Του Δημήτρη Τόλια,
Την περασμένη Κυριακή ο Λούις Χάμιλτον κατέκτησε θριαμβευτικά τον 7ο παγκόσμιό του τίτλο στη Formula 1, ισοφαρίζοντας το μυθικό ρεκόρ του Μίκαελ Σουμάχερ. Ένα κατόρθωμα που, απλώς, το περιμέναμε να συμβεί και έγινε, όπως έσπασαν και τα άλλα ρεκόρ (νικών, βάθρων, pole position). Εκείνο το οποίο έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια ο βρετανός, πέραν των στατιστικών, είναι η καταξίωση. Ο Χάμιλτον από οδηγικό φαινόμενο γίνεται ένας μύθος του σπορ. Ένα είδωλο που εκπέμπει συμβολικά την ελπίδα μέσω του αγώνα.
Όταν πέρασε πρώτος την γραμμή τερματισμού στην Κωνσταντινούπολη και κατέκτησε και μαθηματικά το πρωτάθλημα, όντας φορτισμένος συναισθηματικά, είπε τα εξής λόγια: «Αυτό για όλα τα παιδιά του κόσμου, που ονειρεύονται το ακατόρθωτο. Μπορείτε κι εσείς να τα καταφέρετε». Όπως έκανε και εκείνος. Ένα παιδί φτωχής οικογένειας, που δεχόταν σχολικό εκφοβισμό στο σχολείο για το χρώμα του δέρματός του, κατάφερε σήμερα να είναι επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Και σε ποιο άθλημα; Σε ένα σπορ που απαιτεί αρκετά χρήματα για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις.
Και όμως, το έκανε με τον τρόπο που εκείνος γνωρίζει καλά. Αγωνιζόμενος. Όσο ο πατέρας του έκανε τρείς και τέσσερεις δουλειές για να καταφέρει να γεφυρώσει το χάσμα που χώριζε τον γιο του από το όνειρο, ο μικρός Λούις αγωνιζόταν απέναντι όχι μόνο στους αντιπάλους του στην πίστα, αλλά και απέναντι στον ρατσισμό, τον οποίο δεχόταν από το κοινωνικό του περιβάλλον. Και μαντέψτε. Εκεί έκανε την πρώτη του νίκη. Ξεπέρασε τις δυσκολίες, δούλεψε σκληρά, όρθωσε ανάστημα, πάλεψε μέσα στην πίστα, πάλεψε έξω από αυτήν με τις σκιές της κοινωνίας. Πάλεψε μέσα του και νίκησε κάθε αγώνα που είχε να δώσει.
Το ταλέντο του φάνηκε από μικρή ηλικία και σε λίγα χρόνια βρέθηκε στον μαγικό κόσμο της Formula 1, δίπλα στον τότε πρωταθλητή Φερνάντο Αλόνσο, οδηγώντας το μονοθέσιο της ισχυρότερης ομάδας του grid για τη σεζόν του 2007. Ως φίλαθλος της Φερράρι, δεν τον είδα με καλό μάτι. Νεύριαζα και απελπιζόμουν κάθε φορά που στερούσε από τη σκουντερία τη νίκη ή το πρωτάθλημα. Και τώρα με εκνευρίζει η ολοκληρωτική του οδήγηση, επειδή αυτό σημαίνει ήττα για την ομάδα μου. Όμως, πλέον ξέρω πως τόσα χρόνια δεν παρακολουθούσαμε ένα φαινόμενο, αλλά έναν μύθο.
Και έτσι όλα βγάζουν νόημα. Επειδή είναι ένας μύθος, δεν έχει αντίπαλο τα τελευταία χρόνια. Επειδή είναι ένας μύθος, κερδίζει αγώνες που φαίνονταν χαμένοι από χέρι (Τουρκία 2020, Γερμανία 2018 κ.α.). Επειδή είναι ένας μύθος, έχασε το πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν μόνο για ένα γλίστρημα (Κίνα 2007). Επειδή είναι ένας μύθος, πάλεψε με τον ρατσισμό, έκλεισε τα αυτιά του, εργάστηκε και απέδειξε το ποιος είναι.
