Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Την περίοδο της επταετίας, τα χρόνια του φόβου και της φίμωσης, οι φοιτητές δεν ήταν σιωπηλοί παρατηρητές. Το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα είχε ξεκινήσει να σημειώνει άνοδο από τον Ιανουάριο του 1972 και να φοβίζει τους Συνταγματάρχες, που έβλεπαν το οικοδόμημά τους να κλυδωνίζεται από τους σκεπτόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 πραγματοποιείται η πρώτη μαζική κινητοποίηση φοιτητών και προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – η κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών. Περί τους 4.000 φοιτητές κλείνονται εντός του κτιρίου της Νομικής στην οδό Σόλωνος, ζητώντας την ανάκληση του δικτατορικού νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων». Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν τον λαό της Αθήνας σε συμπαράσταση και απαγγέλουν τον όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ’ όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Έντονη δεν ήταν μόνο η λαϊκή κινητοποίηση αλλά και η παρέμβαση πολιτικών, πνευματικών ανθρώπων και εν αποστρατεία στρατηγών που στήριξαν τους φοιτητές. Ακολούθησε δεύτερη κατάληψη της Νομικής στις 20 Μαρτίου 1973, η οποία έληξε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις διαδηλωτών και φοιτητών έπειτα από συμπλοκές με την αστυνομία.
Λίγο καιρό αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου 1973, η απριλιανή χούντα θα καταστείλει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με την εισβολή ενός τεθωρακισμένου άρματος από την πύλη του ιδρύματος. Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» της οδού Πατησίων έδωσαν κοινό αγώνα εκείνες τις ημέρες μαζί με τον λαό για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Ήταν ήρωες έτοιμοι να θυσιαστούν για την αρετή. Και «μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή».
Σήμερα, όμως, αυτόν τον αγώνα – τον χείμαρρο που παρέσυρε όλον τον ελληνικό λαό – τον καπηλεύεται και τον ιδιοποιείται η αριστερά, αφού τον έχει συνθηματολογήσει και τον χρησιμοποιεί κατά κόρον ως σύμβολο των δικών της αγώνων. Έχει διαστρεβλώσει την ουσία του αγώνα του Πολυτεχνείου -δηλαδή τον άσβεστο πόθο για την ελευθερία- και του έχει προσδώσει -με προφανείς αναχρονισμούς και χωρίς καμία λογική- αντικαπιταλιστικά και αντικοινοβουλευτικά στοιχεία, ανάγοντάς το σε σύμβολο της επανάστασης κατά του κεφαλαίου. Ουσιαστικά, η Αριστερά χρησιμοποιεί το Πολυτεχνείο ως ένα εργαλείο για να συντηρήσει το από καιρό χαμένο «ηθικό της πλεονέκτημα» – σαν το Πολυτεχνείο να ήταν αγώνας αποκλειστικά αριστερών -, ως ένα άλλο μέσο για να στηρίξει τους σημερινούς τραμπούκους και «μπαχαλάκηδες» που απέχουν παρασάγγας από τους ήρωες και τους βαθιά δημοκράτες του Πολυτεχνείου. Ο αγώνας του ελληνικού λαού την περίοδο ‘67-‘74 γινόταν όχι για τον σοσιαλισμό, αλλά για τη δημοκρατία. Τις ημέρες αυτές του Νοέμβρη, ο ελληνικός λαός αναγνώρισε στα πρόσωπα των φοιτητών του Πολυτεχνείου τους γενναίους που θα έδιναν την ζωή τους για την ελευθερία -σαν άλλες φιγούρες του ιστορικού μας παρελθόντος- και για αυτόν ακριβώς τον λόγο συμπαρατάχθηκε μαζί τους.
Στην γιορτή του Πολυτεχνείου δεν χωρά πολιτικός χουλιγκανισμός. Το Πολυτεχνείο μπορεί και πρέπει να γιορτάζεται από όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους… «μπλε», «κόκκινους», «ροζ», «πράσινους» και «κίτρινους»! Για να μην ξεχάσουμε ποτέ το τέρας του φασισμού και για να εκτιμήσουμε την δημοκρατία μας, περιφρουρώντας την από κάθε ακραία φωνή, ανεξαρτήτως χρώματος…
Τιμή στους αγωνιστές και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που θυσιάστηκαν για τη δημοκρατία!
