Της Διώνης Ζούβελου,
Οι πιθανές ελληνοτουρκικές συρράξεις που υπονομεύει η μιντιακή τρομολαγνία, έχουν επαναφέρει τις αμφιβολίες για την ισχύ της ελληνικής άμυνας και την λειτουργικότητα της στράτευσης. Προφανέστατα, η επιθυμία για μαζική στράτευση, επαγρύπνηση και το αίσθημα ενός «κοινού αγώνα» είναι μια προσπάθεια των «νοσταλγών» να εκσυγχρονίσουν την έννοια της φιλοπατρίας, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο το αίτημα των αντιρρησιών συνείδησης. Ως αντιρρησία συνείδησης ορίζουμε τον αρνητή στράτευσης και κατάταξης (ανυποταξία) στις Ένοπλες Δυνάμεις και την αυθαίρετη αποδέσμευση του στρατιωτικού (λιποταξία), ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «αξιόποινες» κατά τον Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα. Είμαστε μάρτυρες της νέας τάξης πραγμάτων, του διεθνισμού (του «κοσμοπολιτισμού» για τους προλετάριους). Πόσο πραγματοποιήσιμες είναι οι συζητήσεις περί στράτευσης και εθνικού στρατηγικού συμφέροντος σε περίοδο ισοπέδωσης και ομογενοποίησης των πάντων;
Μόνο ένας μικρονοϊκός άνθρωπος θα ευφραιμούσε την κατάταξή του στον στρατό και θα έθετε την ζωή του σε κίνδυνο για ένα κράτος που εν ψυχρώ ληστεύει και απαξιεί τους πολίτες του. Ποιος στρατιώτης θα παρουσιαστεί με περηφάνια κρατώντας ένα όπλο καταχρεωμένο στο όνομα του αδαή λαού του; Εξάλλου, η κοινή γνώμη πλέον αντιλαμβάνεται ότι τα οφέλη ενός πολέμου δεν είναι ποτέ άμεσα προσβάσιμα στους ίδιους τους πολίτες της κερδίζουσας χώρας. Μονίμως διαστρεβλωμένη ενημέρωση και μια ατεκμηρίωτη σύγχυση από μέρους της πολιτείας για τα πολιτικά γεγονότα, σπέρνοντας την ανασφάλεια και αφήνοντας την φαντασία του κάθε πολίτη να καλπάσει για τα πολεμικά γεγονότα. Οι «ηρωισμοί για την πατρίδα» είναι μια κοινωνική ψευδαίσθηση ενός κράτους-δυνάστη που αποσκοπεί στην αναπόληση μιας περιόδου κατά την οποία η «πατρίδα» ήταν ένα άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο αμοιβαιότητας ανάμεσα σε πολιτεία και πολίτες, με κοινό στόχο: Την ανεξαρτησία. Κίνητρο εξέλιξης και ανεξαρτησίας, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να υπάρξει στη σύγχρονη προκαθορισμένη συνοριακή και πολιτική πραγματικότητα.
Είναι λογική η αύξηση των αντιρρησιών συνείδησης, δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνικά στρατόπεδα σε έναν παγκοσμοιοποιημένο τρόπο ζωής. Η έννοια της πατρίδας έχει σιωπηρά απαλειφθεί από το λεξιλόγιο με την υπερνεωτερικότητα της δύσης και την ανάγκη της Ευρώπης να δημιουργήσει μια «δημοκρατία» εθνομηδενιστική, ώστε να διαχειρίζεται την αυξανόμενη πληθυσμιακή της μάζα. Οι οικονομίες και τα σύνορα θεωρούνται δεδομένα, η χώρα είναι κατοικήσιμη από μας από ανάγκη και όχι από επιθυμία, η φιλοπατρία και η στράτευση είναι άστοχες έννοιες σε μια διεθνιστική Ευρώπη που υποδέχτηκε 2,4 εκατομμύρια (νόμιμους) μετανάστες μόνο το 2018. Συνειδητοποιούμε ότι ο στρατός είναι άλλο ένα μέσο: διαπραγμάτευσης της αιμοσταγούς Αμερικής, πραγματοποίησης οικονομικών συμφερόντων της ελίτ Δύσης και απειλής της τουρκικής κυβέρνησης.
Παρόλα τα εύλογα επιχειρήματα για την αύξηση των αρνητών στράτευσης που αμφισβητούν και την ίδια την ύπαρξη του στρατού, θα ήταν αφελές να καταλήξουμε σε «αισιόδοξα» συμπεράσματα. Η ισχύς του στρατού θα συνεχίζει να είναι πολιτικό προνόμιο και το δικαίωμα απαλλαγής από αυτόν σχεδόν ακατόρθωτο. Καμία πολιτισμική εξέλιξη, καμία θρησκεία και καμία τέχνη δεν πρόκειται να απαλλάξει την ανθρωπότητα από την ζωώδη της φύση, από το φρενήρες κυνήγι επιβολής σε ξένα εδάφη. Η ανάγκη ύπαρξης στρατού και πολέμων, επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη τρωτότητα, την αδυναμία του ανθρώπου να συνυπάρξει με ομοίους του. Οι νοσταλγοί θα συνεχίσουν μέσω των πολέμων να ψάχνουν ρεαλιστικό ορισμό της φιλοπατρίας, οι πολιτικοί θα εκπροσωπούν τον μηδισμό, οι πολίτες την αρνησιπατρία και οι μεγάλες δυνάμεις θα ανταμείβουν στρατιώτες για την θυσία τους στο όνομα του πετρελαίου μιας ξένης χώρας.
