μακριά, με αποτέλεσμα να επιδιώκουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, αυτή τη ζεστασιά του οικείου. Και ένα τέτοιο αντικείμενο συνδυάζει και τα δυο, είναι μια ζεστή αγκαλιά από κάποιον, που μας αγαπά. Γιατί αυτό είναι που χρειαζόμαστε όλοι κατά βάθος.
