Της Αρετής Δανδάκη,
«Νέα Γενιά». Μια φράση, η οποία ηχεί στα αυτιά των πολιτών, τον τελευταίο καιρό έχοντας συνήθως αρνητική χροιά. Η νέα γενιά που ευθύνεται για την μετάδοση της πανδημίας, που είναι αρμόδια να μεταβάλει το δυσοίωνο, ως αναπαράγεται, μέλλον. Μια γενιά, που δεν έζησε με την πραγματική έννοια του όρου, τον πόλεμο, όμως βίωσε και βιώνει τις σκληρές οικονομικές συνέπειές του, σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας.
Σκέψου λοιπόν, να είσαι παιδί την δεκαετία του 2000, μια δεκαετία η οποία προοιώνιζε μια –εύθραυστη εν τέλει- επιτυχία, οικονομική άνοδο και πρόοδο, ενώ βαδίζοντας προς το τέλος της, να εμφανίζονται δειλά, τα προβλήματα. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η διόγκωση του χρέους και οι, σχεδόν εγκληματικά, λανθασμένες εκτιμήσεις των ιθυνόντων, οδηγούν, όπως ήταν αναμενόμενο, στο πρώτο μνημόνιο το 2010. Η οικονομική κατάσταση δεν αντιστρέφεται, αντιθέτως επιδεινώνεται. Ακολουθεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων», το μνημόνιο του 2012, το «όχι» που έγινε «ναι» και έπεται το τελευταίο μνημόνιο του 2015. Μέσα σε μια πενταετία αποκαθηλώθηκε η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία της πολιτικής ηγεσίας, επήλθε άνοδος της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, η ανεργία εκτοξεύθηκε μαζί με τα ψυχολογικά αδιέξοδα. Ανάμεσα στις ολέθριες συνέπειες της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, μια γενιά, που τόσο καιρό παρατηρούσε, τώρα μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και καλείται να αποφασίσει για το μέλλον.
«Όνειρα ή επαγγελματική αποκατάσταση;» αναρωτιέται ο νέος στην Ελλάδα του brain drain, όπου τα μεγαλεπήβολα σχέδια κάθε εκλογικής εκστρατείας παραμένουν πάντα στο πλαίσιο υποσχέσεων. Σε συνθήκες όπου η κακοπληρωμένη –ή και- απλήρωτη εργασία αποτελεί «must», χαμένοι μέσα σε sites με αγγελίες και προκηρύξεις, εγκλωβίζεται στον φαύλο κύκλο της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας, σε μια χώρα με ένα ποσοστό ύψους 37,8% (Με μόνη χώρα την Ισπανία να την ξεπερνάει με 40%) στην ανεργία των νέων ανθρώπων.
Το ήδη προβληματικό προαναφερθέν καθεστώς, ενισχύθηκε στην περίοδο πανδημίας που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Έπειτα από δύο χρόνια προσπάθειας οικονομικής εξυγίανσης και ανάπτυξης, οι συνέπειες της τρέχουσας πανδημίας χτύπησαν την πόρτα και στην συνηθισμένη πλέον σε κρίσεις, ελληνική νεολαία. Οι παλιοί γνώριμοι λοιπόν, έρχονται αντιμέτωποι με νέα αύξηση της ανεργίας, αναγκάζοντάς τους να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα. Τα σχέδια και τα προγράμματα της Ε.Ε, αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν, ενώ η κυβέρνηση αδυνατεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για την αξιοπρεπή εργασία των νέων. Να σημειωθεί, πως το φαινόμενο δεν αποτελεί μονάχα ένα σύστημα δεικτών ή στατιστικών αναλύσεων. Απεναντίας, αποτελεί ένα ζήτημα, καίριο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, που ταλανίζει πολίτες και κυβερνήσεις.
Μια νέα κρίση που έρχεται, σύμφωνα με τους ειδικούς, καλεί τη νέα γενιά σε μια ακόμη σκληρή δοκιμασία. Θα ανταπεξέλθει έπειτα από την μακρόχρονη εμπειρία της. Ζητούμενο είναι δε, να λάβει τα ηνία και να απαιτήσει την αρμόζουσα προσοχή, να αποκτήσει κίνητρα και προοπτικές, ώστε να αντιστρέψει την τάση που την θέλει την ανεύθυνη γενιά που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την διασκέδασή της.
