Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Με τη δραματική επιδείνωση της κατάστασης στη χώρα μας σε ό,τι αφορά την πανδημία του κορωνοϊού, επανήλθε στη δημόσια συζήτηση η διαμάχη σχετικά με τον ρόλο της αντιπολίτευσης σε τέτοιες στιγμές. Το σύνολο των κομμάτων της μειοψηφίας στη Βουλή ανέβασε τους αντιπολιτευτικούς τόνους, κάτι λογικό, μιας και πλέον βρισκόμαστε στη δυσχερέστερη θέση από το ξέσπασμα της πανδημίας και οι ευθύνες βαραίνουν την κυβέρνηση για αυτό. Είναι προφανές ότι η ποιότητας της αντιπολίτευσης διαφέρει από κόμμα σε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επί παραδείγματι, αναλώνεται σε ανούσιες προτάσεις που προδίδουν πολιτική αμηχανία, όπως για παράδειγμα η σύγκληση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και η τοποθέτηση Υπουργού Υγείας κοινής αποδοχής. Βλέπει ότι ως Αξιωματική αντιπολίτευση, ως αντίπαλον δέος της κυβέρνησης, δηλαδή, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι αναλογίζονται τι θα έκανε ο ίδιος ως κυβέρνηση. Όταν ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι στη θέση του Υπουργού Υγείας θα βρισκόταν ο Πολάκης, σίγουρα δεν θέλγεται από την προοπτική μιας κυβέρνησης Τσίπρα…
Το Κίνημα Αλλαγής από την άλλη χρησιμοποιώντας οξείς κατά περιπτώσεις τόνους έχει καταθέσει σειρά προτάσεων που, λόγω κοινοβουλευτικού μεγέθους και λοιπόν λειτουργικών προβλημάτων, δεν ακούγονται. Παρά ταύτα βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες μια συντονισμένη επίθεση από διάφορα κέντρα στο σύνολο της αντιπολίτευσης, με το επιχείρημα ότι λειτουργεί ανεύθυνα.
Όποιος υποστηρίζει ότι εν μέσω πανδημίας και γενικότερα ακραίων καταστάσεων απαγορεύεται η αντιπολίτευση είτε είναι πολιτικά αστοιχείωτος είτε λειτουργεί εκ του πονηρού, αναζητώντας αφορμή να απαγορεύει ουσιαστικά κάθε αντίθετη άποψη. Και η απόδειξη είναι το τσουβάλιασμα του συνόλου της αντιπολίτευσης, μιας και η γενίκευση ως γνωστόν είναι η βασική αρχή του φασισμού, του εχθρού της δημοκρατίας. Όποιος κάνει αντιπολίτευση είναι «λαϊκιστής», «αδίστακτος», «βάζει το μικροπολιτικό του συμφέρον υπεράνω του εθνικού», «παρακαλεί να καταστραφεί η χώρα» κ.ο.κ. Είναι, δηλαδή, το ίδιο οι χυδαιότητες Πολάκη με την αντιπολίτευση του ΚΙΝΑΛ… Αποτελεί δε θράσος να κάνουν μαθήματα πολιτικού πολιτισμού αυτοί που το 2009-2011 ήταν οι σημαιοφόροι του αντιμνημονίου. Αυτοί που έστρωσαν το χαλί στον ΣΥΡΙΖΑ, στους ΑΝΕΛ, στη Χρυσή Αυγή για να ξεσαλώσουν την επόμενη διετία και τελικά, οι δύο πρώτοι, να κατακτήσουν την εξουσία και να μας οδηγήσουν με το ένα πόδι εκτός ευρώ και Ε.Ε.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τη λογική κάποιων, δεν πρέπει να τονίσουμε τη βιασύνη και την προχειρότητα του ανοίγματος του τουρισμού ούτε να εξετάσουμε πώς ξέφυγε η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη. Να αγνοήσουμε το γεγονός ότι το διάστημα από το τέλος του πρώτου lockdown, τον περασμένο Μάιο, μέχρι την εκτίναξη των κρουσμάτων τον Οκτώβριο που οδήγησαν στο δεύτερο, δεν αξιοποιήθηκε για την περαιτέρω ενίσχυση των δομών υγείας. Να μην καταλογίσουμε τις ευθύνες που αναλογούν στην πολιτική ηγεσία για την κατάσταση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Να μην κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομική καταστροφή που συντελείται παράλληλα με την πανδημία. Να κάνουμε πως δεν βλέπουμε νέες στρατιές ανέργων να δημιουργούνται, μικρομεσαίες επιχειρήσεις να οδηγούνται σε οριστικό λουκέτο, αγροτικά προϊόντα να σαπίζουν στις αποθήκες. Να μην αναδείξουμε τα τεράστια προβλήματα της τηλεκπαίδευσης. Να πούμε και μπράβο για το γεγονός ότι το σύστημα την πρώτη μέρα λειτουργίας του έπεσε μέσα σε δύο ώρες και να μην καλέσουμε γι’ ακόμη μία φορά την κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή τη σύμβαση με την πάροχο εταιρεία, για να δούμε πόσο συμφέρουσα για το ελληνικό Δημόσιο είναι, βάσει του πόσο πληρώνουμε και ποιες υπηρεσίες απολαμβάνουμε. Το γεγονός ότι καθηγητές κοντά στη σύνταξη και με ανύπαρκτες γνώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστούν καλούνται να προχωρήσουν κανονικά την ύλη είναι για ορισμένους απόδειξη σοβαρού, ρεαλιστικού σχεδιασμού για τη λειτουργία της εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας. Θέλουν να αδιαφορήσουμε και οι υπόλοιποι μπροστά στην τεράστια αδικία που συντελείται όταν παιδιά οικογενειών που στερούνται την οικονομική δυνατότητα απόκτησης εξοπλισμού για τη συμμετοχή στην τηλεκπαίδευση, όχι μόνο αποκλείονται από τη γνώση, αλλά επιπλέον τιμωρούνται μιας και οι απουσίες τηρούνται κανονικά. Πολυτέλεια γι’ αυτούς, η μέριμνα για την ψυχική στήριξη των Ελλήνων πολιτών ιδίως εκείνων που ήδη έχουν διαγνωστεί με ψυχικά νοσήματα και βρίσκονται σήμερα υπό ακραία πίεση. Κάτω από το χαλί τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και γενικότερα στην επιδείνωση της κατάστασης εντός προβληματικών οικογενειών.
Όπως η οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, έτσι και η σημερινή υγειονομική κρίση αφήνει βαθύ αποτύπωμα στο σύνολο των αρμών της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Απειλεί κυρίως τη δημόσια υγεία, αλλά παραλλήλως θέτει σε κίνδυνο την οικονομία, την κοινωνική συνοχή και τελικά την ίδια τη Δημοκρατία. Βλέπουμε ότι με την επίκληση της πανδημίας θεσμικά συλλογικά όργανα υπολειτουργούν επί μακρόν, δικαιώματα περιστέλλονται και οδηγούμαστε σε εκπτώσεις βασικών αρχών του Πολιτεύματος. Αυτή η πορεία πρέπει να ανασχεθεί. Η Ελλάδα υπήρξε πριν τον κορωνοϊό και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτόν. Όπως υπήρξε πριν τα μνημόνια κι εξακολουθεί να υπάρχει μετά την -τυπική έστω- λήξη τους. Η προάσπιση της ζωής και της υγείας των πολιτών αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στόχο κάθε ευνομούμενης πολιτείας, η οποία, όμως, για να τον επιτύχει πρέπει βασικά να υφίσταται.
