Του Θάνου Παπαδογιάννη,
Το σχολείο, είναι η βάση κάθε κοινωνίας, είναι ο θεμέλιος λίθος, είναι η κολώνα, είναι η αρχή των πάντων. Είναι ανάγκη να είναι ανοιχτό, καθώς είναι το μέρος όπου παιδιά και έφηβοι εκπαιδεύονται, ώστε να βρίσκονται αύριο σε θέση να σταματούν κρίσεις σαν αυτή που ζούμε στις μέρες μας. Είναι αναγκαίο να γίνουν εξυπνότεροι και πιο ευέλικτοι ηγέτες, μαθαίνοντας από τα λάθη των σημερινών.
Η κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως δεξιάς – αριστεράς, πρέπει να έχει ως βασικό της στόχο την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και να δίνει προτεραιότητα σε αυτή. Η συγκεκριμένη όμως τώρα, γιατί αυτή κρίνεται για την αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης, μπορούσε να προετοιμαστεί.
Τα σχολεία εξ αρχής, με το που εμφανίστηκε η πανδημία, αποτελούσαν υγειονομικές βόμβες. Μας έλεγαν ότι ο ιός χτυπάει χειρότερα τους μεγάλους ανθρώπους, όμως τα παιδιά είναι το καλύτερο μέσο μετάδοσης, αφού δεν εμφανίζουν συμπτώματα, παρά το γεγονός ότι νοσούν. Ζούσαμε -και συνεχίζουμε να ζούμε- με τον φόβο αυτό. Παιδιά δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, γιατί εξ αρχής είχαν κάποιον συγγενή που ανήκε σε ευάλωτη ομάδα στο σπίτι τους και ακούγοντας όλα αυτά από τους ειδικούς, εύλογα, ήθελαν να τους προστατέψουν.
Στην πρώτη καραντίνα το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και εκείνο της Ψηφιακής Διακυβέρνησης μπορούσαν να δικαιολογηθούν. Τώρα, επτά μήνες μετά, είμαστε στο δεύτερο lockdown. Μεσολάβησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που έτσι κι αλλιώς το Υπουργείο Παιδείας δεν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της καθημερινής λειτουργίας των εκπαιδευτικών δομών, καθώς οι εκπαιδευτικές μονάδες παραμένουν κλειστές.
Κατά την καλοκαιρινή περίοδο, έπρεπε να υπάρξει συντονισμός από κάθε φορέα που εμπλέκεται στην πραγμάτωση του ηλεκτρονικού σχολείου, ασχέτως από το ενδεχόμενο ενός δεύτερου lockdown. Το Υπουργείο θα μπορούσε να ασχοληθεί με την δημιουργία μιας νέας, δημόσιας και αυτοτελούς πλατφόρμας που θα χρησιμοποιούνταν μονάχα από τα σχολεία ή τουλάχιστον με την αναβάθμιση της υπάρχουσας, μέσω της συνεργασίας με την Webex και πως αυτή θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, εάν υπήρχε ξανά ανάγκη.
Έπρεπε να κλείσουν τα σχολεία; Δεν θα σχολιάσω προφανώς σαν ειδικός, θα σχολιάσω ως ένας πρώην μαθητής, ως ένας πρωτοετής φοιτητής, ως ένας άνθρωπος που σκέφτεται με λογική… Εκτιμώ πως δεν έπρεπε εξαρχής να κλείσουν τα σχολεία και καλώς έμειναν ανοιχτά. Προφανώς, αν ήταν αναγκαίο δεν έπρεπε να λειτουργεί καμία άλλη δομή, εκτός των εκπαιδευτικών. Όλα αυτά βέβαια, υπό προϋποθέσεις. Θα ρωτήσει κάποιοw «πώς να μείνουν ανοιχτά αν ο μέσος όρος πρέπει να είναι 17 άτομα σε κάθε τάξη και οι περισσότερες έχουν από 20 έως 27 μαθητές; Πώς αν δεν έχεις αρκετά θρανία και χώρο για να κάτσει ο καθένας μόνος του;». Σε αυτά απαντά το Υπουργείο πως όλα τα απαραίτητα μέτρα τηρούνται απαρέγκλιτα στα σχολεία.
Απ’ ότι αποδείχτηκε, φτάσαμε τελικά στο σημείο να αναγκαστούμε, για να προστατέψουμε την δημόσια υγεία να κλείσουμε την κολώνα της κοινωνίας μας. Εκεί, που περιμέναμε ότι η δουλειά του καλοκαιριού θα έχει θετικό αντίκτυπο στο ηλεκτρονικό σχολείο, αποδεικνύεται πως από τη πρώτη διαδικτυακή ώρα υπάρχει καθολικό lockdown και εκεί.
Ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας, το σχολείο δηλαδή, σείεται με όλο και περισσότερα ρίχτερ όσο περνούν οι ώρες. Φαίνεται ότι το μεγάλο χτύπημα του εγκέλαδου έχει περάσει. Οι ειδικοί μας λένε πως είναι σχεδόν σίγουροι ότι τα δυσκολότερα πέρασαν, όμως, αυτό είναι κάτι που μόνο η πορεία θα το δείξει. Συνεχίζουμε λοιπόν, παρακολουθώντας τις εξελίξεις.
Μην ξεχνάτε… η παιδεία είναι η βάση της κοινωνίας. Προσοχή λοιπόν σε ρωγμές που πρέπει να επισκευαστούν, αν δεν ελεγχθούν όλα, μην είστε σίγουροι ότι κάτι θα παραμείνει όρθιο.
