Του Ραφαήλ – Νικόλαου Μπελενιώτη,
Το πολιτικό σκηνικό και το πολιτικό προσωπικό που κατάφεραν και σήκωσαν με γενναίες και καίριες αποφάσεις την διαχείριση του «πρώτου κύματος» της πανδημίας, όλα δείχνουν πως τώρα πλέουν σε αχαρτογράφητα νερά, λόγω της αναπάντεχης σφοδρότητας του «δεύτερου κύματος» του ιού. Το πρώτο Lockdown που έφερε το πρώτο κύμα, εκλήφθηκε ως σωτήρια και αναγκαία πράξη για την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου, κυρίως των ευάλωτων, αλλά και για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας με καίρια μέτρα, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε κλίνες εντατικής θεραπείας και σε κλίνες νοσηλείας. Το δεύτερο Lockdown πλέον εκλαμβάνεται ως μια ομολογία αποτυχίας σε πολλά επίπεδα, αποτυχία προετοιμασίας, πρόβλεψης και στοχευμένης δράσης βάσει ενός συνεκτικού σχεδίου. Η εμπιστοσύνη που είχε δείξει η πλειοψηφία του κόσμου στα μέτρα της κυβέρνησης και η υπομονή έχουν κλονιστεί και κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν το Lockdown, αυτήν την φορά θα αποβεί σωτήριο.
Το πως λοιπόν θα καταφέρει η κυβέρνηση να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου είναι ένα ερώτημα το οποίο δύσκολα μπορεί να απαντηθεί μέσα στα υπουργικά συμβούλιά και στις συνδιασκέψεις των κατά περίπτωση ειδικών. Δύσκολα επίσης, θα βρεθεί η απάντηση στα πηγαδάκια του Υπ. Οικονομικών και στην αύξηση του βοηθήματος. Η αναβάθμιση του καθημερινού πολιτικού λόγου είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Είναι γεγονός ότι συντελέστηκε μια μεγάλη υποχώρηση του πολιτικού λόγου προς χάρη του επιστημονικού λόγου και «κανονικοποιήθηκε» ως έναν σημαντικό βαθμό η δημόσια επιστημονική παρέμβαση σε επίπεδο καθημερινότητας.
Για την αναζωογόνηση του πολιτικού λόγου είναι αναγκαίος ο αντίλογος, ο οποίος εκφράζεται μέσω της ύπαρξη μια σοβαρής αντιπολίτευσης. Μόνο που και σε αυτό το κομμάτι φάνηκε πως υστερούμε δραματικά. Ο αντιπολιτευτικός λόγος όταν δεν αρκούνταν σε μπαλώματα ή σε εκτός τόπου και χρόνου απαιτήσεις προσπαθούσε να συλλαβίσει τα ίδια κυβερνητικά λόγια με άλλες λέξεις. Κανένας σοβαρός προγραμματικός σχεδιασμός δεν τέθηκε σε διαβούλευση και επί τάπητος, ώστε να μπορεί τώρα να αντικρούσει τον κίνδυνο που φέρει ένα δεύτερο κύμα του οποίου την σφοδρότητα η κυβέρνηση απέτυχε να προβλέψει ή και να νικήσει.
Ο πολιτικός αντίλογος δεν μπορεί να θυσιαστεί στα μάτια της λογικής «ας αφήσουμε τους ειδικούς να μιλήσουνε, ας τους ακούσουμε». Οι ειδικοί μιλάνε, οι πολιτικοί λαμβάνουν στάσεις και αποφάσεις και οι πολίτες στο τέλος θα τους κρίνουν για τις αποφάσεις που έλαβαν, όμως η αντιπολίτευση οφείλει να προλαμβάνει τα κενά, να διορθώνει εποικοδομητικά ως οφείλει στην παρούσα κατάσταση τα κακώς κείμενα. Αν δεν τον κάνει χαμένη δεν βγαίνει αυτή, χαμένη δεν βγαίνει η κυβέρνηση, χαμένοι βγαίνουν οι πολίτες που δεν μπορούν να ακούσουν, να συγκρίνουν και να κρίνουν τις αποφάσεις που καθορίζουν – κυριολεκτικά – τις ζωές τους σε μια τόσο πρωτόγνωρη και κρίσιμη κατάσταση. Ποτέ δεν είναι αργά και συνήθως μέσα από τέτοιες κοσμοϊστορικές κρίσεις, οι συνθήκες ωριμάζουν και το έδαφος είναι πρόσφορο για καινούριες συγκλίσεις.
