Του Θάνου Κουλουβάκη,
Καθώς ο Νοέμβρης είναι ένας μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου το σπίτι μας θα μας δει αρκετά, αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για να προτείνω τρεις ταινίες που με εντυπωσίασαν και θεωρώ ότι αξίζει να τις δείτε. Επέλεξα να αναφερθώ σε κινηματογραφικά έργα για δύο βασικούς λόγους. Αρχικά, διότι θεωρώ ότι ο κινηματογράφος -σε αυτή την περίεργη συγκυρία που βιώνουμε- είναι ένας απίστευτα βοηθητικός φίλος και πέραν αυτού, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι μία ταινία έχει να μας προσφέρει πολλά ερεθίσματα και διδάγματα, τα οποία μας συντροφεύουν στη ζωή. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ξεκινώ να παρουσιάζω τις ταινίες.
The dreamers (2003)
Το “The Dreamers” -ή «Οι Ονειροπόλοι», όπως ονομάστηκε στα ελληνικά- αποτελεί μια ταινία η όποια με συγκλόνισε και, αφότου την παρακολούθησα, μπήκα στη διαδικασία να αναθεωρήσω πολλά πράγματα, όσον αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων, καθώς και τον τρόπο που αυτές δομούνται. Διαδραματίζεται στο Παρίσι το 1968, όταν δύο αδέρφια, ο Τεό και η Ιζαμπέλ, που μένουν μόνα, αποφασίζουν να προσκαλέσουν τον Μάθιου, ο οποίος είναι συμφοιτητής τους, να μείνει μαζί τους. Η ιδιαίτερη αυτή συγκατοίκηση ξεκινά ως ένα παιχνίδι που ιντριγκάρει τα τρία νεαρά άτομα, ωστόσο καταλήγει στη διαμόρφωση εξουσιαστικών τάσεων, στην υιοθέτηση ρόλων και στη διαμόρφωση συγκεκριμένων δυναμικών μεταξύ των σχέσεων που δημιουργούνται εντός του σπιτιού. Καταλαβαίνουμε, σταδιακά, ότι το κάθε άτομο έχει άλλες επιδιώξεις από αυτή τη συγκατοίκηση, επιδιώξεις που δεν μπορούν να κρυφτούν.
Into the wild (2007)
Το “Into the wild” αποτελεί μία ταινία που μου δημιούργησε πολλούς προβληματισμούς. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τα βάζει με το πώς έχει δομηθεί ο σύγχρονος κόσμος, αλλά και ο τρόπος που το κάνει. Στην ταινία παρουσιάζεται η ιστορία ενός νέου ανθρώπου, του Κρίστοφερ Μακάντλς, ο οποίος, μόλις ολοκληρώνει τις σπουδές του, αποφασίζει να φύγει από το σπίτι του και να ταξιδέψει, προσπαθώντας εν τέλει να φτάσει στην Αλάσκα. Ουσιαστικά, παρουσιάζεται η ιστορία ενός ανθρώπου που αφήνει μία εύπορη ζωή, η οποία φέρει μαζί της και μία προδιαγεγραμμένη πορεία, για να τραβήξει τη δική του. Το τέλος της ταινίας δεν θα το αποκαλύψω, διότι θα χαθεί η μαγεία της θέασής της. Ωστόσο, αυτό το κινηματογραφικό διαμάντι με έβαλε σε σκέψεις και θεωρώ ότι, αν το δείτε, θα συμβεί το ίδιο και σε εσάς. Τέλος, πρέπει να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Mother! (2017)
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο που έχω δει. Μία ταινία πρωτότυπη, ανατρεπτική, στοχαστική. Θα μπορούσα να πω ότι ο Ντάρεν Αρονόφσκι στο “Mother!” ξεπέρασε τον εαυτό του και τις απαιτήσεις που είχε αναπτύξει το κοινό μετά το “Requiem for a dream” και το “Black Swan”. Στη συγκεκριμένη ταινία παρουσιάζεται η ιστορία ενός ζευγαριού, το οποίο μένει σε ένα απομονωμένο σπίτι. Η ήρεμη καθημερινότητά του διακόπτεται από τις αναπάντεχες επισκέψεις ανθρώπων που έρχονται για να τους «θαυμάσουν». Το ζήτημα είναι ποιος από τους δύο είναι άξιος θαυμασμού και γιατί; Στο “Mother!” τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο. Αποτελεί μία ταινία γεμάτη συμβολισμούς και κρυμμένα νοήματα, τα οποία κατά τη γνώμη μου αξίζει να ανακαλύψετε.
