Του Γιώργου Μοσχόπουλου,
Οι ορίζοντες των οικονομικών διευρύνθηκαν ιδιαίτερα μετά το 1960, με την ανάπτυξη των εφαρμοσμένων πεδίων. Η οικονομική ανάλυση εφαρμόστηκε σε θέματα που ενέπιπταν στο πεδίο των πολιτικών επιστημών και της κοινωνιολογίας. Για παράδειγμα, η τυπική θεωρία των τιμών εφαρμόστηκε στην ερμηνεία συμπεριφορών που αφορούν την εγκληματικότητα ή την οικογένεια. Οι εξελίξεις αυτές έκαναν τα οικονομικά αντικείμενο έως και χλευασμού, με καλύτερο παράδειγμα ένα άρθρο για το βούρτσισμα των δοντιών, χρησιμοποιώντας την αναλυτική μέθοδο του Becker.
Παρ’ όλα αυτά, τα οικονομικά άρχισαν να διεισδύουν όλο και περισσότερο στις συγγενείς κοινωνικές επιστήμες. Ένα άλλο πεδίο που διεύρυνε τα όρια της κοινωνικής επιστήμης είναι η θεωρία της δημόσιας επιλογής. Αν και ο κλάδος ουσιαστικά ξεκίνησε να αναπτύσσεται με τη θεωρία της ψηφοφορίας και το θεώρημα της αδυνατότητας του Arrow, συστηματοποιήθηκε γύρω στο 1960, με μια σειρά οικονομολόγων, οι οποίοι εφάρμοσαν καθιερωμένες οικονομικές τεχνικές στη λήψη αποφάσεων από κυβερνήσεις και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, θεωρώντας τους ορθολογικούς δρώντες που απέβλεπαν σε μεγιστοποίηση του οφέλους τους. Η αδυναμία δημιουργίας ενός μηχανισμού που θα είχε την πλήρη επίβλεψη των πολιτικών δρώντων αύξανε την πιθανότητα αποτυχίας της κυβέρνησης. Ωστόσο, οι ιδέες αυτές έκαναν πολλά παραπάνω από το να προσθέσουν ένα ακόμα κεφάλαιο στα συγγράμματα μικροοικονομικής, καθώς η θεωρία της δημόσιας επιλογής αναπτύχθηκε ως αυτόνομος κλάδος, μέχρι και που απέκτησε και δικό του επιστημονικό περιοδικό. Σύντομα, ο κλάδος ακολούθησε δικούς του δρόμους, ξεφεύγοντας από τα οικονομικά κι αναπτύχθηκε απρόσκοπτα.
Αυτός ο ιμπεριαλισμός της οικονομικής επιστήμης γεννά μια σειρά ερωτημάτων για το πού ακριβώς μπορούν να χαραχθούν τα όρια της οικονομικής επιστήμης. Η διαδικασία διαφοροποίησης των οικονομικών συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, με τη δημιουργία πληθώρας νέων κλάδων και αντικειμένων. Η ανάπτυξη της επιστήμης του management έθεσε νέες προκλήσεις για τα όρια των οικονομικών. Πολλές από τις εξελίξεις εκείνης της περιόδου έχουν αμφισβητηθεί έντονα από άλλους κοινωνικούς επιστήμονες, ωστόσο οι οικονομολόγοι θεωρούν τα οικονομικά ως την πιο αυστηρή κοινωνική επιστήμη ή τη βασίλισσα των κοινωνικών επιστημών, στάση που φυσικά χαρακτηρίζεται από πολλούς αλαζονική και ιμπεριαλιστική.
Συμπερασματικά, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται σαφές ότι τα όρια των επιστημών όλο και περισσότερο διευρύνονται, ειδικά όσον αφορά τις κοινωνικές επιστήμες. Τα οικονομικά είναι ισάξιας σημασίας με όλες τις άλλες κοινωνικές επιστήμες και δε θα έπρεπε να επισκιάζουν οποιαδήποτε άλλη συγγενή επιστήμη τουλάχιστον ως προς τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Αντ’ αυτού, θα έπρεπε οι υπόλοιπες κοινωνικές επιστήμες να συμπεριλάβουν περισσότερο τη χρήση της στατιστικής, ώστε να δίνουν στα ευρήματά τους μια πιο αποδεικτική χροιά.
