Της Χάρις Γιαννοπούλου,
Με αφορμή την πρόσφατη ταινία του Aaron Sorkin, «Η δίκη των 7 του Σικάγο», μάς δίνεται η δυνατότητα να ρίξουμε φως στα τεκταινόμενα εκείνης της περιόδου, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό. Η ταινία, που κέρδισε κοινό και κριτικούς και φλερτάρει δυναμικά με τα OSCAR, πραγματεύεται την πολύκροτη και για πολλούς άδικη και μεροληπτική δίκη, που ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου 1969, και διήρκησε πέντε μήνες.
Οι επτά ακτιβιστές, Abbie Hoffman, Jerry Rubin, David Dellinger, Tom Hayden, Rennie Davis, John Froines και Lee Weiner, κατηγορήθηκαν για υποκίνηση ταραχών και συνωμοσίας κατά του κράτους των Η.Π.Α. στις διαδηλώσεις, που έλαβαν χώρα κατά το 35ο DNC (Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών) το 1968. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ειρηνικά και σκοπό είχαν τη διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, που είχε στοιχίσει τη ζωή σε 4.752 Αμερικανούς στρατιώτες. Ωστόσο, οι ειρηνικές διαδηλώσεις γρήγορα μετατράπηκαν σε βίαια επεισόδια ανάμεσα στους διαδηλωτές και τους 15.000 άντρες της εθνοφρουράς, τα οποία, παράλληλα, χαρακτηρίστηκαν και από αστυνομική βία.
Στη δίκη, που ξεκίνησε, κατόπιν, ενώπιον του δικαστή Julius Hoffman, αρχικά, υπήρχαν οκτώ κατηγορούμενοι (και η ομάδα ήταν γνωστή ως οι οκτώ του Σικάγο). Όμως, ένας εξ’ αυτών, ο Bobby Seale- ο οποίος ήταν συνιδρυτής της επαναστατικής ομάδας των Μαύρων Πανθήρων, μαζί με τον Huey Newton- κατήγγειλε τον Hoffman ως ρατσιστή ζητώντας ξεχωριστή δίκη. Μετά από εβδομάδες φιλονικίας και επιμονής στο αίτημα της δίκαιης εκπροσώπησης από τον εκδικαζόμενο Seale, ο δικαστής Hoffman διέταξε ο Seale να κακοποιηθεί και να φιμωθεί, γεγονός που έπληξε την εικόνα της χώρας. Μάλιστα, ο δικηγόρος υπεράσπισης των 7, William Kunstler, καταδικάστηκε εν τέλει σε ποινή τεσσάρων ετών, με την κατηγορία ότι αποκαλούσε το δικαστήριο του Hoffman «μεσαιωνικό θάλαμο βασανιστηρίων».
Τον Νοέμβριο του 1969, ο Bobby Seale απαλλάχθηκε τελικά από τις κατηγορίες και τρεις μήνες αργότερα το ίδιο συνέβη και με τους Lee Weiner και John Froines. Οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 5 ετών και τους επιβλήθηκε πρόστιμο 5.000 δολαρίων με τις κατηγορίες της εμπλοκής σε υποκίνηση ταραχών και συνομωσίες. Στις 21 Νοεμβρίου του 1972 στο Εφετείο των Η.Π.Α., οι καταδίκες και οι κατηγορίες για περιφρόνηση του δικαστηρίου ανατράπηκαν κυρίως λόγω του γεγονότος ότι ο δικαστής Hoffman αποδείχθηκε να μεροληπτεί καθότι αρνήθηκε στους συνηγόρους υπεράσπισης το δικαίωμά τους να διεξάγουν έλεγχο στους δικαστές για φυλετικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις. Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε αργότερα το 78% των δικηγόρων του Σικάγο βρήκε τον δικαστή ακατάλληλο για να εκδικάσει αυτή την υπόθεση.
Αξιοσημείωτα είναι τα λόγια του Abbie Hoffman στην κατάθεσή του σε ερώτηση του αντίδικου για την άποψη που έχει για την κυβέρνηση με τον ίδιο να απαντά: «Θεωρώ υπέροχους τους δημοκρατικούς θεσμούς μας, μα αυτή τη στιγμή στελεχώνονται από φρικτούς ανθρώπους». Η φράση αυτή θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί πως αναφέρεται σαφώς τόσο στο 1969 όσο και στο 2020. Το καλοκαίρι του 2020 ήταν καθόλα ιστορικό παρουσιάζοντας πολλά κοινά με το καλοκαίρι του 1968. Στη θέση του Προέδρου Trump, ήταν ο Lyndon B. Johnson, τον οποίο διαδέχθηκε ο Richard M. Nixon. Η τραγωδία, που κόστισε εκατοντάδες αμερικανικές ζωές, δεν ήταν η πανδημία του κορωνοϊού, αλλά ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Ο ρατσισμός και οι διακρίσεις κατά των μαύρων βρίσκονταν, επίσης, στο επίκεντρο των διαμαρτυριών ως απότοκο της δολοφονίας του Martin Luther King λίγους μήνες νωρίτερα, ενώ, σήμερα, με το σύνθημα “I can΄t breath”, η αμερικανική κοινωνία, με αφορμή τη δολοφονία του George Floyd από αστυνομικό, διαμαρτύρεται ενάντια στην ενδημική αστυνομική βιαιότητα στις μαύρες κοινότητες. Επιπρόσθετη σύνδεση με το παρελθόν αποτελεί η στοχοποίηση των διαδηλωτών και των μέσων που αφουγκράζονται και δημοσιοποιούν τη διαμαρτυρία τους, ενώ, την ίδια στιγμή, το νομικό σύστημα των Η.Π.Α. δείχνει να προχωρά με αργούς ρυθμούς, όταν η απόδοση δικαιοσύνης αφορά όργανα της τάξης. Τέλος, σημαντικό θέμα, που θίγεται, είναι η άνιση μεταχείριση και η αδικία που υφίστανται οι Αφροαμερικανοί όχι μόνο στην καθημερινότητά τους αλλά και κατά την εκδίκαση των υποθέσεών τους ενώπιον του δικαστηρίου.
Η ευρεία αποδοχή και τα θετικά σχόλια, που έχει λάβει η ταινία, συμβάλλουν σημαντικά στο να φωτιστούν πτυχές της ιστορίας που είχαν λησμονηθεί, ενώ διαφαίνεται ότι ο ρατσισμός, οι φυλετικές διακρίσεις, η αστυνομική βία και η αδικία αποτελούν διαχρονικά και ανεπίλυτα ζητήματα. Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η τέχνη, σε χαλεπούς καιρούς, ευαισθητοποιεί, αντιστέκεται και ανοίγει διόδους για το μέλλον.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Chicago Seven go on trial, HISTORY
- Protests at Democratic National Convention in Chicago, HISTORY
