Της Χριστιάννας Αντωνοπούλου,
Εδώ και περίπου μία εβδομάδα και κάτι ημέρες το δεύτερο γενικό lockdown στη χώρα είναι γεγονός. Η αλήθεια είναι πως ήταν θέμα χρόνου, ήταν κάτι που το περιμέναμε και γενικά δε μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους, τουλάχιστον ψυχολογικά. Οι αριθμοί των κρουσμάτων και των νεκρών δυστυχώς αυξάνονται δραματικά, ενώ οι ΜΕΘ ασφυκτιούν, με πολλές από αυτές να είναι ήδη γεμάτες. Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν ακόμα πειστεί ότι η κατάσταση είναι σοβαρή, ότι όντως ο κορωνοϊός υπάρχει και ότι πρέπει, για να δούμε όλοι μας κάποτε μια άσπρη μέρα, να τηρούν τα μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσής του.
Πριν λίγες ημέρες ένας ακόμα συνάνθρωπός μας, πνευμονολόγος και πατέρας τριών ανήλικων παιδιών, έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό. Λίγους μήνες πριν, ο ίδιος με ανάρτηση του στο λογαριασμό του στο Facebook μιλούσε για όλους εκείνους που έχουν μόνοι τους χριστεί γιατροί και λοιμωξιολόγοι στη θέση των γιατρών και των λοιμωξιολόγων. Και δυστυχώς, αυτό το θέμα που έθιγε είναι μια μεγάλη αλήθεια. Γιατί, ανέκαθεν εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα, ότι είμαστε γιατροί, δάσκαλοι, και γενικώς πανεπιστήμονες.
Σε σοβαρές κρίσεις, όπως αυτή που βιώνουμε με τον κορωνοϊό, αυτό που απαιτείται είναι πειθαρχία, πνεύμα σύμπνοιας και συλλογικότητας και όχι ο καθένας να πράττει κατά το δοκούν.
Κατανοώ ότι λείπει η διαπροσωπική επαφή με άτομα που αγαπάμε και εξαιτίας των καταστάσεων έχουμε καιρό να δούμε. Κατανοώ ότι δραστηριότητες που πριν ήταν δεδομένες, τώρα πλέον φαντάζουν εντελώς μακρινές. Ωστόσο, αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα ορισμένων, είναι πρόβλημα όλων μας. Όλοι μας είμαστε ζορισμένοι, όλοι νιώθουμε περιορισμένοι. Και δεν πιστεύω πως χάσαμε τα νιάτα μας, όπως υποστηρίζουν μερικοί, επειδή αναγκαστήκαμε να περιοριστούμε κάποιο διάστημα. Ναι, είναι δυσάρεστο, αλλά μακάρι να περάσει σύντομα όλο αυτό και να είμαστε υγιείς, ώστε να τα χαρούμε αργότερα, όπως άλλωστε κάναμε ήδη και πριν την κρίση αυτή.
Έπειτα, αρκετός κόσμος πιστεύει ότι ο κορωνοϊός δεν υπάρχει, επειδή ισχυρίζονται ότι ακόμα δεν έχει νοσήσει κάποιο άτομο από το στενό τους περιβάλλον ή εν τέλει πείθονται, αφού νοσήσει ή νοσήσουν οι ίδιοι. Τη στάση αυτή ας μου επιτραπεί να τη χαρακτηρίσω στην καλύτερη περίπτωση αφελή. Με την ίδια λογική, επειδή άτομα του περιβάλλοντος μας δε νοσούν από ελονοσία ή AIDS, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αυτές οι ασθένειες. Ακόμα και η στάση του «παθόντος μαθόντος» μοιάζει κάπως παιδαριώδης. Και σε κάθε περίπτωση, αν κάποιος θεωρεί ότι «το σύστημα» και τα ΜΜΕ διογκώνουν τα γεγονότα και υπερβάλλουν, θα μπορούσε χωρίς καμία προστασία να πάει σε νοσοκομεία και να παράσχει εθελοντικά βοήθεια. Όμως και τότε ακόμα θα σπεύσουν και θα πουν «πως εμείς δεν είμαστε γιατροί…»
Βέβαια, ως αντίλογο, θα μπορούσαν ορισμένοι να αναφέρουν πως «εμάς δε μας νοιάζει να νοσήσουμε, κοίτα να προφυλαχθείς εσύ που σε ενδιαφέρει», όπως είχε απαντήσει «ωραιότατα» πριν λίγο καιρό κάποια κυρία, και μάλιστα ηλικιωμένη, που αρνούνταν να φορέσει τη μάσκα της. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα του καθενός τελειώνουν εκεί που παραβιάζουν και απειλούν τα δικαιώματα των άλλων. Όταν με τη στάση και τη συμπεριφορά σου, γίνεσαι επικίνδυνος για τους συνανθρώπους σου και αγνοείς ενδεχομένως το φόβο τους και την αγωνία τους, μήπως νοσήσουν οι ίδιοι ή κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, τότε γίνεσαι όχι μόνο επικίνδυνος, αλλά και εγωιστής και ανεύθυνος. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, σε μία κοινωνία δε ζούμε μόνοι μας.
Ακόμα και με τη μάσκα. Προφανώς και δεν αρέσει σε κανένα. Προφανώς και μας ενοχλεί. Αλλά πρόκειται για κάτι που αποτελεί μέτρο για την προστασία της δημόσιας υγείας. Και όταν λέμε «δημόσιας», εννοούμε όλων, και αυτού που φοβάται και ανησυχεί, αλλά και εκείνου που αδιαφορεί και δεν πιστεύει.
Και τέτοιου είδους αντιλήψεις και δικαιολογίες κατατάσσουν σύμφωνα με έρευνες που διεξήχθησαν την Ελλάδα δεύτερη, μετά τη Νιγηρία, όσον αφορά τους αρνητές του κορωνοϊού.
Σε κάθε περίπτωση, όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες δεν αρέσει σε κανένα. Ωστόσο, αν θέλουμε να βγούμε σύντομα απ’ αυτή, και θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο είναι επιθυμία όλων μας, θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη ψευτοεγωισμούς, στενομυαλιές και το σύνδρομο των «πανεπιστημόνων» που μας διακατέχει και να επιδείξουμε πνεύμα συνεργασίας και ομοψυχίας.