Η συζήτηση για το αν είναι απλά τυχερός, οδηγώντας πάντα ισχυρά μονοθέσια, και όχι τόσο ένα οδηγικό ταλέντο έχει κλείσει προ πολλού. Η ομάδα φυσικά και διαδραματίζει μείζονα ρόλο στην καριέρα ενός οδηγού, ωστόσο η απόδοση αφορά αποκλειστικά αυτόν. Δεν έχασε από κανέναν teammate του, πέραν του Ρόζμπεργκ το 2016 (και αυτό, γιατί ο κινητήρας της Μερσέντες τον εγκατέλειψε στον αγώνα της Μαλαισίας, όπου και ήταν με διαφορά πρώτος). Αλλά και αυτό να μην λέει κάτι, λένε οι αγώνες του, ο τρόπος που χειρίζεται τον αγώνα και το αυτοκίνητο.
Τόσο στην εκκίνηση όσο και στα προσπεράσματα έχει την απαραίτητη ψυχραιμία και νηφαλιότητα να πατήσει το φρένο εκεί που χρειάζεται. Δεν συνηθίζει τις φανταστικές προσπεράσεις σε δύσκολα σημεία. Σημαδεύει, οπλίζει και εκτελεί ώστε στο τέλος να είναι αυτός ο νικητής. Ελέγχει μαγικά τον ρυθμό του ώστε να προστατεύει το μονοθέσιο και, όταν χρειαστεί, μπορεί να αναπτύξει καταιγιστικό ρυθμό για να φτάσει στη νίκη (Ουγγαρία 2019, Μπαχρέιν 2017, η pole στη Σιγκαπούρη το 2018).
Το σημαντικότερο είναι πως παρουσιάζει μια μυστηριώδη ανθεκτικότητα στην πίεση. Το 2008 και στις 4 σεζόν μεταξύ 2015 και 2018 που έδωσε μάχη για τον τίτλο δεν λύγισε μπροστά στην πίεση. Εκεί που ο Ρόζμπεργκ έκανε λάθος (Αυστρία 2016) και ο Φέτελ γλιστρούσε (Γερμανία, Ιταλία 2018), ο Λούις στάθηκε σαν βράχος στα κύματα, τα έκανε όλα σωστά και στο τέλος τα κατάφερε ξανά.
Οι συγκρίσεις ανάμεσα σε οδηγούς και εποχές είναι εκτός πραγματικότητας. Καμία σχέση δεν είχε ο Χάμιλτον με τον Σουμάχερ και ο Σουμάχερ με τον Φάντζιο. Έγιναν όλοι από φαινόμενα της γενιάς τους μύθοι της εποχής του σπορ. Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλα πρόσωπα. Ο μύθος Χάμιλτον είναι αυτό που είναι. Και θα παραμείνει στον νου των φιλάθλων της Φόρμουλα 1 ως ένας οδηγός καταιγιστικός, νηφάλιος, ολοκληρωτικός και ταχύτατος. Από την άλλη, το φαινόμενο της οδήγησης πάντα θα πηγαίνει πακέτο στη μνήμη μας με τον κοινωνικό άθλο που έχτισε την προσωπικότητά του.
Ένας μαχητής στην πίστα και ένας αγωνιστής που μάχεται κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων και τρέχει για να δίνει ελπίδα σε όλα τα παιδιά του κόσμου που κυνηγούν τα όνειρά τους, αλλά φοβούνται τα ψηλά εμπόδια. Ο Λούις, κερδίζοντας, τους δίνει την ψυχική δύναμη ώστε να συνεχίσουν. Να εργαστούν σκληρά και να παλέψουν. Γιατί, αφού πέτυχε ο Λούις, να μην πετύχω και εγώ; Για τους λόγους αυτούς, ο Λούις Χάμιλτον στα 35 του δεν είναι απλά ένα φαινόμενο των αγώνων. Είναι ένας μύθος.
